On the Rocks: gelukkig is er Bill Murray

‘Het is vast heel fijn om jou te zijn’, zo merkt dochter Laura (Rashida Jones, Parks and Recreation, The Office) met een mengeling van ergernis maar ook bewondering op, wanneer vader Felix (Bill Murray) zich behendig uit een snelheidsboete kletst. Ze heeft meer gelijk dan ze denkt. Bill Murray is de voornaamste reden om deze nieuwste film van Sofia Coppola te zien.

Eigenlijk is On the Rocks een verwaterde versie van Lost in Translation, de film die Coppola in 2003 met Murray maakte, met als twee grootste verschillen dat Murray nu met zijn dochter New York doorkruist, in plaats van dat hij met verloren ziel Charlotte (Scarlett Johansson) door Tokyo slentert. Ook Laura is rusteloos, bevangen door een vaag maar onbehagelijk gevoel dat dit niet het leven is dat ze ooit voor zichzelf in gedachte had. Dat werd overigens helemaal aan het begin al duidelijk, wanneer een scène waarin de camera een spoor van uitgetrokken trouwkleren volgt bijna naadloos wordt opgevolgd door eentje waarin Laura – jaren later – de kleren en het speelgoed van haar twee jonge dochters opraapt.

Na een vreemd momentje met haar echtgenoot Dean (Marlon Wayans, White Chicks, Scary Movie, Requiem for a Dream) in de slaapkamer, waarbij hij eerst slaapdronken begint aan het voorspel en zich dan – na het horen van haar stem – plots bedenkt, begint Laura aan de soliditeit van hun huwelijk te twijfelen. Hij maakt voor zijn werk ook wel hele lange dagen, en zijn assistente (Jessica Henwick, Nymeria Sand in Game of Thrones) is wel heel jong en knap. Zou Dean een affaire hebben?

Dat hoeft ze haar vader, een man met veel geld en veel te veel vrije tijd, geen twee keer te zeggen. Is het voor Laura nog maar een smeulend vermoeden; Felix staat al enthousiast met de kranten, aanmaakblokjes en spiritus klaar. Hij springt direct in privédetective-modus, waar – uiteraard – ook een nachtelijke surveillance in een rode bolide met bubbels en kaviaar bij hoort. ‘We moeten het er later maar over hebben of we zijn telefoon willen aftappen.’

De rol van Felix is echt op maat gemaakt voor Murray. Of hij het nu over de evolutie van de borsten- en billenman heeft (de billenman kwam eerst), vrouwen boven de 35 vergelijkt met gedroogde bloemen (dank je wel, Bill), flirt met de balletjuf van zijn kleindochter of Mexicali Rose zingt; je kan niet niet naar hem kijken. Je kan je goed voorstellen dat Laura, ondanks de incidentele plaatsvervangende schaamte, zich toch redelijk gedwee laat meeslepen op zijn avonturen. Een dag met Felix is nooit saai, maar ook niet heel diepgaand.

Lost in Translation had ook niet echt een plot. Maar aan het einde had je wel het idee dat de twee hoofdpersonages elkaar, en daarmee zichzelf, een beetje beter hadden leren kennen. In On the Rocks mis je de echte revelaties, de onverwacht diepe connecties. Helemaal aan het einde lijkt het er toch even van te komen, wanneer Laura haar vader, die destijds zijn gezin voor een jongere vrouw verliet, verwijt overal een potje van te maken. Waarop zijn toondove antwoord is: ‘Wat is er met je gebeurd? Vroeger was je wel leuk.’ Het had het begin kunnen zijn van een dieper gesprek (zou hij dit ook van zijn ex gedacht hebben?). Maar ook dat loopt met een sisser af.

Uiteindelijk is On the Rocks vooral een excuus om Bill Murray in actie te zien. Nu zijn er slechtere redenen te bedenken, maar toch.