Once Upon a Snowman (Het verhaal van Olaf): knap bedacht en onweerstaanbaar

Een sneeuwman die droomt van de zomer; van kronkelende beekjes en zonnige weiden. Dát is Olaf (Josh Gad in de Engels gesproken versie) in een notendop: een levende contradictio in terminis. Want als het wezentje zou verkassen naar zonrijkere gebieden, dan zou hij prompt verdwijnen als sneeuw voor de…

In Once Upon a Snowman zien we het oorsprongsverhaal van het aimabele personage. Als hij eenmaal is ‘geboren’ (lees: een paar hompen sneeuw vormen zijn lichaam) dan constateert hij direct dat hij ‘kan praten en jongleren’. Het is Olafs versie van René Descartes’ uitspraak ‘ik denk dus ik ben’. Het is heerlijk diepzinnige materie voor een animatiefilm van acht minuten. En dat Disney dit soort filmpjes produceert is natuurlijk volstrekt legitiem. Fans van Frozen willen terecht weten van de hoed en de rand. Ze – of we – krijgen er niet genoeg van. We smachten naar meer.

Het is bovendien knap hoe de makers Olafs essentie binnen kort tijd weten te vatten. Hij is een naïeveling die niet goed begrijpt waarom hij op een gegeven moment achternagezeten wordt door een roedel wolven. Want snakken ze naar zijn sneeuw? Hoewel later blijkt dat zijn neus een worst is. Aha! Hij geeft het stuk vlees dan ook maar snel weg. Want Olaf is niet van vlees en bloed, hoewel hij misschien wel het meest menselijke personage is uit de Frozen-reeks. Het is weer zo’n treffende tegenstelling, die de makers met veel vernuft voor het voetlicht brengen. Het is knap bedacht en onweerstaanbaar. Het is maar goed dat Olaf niet zijn eigen hart, maar de harten van de kijkers doet smelten.