Mrs. Serial Killer: boeiend uitgangspunt voor ondermaatse genrefilm

Onheilspellende muziek. Een slecht verlichte kamer. Een angstige jonge vrouw vastgebonden en omringd door ziekenhuisapparatuur. ‘Je weet pas wat een marteling is, als ik klaar met je ben.’ Het is duidelijke taal van de zwangere Sona Mukerjee (Jacqueline Fernandez). Ze heeft de onmogelijke taak op zich genomen om de naam van haar man te zuiveren door te tonen dat hij het slachtoffer is van een gerechtelijke dwaling, en te bewijzen dat de seriemoordenaar nog op vrije voeten is.

Het leven van de gevierde gynaecoloog Mrityunjoy Mukerjee (Manoj Bajpayee) staat op zijn kop wanneer hij verdacht wordt van de moord op zes ongehuwde en zwangere vrouwen. De verminkte lichamen van de vrouwen werden gevonden in zijn onafgemaakte villa. Geen enkele advocaat wil hem verdedigen, de publieke opinie heeft hem al veroordeeld, en in de gevangenis wordt hij in elkaar geslagen door zijn medegevangenen. Sona schakelt de hulp in van een oude vriend, de strafrechtadvocaat Brij Rastogi (Darshan Jariwala), om zijn onschuld te bewijzen. Het wrange aan de strafzaak? Sona’s ex-vriendje Imran Shahid (Mohit Raina) is de politieagent op de zaak en vastbesloten om hem op te sluiten.

Regisseur Shirish Kunder heeft een buitengewone, kleurrijke, visuele beeldtaal: close-ups van foetussen die zweven in formaldehyde worden afgewisseld met de uitbundige bloei in het Indiase landschap. Het is overdreven, kitsch, met een Bollywood-randje. Toch kan het werk van productiedesigner Sashank Tere de kwaliteit van de film niet verbloemen. De tweede akte van Mrs. Serial Killer is sterker dan de introductie – wat mede komt door het acteerwerk van Bajpayee – maar het is niet genoeg om de generieke schraalheid van de film te compenseren.

De bouwstenen van Mrs. Serial Killer zijn vaag zichtbaar: het had een satire kunnen zijn op de oeverloze clichés van seriemoordenaars in misdaaddrama’s. Helaas slaagt Kunder niet in zijn uitvoering, wat ertoe leidt dat de komische misdaadfilm een scenario heeft met vergezochte wendingen, een overgestileerd decor, en schaamteloze clichés. Tevens heeft Fernandez moeite met de projectie van haar emoties – of het nu haar acteerkwaliteiten zijn of een reflectie dat zowel het script als Kunder haar geen houvast geven voor de overkoepelende tonaliteit van de film, blijft in het midden. Mrs. Serial Killer is uiteindelijk een flinterdunne film binnen het genre – jammer.