Penguin Bloom: voorspelbare tranentrekker

Sam Bloom (Naomi Watts) breekt na een ongelukkige val tijdens een gezinsvakantie in Thailand haar rug en raakt verlamd. Na een lange ziekenhuisperiode keert ze terug bij haar echtgenoot en haar drie zoons in hun huis aan de rotsige Australische kust. Sam moet het nog laten bezinken, dat ze nooit meer met haar kinderen zal kunnen zwemmen. Ze is kwaad, op de buitenwereld. Tegelijkertijd krijgen de Blooms een nieuwe huisgenoot: een van de kinderen heeft een gewonde ekster op het strand gevonden. Hij wordt omgedoopt tot Penguin. Hoewel Sam aanvankelijk niets wil weten van de vogel, weet Penguin haar hart uiteindelijk te veroveren.

Hoewel Penguin Bloom is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, is de gewonde vogel natuurlijk ook gewoon een treffende metafoor voor Sam, die fysiek en mentaal moet herstellen, die weer de moed moet vinden om vanuit haar nieuwe uitgangspositie te leven. Dat leidt tot wrange scènes, zoals wanneer blijkt dat de kids niet meer moederlief, maar vaderlief roepen als ze in en om het huis in de problemen geraken. Komt Sams ouderschap in het gedrang? Omdat ze immobiel is? Ze vreest dat ze niets meer kan betekenen voor haar zoons; een van de redenen dat haar levenslust is verdwenen.

Watts acteert die onmacht met overtuiging, het is bovendien niet de eerste keer dat ze in een film gewond raakt in Thailand (zie Lo Imposible uit 2012), ze heeft al eerder met dit bijltje gehakt. De rol van Sam, een fysieke rol, is Watts – no puns intended – in die zin op het lijf geschreven. De acteerprestatie van de Australische kan evenwel niet voorkomen dat Penguin Bloom zich van meet af aan laat omschrijven als een onuitstaanbaar familiedrama. Waarin personages niets overlaten aan de verbeelding en alles buiten beeld uitleggen; waarin je vanaf de eerste seconde al weet hoe de drie akten er ongeveer uit zullen gaan zien (van tragisch naar ‘het gaat beter’, naar uplifting).

Zo kun je de scène waarin Sam voor het eerst glimlacht naar Penguin al van mijlenver aan zien komen. Het moment an sich voelt hierdoor plichtmatig aan, gekunsteld, geforceerd. Omdat de wens van de makers, om een emotie bij de kijker op te roepen, telkens iets de nadrukkelijk doorsijpelt in de film, die ook nog eens is doorspekt met sentimentele orkestmuziek. Overdaad schaadt en een verhaal als dat van Penguin Bloom was wellicht beter tot zijn recht gekomen in een naturalistischere stijl, zonder al de bombast.