My Name Is Earl: aimabele loser herpakt zich

Foto credits: NBC

De premisse van My Name Is Earl is simpel: een nietsnut en kruimeldief uit een doorsnee Amerikaans dorpje wordt nadat hij kennismaakt met het concept karma van de ene op de andere dag een goeddoener. Dus stelt hij een lijst op met alle dwalingen uit zijn verleden: met het papiertje in zijn broekzak probeert hij aflevering na aflevering weer in het reine te komen met zichzelf door goede daden te verrichten voor de mensen die hij ooit onrecht heeft aangedaan. Acteur Jason Lee, die ooit doorbrak in de films van Kevin Smith (waaronder Mallrats, uit 1995), speelt het titelpersonage.

My Name Is Earl was Lee’s eerste televisierol, en hij bleek geknipt voor het spelen van een loser. De komediereeks was van 2005 tot 2009 te zien bij de Amerikaanse zender NBC, en aanvankelijk een groot succes. Want Amerikaanse televisiekijkers keken graag naar Earl. Achteraf is dat vrij logisch: voor een man die zo goed als niets te verliezen heeft (zo blijkt in de eerste aflevering dat zijn ex-vriendin, gespeeld door de geestige Jaime Pressly, er lange tijd affaires op nahield) kan het leven alleen maar beter worden. En zo geschiedde.

Zodoende trekt Earl als een moderne knipoog naar Jezus – en samen met zijn idiote broer Randy (Ethan Suplee in een bij vlagen hilarische rol) – de wijde wereld in. Mensen helpen blijkt al snel een tamelijk bevredigende aangelegenheid, hoewel verleidingen altijd op de loer liggen; Earl kent ze maar al te goed. Het is jammer dat er onverwachts in 2009 een einde kwam aan My Name Is Earl, omdat hij zijn lijstje nooit volledig heeft kunnen afwerken. Maar hierover zei de showrunner Greg Garcia tijdens een interview al eens dat de lijst toch een gebed zonder einde zou zijn – een oneindige exercitie.

Dat klinkt logisch: het kijkt lekker weg, en wat zou de beste man anders moeten doen?