Mute: barst van het potentieel, maar redt het niet

In 2017 kondigde Netflix aan om dit jaar ruim tachtig eigen films uit te brengen. De streamingdienst behaalde eerder successen met de avonturenfilm Okja en het drama Mudbound , maar voor elke parel waren er ook flops zoals de komedie When We First Met , de horrorfilm The Open House en de scifi-film The Cloverfield Paradox. Het prestigieuze project Mute van regisseur Duncan Jones (bekend van de scifi-films Moon en Source Code) blijkt uiteindelijk een frustrerende film.

Mute speelt zich af in hartje Berlijn in 2052, waar de Amish barkeeper Leo (Alexander Skarsgård) werkt in een club met dansende robots. Door een bootongeluk in zijn jeugd is Leo als kind zijn spraakvermogen kwijtgeraakt, en vanwege zijn geloof ondergaat hij geen operatie. De barkeeper knoopt een relatie aan met de blauwharige serveerster Naadirah (Seyneb Saleh). Maar niet alles is wat het lijkt. Naadirah is op een dag plots spoorloos verdwenen.

Het toekomstige Berlijn is prachtig met een sombere sfeer. Productie designer Gavin Bocquet vult elke centimeter van elk frame in met mooie details. De groezelige natte straten met graffiti, zoemende neonlichten en glanzende technologie zag je wel al eerder in Altered Carbon en de grote inspiratiebron binnen het genre: Blade Runner . In Mute is de toekomst nog deprimerender dan het heden.

Na de openingsscène wordt het al vrij snel duidelijk: het is het script dat tekortschiet. De vlak acterende Skarsgård komt tijdens zijn zoektocht naar Nadiraah de moreel dubbelzinnige, ex-militaire, Amerikaanse artsen Cactus Bill (Paul Rudd) en Duck (Justin Theroux) tegen. Gedurende de film is Leo vooral een tweedimensionaal, reactionair personage, die bijna niet communiceert over wat er in hem omgaat. Leo’s Amish identiteit is een interessant gegeven, maar er wordt te weinig mee gedaan.

Het feit dat Rudd en Theroux een beter uitgewerkte verhaallijn hebben en tevens charmanter zijn in hun respectievelijke rollen helpt hem ook niet echt. Mute neemt de kijker mee op een onsamenhangende reis door twee verschillende verhaallijnen. De verhalen van Leo, Cactus Bill en Duck komen uiteindelijk wel samen, maar niet op een overtuigende of bevredigende manier.

Scifi is het perfecte genre om als maker de menselijke conditie te onderzoeken binnen een futuristische setting waarin alles mogelijk is – zie bijvoorbeeld Altered Carbon, dat de keerzijde van onsterfelijkheid onderzoekt. In Mute voegt het futuristische kader niets toe. Ja, er zijn problemen met klonen en de plotselinge verdwijningen van Amerikaanse soldaten. Los van deze details voelt Jones’ wereld helaas hol aan, en valt zijn boodschap weg in de ruis van de zoemende neonlichten.

Mute is een frustrerende film. Helemaal wanneer je weet dat de regisseur meer dan zestien jaar aan het project heeft gewerkt, en de film heeft opgedragen aan zijn vader David Robert Jones, oftewel David Bowie. Het is een scifi-film die barst van het potentieel, maar de mooie momenten die voorbijkomen zijn niet genoeg om het als geheel te redden van middelmatigheid.