Paradise PD S03E01: over the top en heerlijk compromisloos

Stel je voor: nadat nucleaire raketten je woonplaats vernietigen besluit je nog even je kont boven het straatniveau te tonen als een 'fuck you' naar de straling, voordat je je voor enige tijd terugtrekt onder de grond. Als je drie maanden later weer boven komt blijk je een anuspoliep te hebben met een eigen bewustzijn. Dit overkomt politiechef Randall Crawford (Tom Kenny) aan het begin van het derde seizoen van Paradise PD. De diender en zijn poliep zijn eerst nog beste vrienden: ze treden samen op en slurpen spaghetti in een restaurant. Maar gaandeweg probeert het gezwel het heft in handen te nemen.

De immer schetenlatende poliep – die eruitziet als het hoofd van Crawford – neemt op een gegeven moment ook in bed bij Crawfords vrouw de leiding wanneer hij haar besluit te beffen. 'Dat is natuurlijk niet te bedoeling', verzucht Crawford, 'straks verwacht ze dit in de toekomst ook van mij'. Maar Crawford heeft op een gegeven moment niets meer te zeggen over zijn eigen lijf en leven. Hij is ondergeschikt geraakt aan de poliep. Daarnaast passeren in de openingsaflevering ook bestialiteit met dolfijnen, knipogen naar het einde van Game of Thrones en flauwe grappen over komiek Jeff Garlin de revue.

Showrunners en mafkezen extraordinaire Waco O’Guin en Roger Black zijn evident bekend met de gulden vuistregel voor televisie: elk seizoen moet impactvoller zijn dan het vorige. In hun geval betekent dit: grotesker, vunziger, obscener en genadelozer. Dit wordt aan het einde van de aflevering nog even bevestigd door Dusty Marlow (Dana Snyder): 'Ja mensen, het derde seizoen wordt een stuk raarder.' Dat is ook het mooie aan Paradise PD: O’Guin en Black schrijven afzichtelijke grappen alsof hun leven ervan afhangt, alsof het weleens de laatste keer kan zijn.

Dat is geen rare gewaarwording: hun vorige project, Brickleberry, werd in 2015 na drie seizoenen van de buis getrokken. Want buiten kijf staat dat het publiek voor Brickleberry en Paradise PD waarschijnlijk niet erg groot is. Althans, de animatieseries zijn niet geschikt voor kijkers met een zwakke maag en/of kijkers met een aversie tegen poep- en pieshumor. Tegelijkertijd blijft Paradise PD een verfrissende additie aan Netflix en het bewijs dat de streamingdienst ook een platform is voor eigenzinnige projecten, zoals Paradise PD, waarbij het oogt alsof de makers geen bemoeienis dulden.

Paradise PD is in dat opzicht heerlijk compromisloos en over de top.