One Small Problem: kinderen niet gewenst

Fidel (Alfonso Dosal) is al vier jaar gescheiden, maar een nieuwe liefde laat op zich wachten. Tot op een dag Marina (Regina Blandón), zijn jeugdvriendin, opeens voor zijn neus staat. Er is alleen één probleem: Marina heeft een hekel aan kinderen. En laat Fidel er daar net eentje – de negenjarige Ari (Francesca Mercadante) – van hebben. Dan zit er natuurlijk maar één ding op: hij houdt het bestaan van zijn dochter voor Marina geheim.

Geloof het of niet, in deze Mexicaanse komedie (originele titel ‘Sin hijos’ – zonder kinderen) is het de bedoeling dat we meeleven met onze hoofdrolspeler Fidel. Ook wanneer hij aan zijn jongere broer zijn ‘hypothetische’ dilemma voorlegt en zijn dochter gelijkstelt aan een motor (‘Stel: motoren zijn je lust en je leven, maar je vriendin haat ze? Wat doe je?’). Ook die stelt overigens onomwonden vast dat zo’n relatie geen enkele kans van slagen heeft.

Een andere optie was, uiteraard, gewoon eerlijk te zijn, en dan wel te zien waar het schip strandt. Maar zelfs wanneer Marina hem op de man af vraagt of hij kinderen heeft, gaat Fidel voor antwoord ‘nee’. Met als resultaat dat de kijker wordt blootgesteld aan een tenenkrommende monoloog waarin hij zijn negenjarige dochter aangeeft dat ze maar wat vaker bij mama moet logeren, omdat papa ook wat meer ruimte en tijd voor zichzelf nodig heeft.

Dochter Ari is in de film het enige lichtpuntje. Zij prikt meteen door zijn smoesjes heen. ‘Hoe heet je vriendin?’, wil ze weten. En: ‘Schaam je je voor haar of voor mij?’, wanneer Fidel voor de zoveelste keer doet alsof hij aan het douchen is wanneer zijn vriendinnetje onverwachts belt. Terwijl Fidel zijn dochter bezweert dat zij voor hem echt het belangrijkste is op de hele wereld, weten wij wel beter. Daden zeggen in dit geval meer dan woorden.

Toch is het moeilijk in te schatten wat de makers nu precies zelf vinden. Aan de ene kant komt in de film het ene na het andere verschrikkelijke kind voorbij, aan de andere kant lijkt de moraal juist te zijn dat Marina gewoon een keer een interessant kind – zoals Ari – moet ontmoeten om haar vooroordelen bij te stellen. En wat te denken van de opmerking van een goede vriend van Fidel, die, wanneer Fidel zich beklaagt dat hij al dagen niets van Ari heeft gehoord, meewarig zijn hoofd schudt en zegt dat dat specifieke gescheiden-mannen-problemen zijn. De band tussen gescheiden vader en kind is gewoon te hecht. Zelf had de vriend zijn tienerzoon al zes maanden niet gesproken. Heerlijk rustig toch?

Ikzelf bleef na het zien van de film in ieder geval achter met de twee volgende vragen: 1) Hebben de makers zelf kinderen? En 2) Wie belt er de Kinderbescherming?