Point Blank: oneven actiethriller

In een gezapige buitenwijk rent een gewonde man in allerijl over het glad gemaaide gazon. Hij wordt achtervolgd door twee mannen die schreeuwen: ‘Waar ga je heen, Abe? Je gaat eraan.’ De toon is onmiddellijk gezet in de eerste luttele seconden van de actiethriller Point Blank.

De film is een losse remake van de gelijknamige Franse actiethriller uit 2010. Regisseur Joe Lynch (Knights of Badassdom) brengt Marvel-acteurs Anthony Mackie (recent te zien in een aflevering van Black Mirror ) en Frank Grillo ( The Purge ) samen in een buddy-actiefilm die flirt met gelijksoortige films uit de jaren tachtig.

Mackie vertolkt de rol van de verpleger Paul, een man die dagelijks te maken heeft met bloederige situaties op zijn werk, en wiens hoogzwangere vrouw Taryn (Teyonah Parris, If Beale Street Could Talk) binnen enkele dagen kan bevallen. Zijn leven raakt in een stroomversnelling wanneer Abe (Frank Grillo) op zijn pad komt. De verharde crimineel heeft een schotwond na een mislukte ontsnapping van een plek waar mogelijk een moord heeft plaatsgevonden. Paul wordt meegezogen in het diepe nadat zijn vrouw is ontvoerd, en Abe’s broer Mateo (Christian Cooke) stelt dat om haar veilig terug te krijgen, hij een zwaarbewaakte Abe uit het ziekenhuis dient te smokkelen.

De film tikt bijna de negentig minuten aan, wat ervoor zorgt dat er in de eerste akte een vlot tempo zit, met visuele gladheid in de actiescènes. Het betekent daarnaast ook dat er minder ruimte is voor goede dialogen, met in plaats daarvan nu matige oneliners en veelal lompe dialogen. Na de eerste ontsnapping begint de film te haperen en propt Lynch te veel elementen in de film: van een plotlijn met corrupte agenten onder leiding van brigadier Lewis (Marcia Gay Harden) die de moordzaak onderzoeken, een mysterieuze USB-stick, en de schuld van Abe en Mateo aan de criminieel Big D., tot aan plotwendingen die je van mijlenver ziet aankomen. Het lijkt alsof Lynch geen rechtlijnige visie heeft met betrekking tot de toon die hij wil aanslaan, en maar telkens afwisselt tussen misdaadfilm, actiefilm en buddy-komedie.

Wat betreft het acteerwerk valt er weinig op aan te merken. Mackie is een fijne acteur die met zijn talent meer aankan dan dat hij hier de ruimte voor krijgt. Hij heeft een sterke chemie met Parris, en ook met Grillo oogt het als een fijne samenwerking voor beide acteurs. De actiescènes zitten strak in elkaar - maar buiten een creatief gevecht in een autowasserij - zijn ze niet noemenswaardig.

In de kern is het raamwerk van de film solide. Het punt blijft dat de plotlijnen en de details behoorlijk oubollig zijn, en de nostalgische glans van de jaren tachtig-actiefilms weet de film niet naar een hoger niveau te tillen. Point Blank is middelmatig, en daardoor uiteindelijk een adequate (achtergrond)film voor op de zondagmiddag.