Nero a Metà S01: geknutseld realisme

Het is een aloude, platgetreden invalshoek: de undercoveragent die door zijn collega wordt aangezien als verdachte. Carlo Guerrieri (Claudia Amendola) is een rechercheur van de oude stempel: een racistische macho die als hij een verdachte wil arresteren echt niet wacht op versterking. Malik Soprani (Miguel Gobbo Diaz) is de zwarte diender die ergens halverwege de pilotaflevering kennismaakt met Guerrieri’s vuist. De jongeling krijgt vervolgens de weinig zaligmakende taak om met de oude bok een duo te vormen. De katalysator die dit alles bespoedigt is een mysterieuze moordzaak waarbij een man die handelt in bevroren voedsel aan zijn lot wordt overgelaten in de ladingsruimte van zijn truck, die dienstdoet als ijskast.

Het is aan Alba Guerrieri (Rosa Diletta Rossi) om als de patholoog-anatoom van dienst te achterhalen hoe en wanneer het slachtoffer – inmiddels een verstijfd lijk – is omgekomen. Soprani heeft uiteraard een oogje op haar, maar Guerrieri ziet de bui al hangen en waarschuwt zijn ondergeschikte. Opzichtiger kan het niet: showrunners Giampaolo Simi en Vittorino Testa halen voor deze Romeinse krimi alle clichés uit de kast. Laten we beginnen met de undercoveragent wiens werk onbedoeld wordt verpest door een onwetende collega: al vanaf Hill Street Blues, en vér daarvoor, was dit al een veelgebruikt stijlfiguur. En ook váák een zwart personage.

En over zwart gesproken: Guerrieri vindt dat ‘ze allemaal op elkaar lijken’. Zal hij tijdens een vuurgevecht zijn collega wel kunnen onderscheiden van een zwarte crimineel? Dit terloopse racisme is tamelijk potsierlijk, maar blijkbaar wel gebruikelijk in Romeinse politiekringen. De onenigheid tussen de twee is daarnaast inherent aan het genre. Dat Soprani van Guerrieri achter het stuur moet betekent echt niet dat de mentor een slavendrijver is, zo bekent hij. Hij, de grote detective, heeft een ontzaglijkere staat van dienst. Dus moet en zal hij Soprani kleineren, à la Murtaugh in Lethal Weapon. Ook zo’n cop buddy-narratief waarin eerst wordt geruzied, waarna er een vriendschap ontstaat.

Die vergelijking komt niet uit de lucht vallen: Nero e metà is een samenraapsel van Lethal Weapon, CSI en Law & Order. Waar het andere Romeinse misdaaddrama, Suburra , grossiert in cartooneske verbeeldingen van de maffiawereld, probeert Nero a Metà een soort realisme te ventileren dat ronduit gekunsteld oogt. Wat zullen de schrijvers gelachen hebben om een moordslachtoffer dat op een marktplein, bevroren en wel, een truck wordt uitgeslingerd. Het adagium ‘hoe gekker de misdaad, hoe nieuwsgieriger de kijker’ geldt echter niet altijd.