Physical S02E01-02: satirische boodschap komt niet over

Voor uitgebluste huisvrouwen was er begin jaren tachtig maar een remedie: aerobics. Zelfs Jane Fonda ging overstag en cultiveerde een nieuwe carrière met de verkoop van VHS-tapes waarop ze liet zien dat niet uitsluitend twintigers er sexy uit kunnen zien in een spandex outfit. Physical – de titel is ongetwijfeld een opzichtige knipoog naar Olivia Newton Johns gelijknamige klassieker over vleselijke lust uit 1981 – draait om de ongelukkige huismoeder Sheila Rubin (Rose Byrne), die zich ontpopt tot aerobicsdiva. In de openingsscène, een vooruitblik naar 1986, blijkt dat ze ongekend populair is. Het verhaal begint vijf jaar eerder, als Rubin de hoop op een beter leven bijna heeft opgegeven.

De academische carrière van haar echtgenoot Danny (komiek Rory Scovel speelt een flirterige sukkel) is in het slop geraakt en zijn politieke aspiraties lijken nergens op uit te lopen. Tegelijkertijd is Rubins leven gereduceerd tot het naar de kinderopvang brengen van hun dochtertje, jaloers staren naar andere vrouwen en proberen overdag niet teveel ongezonde snacks te verorberen. Onbewust zoekt ze naar een manier om haar leven nieuw elan te geven, zodat ook haar rimpels – pijnlijke tekenen van ouderdom – misschien zullen verdwijnen. Als ze per abuis een aerobicsles van Bunny (Della Saba) bijwoont, dan ziet ze ongekende mogelijkheden.

In de cynische voice-over deelt Rubin haar belevenissen en bevindingen met de kijker. Physical leunt hier hevig op. Misschien wel omdat regisseur Craig Gillespie, bekend van Cruella en I, Tonya, de eerste twee afleveringen voor zijn rekening neemt. Ook de overvloed aan popmuziek uit de jaren zestig, zeventig en tachtig, evenals de slow-motion shots van gespierde vrouwen en mannen, vermoeien al snel. Afleveringen ogen bij vlagen als een lange MTV-clip – geïnspireerd door de jaren tachtig – met af en toe wat dialoog. En wanneer Hurdy Gurdy Man van Donovan door de speakers schalt, dan denken fans van David Finchers Zodiac vast en zeker: die hoort hier niet (want sommige nummers zijn intussen zo onlosmakelijk verbonden met een film of televisiereeks).

We bevinden ons momenteel, of nog steeds, in een visuele revival van de jaren tachtig. Physical, geschreven door Annie Weissman (About a Boy; Almost Family), haakt hier evident op in. Maar door al dat gebruik van muziek reduceer je het tijdperk tot een best-of-cd – het is een veelvoorkomend euvel. De vraag rijst dan ook: willen Weissman en Gillespie een nieuw verhaal vertellen ingebed in de jaren tachtig? Of willen ze vooral een verhaal vertellen over de clichés van de jaren tachtig? In de eerste twee afleveringen komen ze ten aanzien van het laatstgenoemde in ieder geval een heel eind met slap geneuzel over voormalig president Ronald Reagan.

Aan Rose Byrne ligt het overigens niet. Die zet een personage neer dat begrijpt dat een scheiding uit den boze is, binnen de context van deze tijd. Nee, het is beter om de drol dan maar te poetsen. Zodoende vat ze het plan op om haar man op gewiekste wijze in het politieke zadel te helpen, omdat ze zichzelf wil helpen. Dat gaat natuurlijk ten koste van andere mensen, en is misschien wel de satirische boodschap van het drama: succes ligt steevast ten grondslag aan misère van de ander. Hoewel Physical nooit écht satirisch wordt. Veel ironie – dat begint bij de titel – schiet zijn doel voorbij.