Mr. Iglesias S02E01: sitcom schreeuwt om durf

Voor leraar geschiedenis Gabriel Iglesias (gespeeld door de gelijknamige komiek) begint de start van het nieuwe kalenderjaar met een identiteitscrisis. Wanneer hij zijn pupillen informeert over de mogelijkheden die studeren biedt, vraagt hij zich af of hij zelf tot in de eeuwigheid les wil blijven geven. In gesprek met collega Ray (Richard Gant) blijkt bijvoorbeeld dat hij ooit ambieerde zich te verdiepen in stand-up komedie. Uit conversaties met vakgenoot Tony (Jacob Vargas) blijkt dat de twee ooit droomden van een carrière als steward, zodat ze de wereld over konden reizen.

Het is een paradoxale gewaarwording. De man die telkens grossiert in het helpen van scholieren om hun identiteit te vinden is nu zelf het spoor bijster. Misschien ook wel vanwege het weinig spannende imago van docent, een boodschap die ook weerklinkt in de sitcom zelf. Mr. Iglesias is in het tweede seizoen net zo keurig als in het eerste deel. Het is Amerikaanse nostalgie, maar dan mét mensen van kleur. Vooral de grappen over gelijke rechten en Martin Luther King (‘aan wie we een lang weekend te danken hebben’) blijven bij. Veel hedendaagse problematiek wordt opzichtig genegeerd.

Dat maakt dat Mr. Iglesias een bijzonder escapistische komedie is – Iglesias’ bijnaam is niet voor niets Mr. Fluffy en het is niet zonder reden dat hij scheldwoorden en politiek in zijn act mijdt. Tegelijkertijd mogen showrunner Kevin Hench en z’n team best wel iets meer durf tonen. Hier en daar een tikkeltje provocatie – of een perverse grap – zou de sitcom niet misstaan. Daarmee beschimp je de beoogde doelgroep – families – toch niet direct? Omdat Mr. Iglesias – ondanks de tamelijk onderhoudende Iglesias – nu lijdt aan de sitcomziekte: er wordt te veel volgens de regeltjes gespeeld. En dat is bij vlagen saai.