Narvik: generieke Noorse oorlogsfilm

Foto credits: Eirik Lunder Aspelund / Nordisk Film

Tijdens de slag om Narvik in het voorjaar van 1940 vecht korporaal Gunnar Tofte (Carl Martin Eggesbø) aan de zijde van de Noren, die in hun strijd tegen de Duitsers ook worden bijgestaan door onder meer Poolse en Franse soldaten. Terwijl Tofte in de bergen vecht wordt zijn vrouw Ingrid (Kristine Hartgen), die Duits spreekt, de vaste tolk voor het Duitse leger. De twee, die samen een zoon hebben, komen op een gegeven moment in zekere zin tegenover elkaar te staan. Hij wil zijn land verdedigen; zij neemt het koste wat kost op voor haar kind.

Filmmaker Erik Skjoldbjærg voegt met de echtelijke onmin wat melodramatische sjeu toe aan een oorlogsfilm die er vooral uitziet alsof-ie afkomstig is uit een AI Image Generator. Alle welbekende clichés passeren de revue: artilleriebombardementen die in een gangenstelsel leiden tot een soort gekunstelde choreografie onder de soldaten; een legeraanvoerder die schreeuwt dat men ‘voor alles moet vechten dat je liefhebt’; het zoontje dat op een ongelukkig, maar uitstekend getimed, moment wegrent bij moederlief. Onder deze bombastische beelden weerklinkt ongeïnspireerde klassieke muziek die vooral de ernst van de film lijkt te moeten benadrukken.

De premisse van Narvik is het tonen van de eerste door Hitler verloren veldslag; hoe de Noren zich destijds kranig weerden. De slag om de Noorse stad is in die zin een uitzondering: omdat Hitler rond dezelfde tijd wél Frankrijk innam en andere successen vierde. Overigens werd Noorwegen in juni 1940 alsnog bezet door de Duitsers. Ook daar wordt naar verwezen in Narvik , een film waarin een eenduidige boodschap (gaat hij over nationale eenheid? Over de implicaties van oorlog? Over onvoorwaardelijke liefde?) pijnlijk genoeg ontbreekt.