Nobody: Bob Odenkirk geslaagd voor actieheld-examen

Nou waren Breaking Bad en Better Call Saul ook geen bloedeloze series, maar dit gaat een stuk verder: Bob Odenkirk die als een John Wick Light tekeergaat en het, geholpen door zijn militante bejaarde vader en broertje, opneemt tegen de maffia. Explosies, extreme knokpartijen, ratelende geweren, gescheur in snelle auto’s en bijdehante oneliners worden in Nobody gecombineerd met een onbeperkte aanvoer van clichématige Russische gangsters, wier voornaamste taak het is om zich kleurrijk te laten omleggen door Odenkirk en familie, en die een nieuwe betekenis geven aan het woord ‘gangsterdom’. Wat zij niet wisten, en wij als kijkers vrij snel wel, is dat de intens brave, doodsaaie huisvader Hutch (Odenkirk) alleen maar zo braaf is omdat hij zijn talenten en instincten als ‘probleemoplosser’ onderdrukt. Hij was in die hoedanigheid ooit in dienst van diverse Amerikaanse ‘overheidsinstellingen met drie letters’, maar Hutch wilde dat niet meer en dook onder in het andere uiterste: een slaapverwekkend negen-tot-vijf burgermansbestaan. ‘I might have overcorrected’, geeft hij zelf toe.

Dat lukt op een gegeven moment niet meer natuurlijk, hoewel we hem wel een tijdje als sulletje aan het werk zien. Dat is het contrast dat Nobody serveert: dat van een braverik (lees: fout) die het niet meer pikt en zijn oude gewelddadige zelf wordt (lees: goed). Daarna vindt zijn vrouw hem weer sexy en zijn zoon hem weer stoer, wat een dubieuze moraal is, maar de snel geschoffeerde bioscoopganger blijft sowieso weg bij dit genre natuurlijk. Voor de rest van ons is het heerlijk om weer dingen te zien exploderen op een écht groot doek, na ruim een half jaar voor de flatscreen-tv.

Het concept van de beroepsmoordenaar die nog één keertje uit zijn pensioen en uit zijn slof schiet, is natuurlijk niet nieuw (Bourne, Rambo) en dat van de suf-getrainde killer in schaapskleren ook niet (Mr. & Mrs. Smith, True Lies, A History of Violence), maar Nobody is ook alleen vernieuwend in de zin van Odenkirk als actieheld en slaagt daar prima. Het verhaal is hier een daar voorspelbaar en verzandt een beetje in de tweede helft van de film maar saai wordt het nooit, ook niet te lang, en er zitten genoeg Odenkirk-scènes tussen die zeer bekoren.

Dat Nobody af en toe overbekend lijkt, komt ook doordat scriptschrijver Derek Kolstad ook alle drie de John Wick-films schreef en hier deels dezelfde verteltrucs van stal haalt. Zoals de bewust mierzoete aanleiding die zowel Hutch als John Wick ertoe brengt hun ultrageweld de vrije loop te laten. Was dat bij Wick het vermoorden van het jonge hondje dat zijn vers overleden vrouw hem net had nagelaten, zo is het bij Hutch het katten-armbandje dat inbrekers van zijn tienjarige dochtertje hebben gejat. Ach gussie. Allemaal zeer 'tongue in cheek' natuurlijk en eigenlijk een expliciete knipoog naar genre-liefhebbers: de minste reden volstaat als excuus om goed gechoreografeerde actie over het scherm en uit de speakers te doen daveren.

In Nobody doet regisseur Ilya Naishuller (Hardcore Henry) dat kundig, hoewel niet zo goed als in de John Wick-films van collega Chad Stahelski, maar die is dan ook geniaal. Naishuller is een Rus en dus zijn die Russische gangsters in Nobody misschien wel levensechter dan op het eerste gezicht lijkt. Wie precies wil weten hoe die gangsters zijn, en vooral hoe Odenkirk op dit kanonnenvoer reageert, bekijkt naast de onderstaande trailer deze veelzeggende scène in een bus. Not suitable for work. Weet je meteen of het wat voor je is. Goedgemaakt, amusant, tikje gewelddadig en een uitstekende Bob Odenkirk, die zichzelf geloofwaardig opnieuw uitvindt als actieheld.