Pet Sematary: plichtmatige Stephen King-verfilming

Okay, van die langsrazende truck schrik je je iedere keer weer rot, het dode kind is een tijdje geweldig eng en het allerlaatste shot is tegelijk zo geestig en zo onheilspellend en zielig dat het een applaus waard is, maar als geheel valt Pet Sematary toch tegen. Toegegeven: het gelijknamige boek van Stephen King, dat een 'slow burner' is over rouw en het verhaal vertelt van een man die uit liefde iets doet waarvan hij weet dat het in tranen zal eindigen maar het om begrijpelijke redenen niet kan laten, is ook lastig verfilmbaar. Het is deels een psychologische roman, deels een occulte thriller; vooral dat laatste aspect is in de film gebruikt en dat is enerzijds begrijpelijk, maar anderzijds heeft Mike Flanagan (van het fenomenale The Haunting of Hill House ) een nog veel moeilijker bewerkbaar psychologisch drama van King, Gerald's Game , razend knap verfilmd, en ook 1922 was een geslaagde vertaling van bladzijde naar scherm, inclusief de psychologische ziel van het verhaal.

In Pet Sematary wordt nauwelijks een poging tot zo'n vertaling gedaan; de occulte kant van het verhaal wordt braaf en zonder verrassingen gevolgd, het psychologische aspect wordt zwaar verwaarloosd. Het is alsof de regisseurs (Kevin Kölsch en Dennis Widmyer, eerder de makers van Starry Eyes) van ons vragen dat we vanuit onszelf wel begrijpen dat het erg is om een kind te verliezen, en zij dus geen moeite hoeven doen om dat invoelbaar te maken. De afgrijselijkheid ervan wordt in sommige andere horrorfilms - bij uitstek in Hereditary - zo briljant overgebracht op de kijker dat de luiheid van Pet Sematary in dit opzicht bijzonder irriteert.

Het verhaal is simpel: een gezin met twee jonge kinderen verhuist naar een oeroud bosgebied, waar de lokale bevolking oeroude occulte tradities in stand houdt. Er is in die wouden sprake van een dierenbegraafplaats van waaruit gestorven huisdieren na een nachtje ondergronds slapen volkomen kapot en stinkend, maar voor doden toch opmerkelijk kwiek, naar hun baasjes terughinken. En je moet echt goed uitkijken met het oversteken van de snelweg die dwars door de bossen loopt.

Je zou bovenstaande een spoiler kunnen noemen, maar dan heb je de trailer nog niet gezien: daarin wordt de volledige film weggegeven. De filmversie voegt een overbodige verhaallijn over het verleden van de vrouw van het echtpaar toe aan het verhaal, en bevat een paar ( in dit genre blijkbaar verplichte ) knipogen naar ander werk van King. Vooral drie extreem duidelijke knipogen (wink! wink!) naar The Shining vallen op: de opening waarbij we vanuit vogelperspectief een autootje door de bossen zien rijden, een lift waaruit bloed gutst en een één-op-één remake van de 'here's Johnny!' scène waarin een engerd met een mes de deur inbeukt en een moeder haar kind uit het raam mikt. Het zijn zulke ostentatieve hommages dat het bijna pijnlijk is om te zien; alsof de makers van Pet Sematary zelf ook doorhebben dat hun eigen ideeën erg mager zijn.

Stephen King is als bron voor film- en tv-makers terug van nooit echt weggeweest en er is reden om reikhalzend uit te kijken naar het tweede deel van It en naar de verfilming - door Mike Flanagan - van Doctor Sleep, Kings vervolg op The Shining. Maar Pet Sematary is niet meer dan een af en toe onderhoudende maar overwegend plichtmatige exercitie; een verfilming die letterlijk volgens het boekje is gedaan, maar waarin de psychologische kern van het oorspronkelijke verhaal alleen in verschrompelde vorm is teruggekeerd, een beetje hinkend en stinkend als die gore kat.

Kortom, een nogal onnodige verfilming. Sometimes 'not' is better.