Monster S01: Drie Noorse crimi’s en een aftreksel van Penoza ineen

Scandinavische crimi’s zijn een beetje zoals Amerikaanse politieseries. Men neme een beproefd recept en men kopieert dit recept vervolgens keer op keer op keer op keer. Bij de crimi’s keren we altijd terug naar hetzelfde basisprincipe: een onwaarschijnlijk politiekoppel onderzoekt een brute maar uitermate gedetailleerde en vindingrijke moord (die, wanneer je er goed over nadenkt, haast onmogelijk te plannen laat staan uit te voeren is). De detectives zelf zijn totaal verschillend qua karakter (het liefst bevindt eentje zich op het autismespectrum). Helemaal mooi is het wanneer ze uit andere landen of andere culturen komen en wanneer de misdaad plaatsvindt in een guur en afgelegen landschap, al dan niet in een tijd dat de zon nooit opkomt of nooit ondergaat.

Het moet gezegd: Al valt er behoorlijk wat op de Noorse crimi Monster af te dingen, de keuze van Anne Sewitsky en Hans Christian Storrøsten om van de gebruikelijke twee rechercheurs drie te maken is in ieder geval origineel. Je hebt Hedda (Ingvild Holthe Bygdnes), de getalenteerde nieuwkomer met een verleden, die terugverhuist naar haar ouderlijk dorp in het noorden van Noorwegen, om voor haar stugge en kwakkelende vader te zorgen. Edvart (Bjørn Sundquist) is de door de wol geverfde veteraan, die nog één zaak verwijderd is van zijn pensioen. En dan is er Dreyer (Jakob Oftebro), de hufterige detective uit het ‘superieure’ zuiden, die er niet voor terugdeinst om belastend bewijsmateriaal achterover te drukken.  Alle drie hun paden kruisen, wanneer een jonge tiener verdwijnt, en haar vriendje dood wordt aangetroffen.

Het zijn alle drie intrigerende karakters, met allemaal hun eigen excentrieke karaktertrekken (met als toppunt het moment dat Hedda collega Dreyer na de zoveelste horkerige opmerking dan maar gewoon in zijn gezicht spuugt), die elk in hun eentje ook wel een crimi hadden kunnen dragen, maar samen op de één of andere manier toch niet optimaal tot hun recht komen. Vaak lijken de drie detectives zich allemaal in een apart misdaaddrama te bevinden, met ieder hun eigen verhaallijn – Dreyer lijkt zelfs even verdwaald te zijn in de plot van Insomnia (het Noorse origineel dan natuurlijk). En dan hebben we het nog niet eens over de verhaallijn van Margot (Gørild Mauseth), een Noorse variant van Carmen van Walraven/Monic Hendrickx uit Penoza , gehad.

Iedereen is bezig met zijn eigen onderzoek. Hedda onderzoekt de mysterieuze verdwijning van haar moeder van dertig jaar eerder, die verdachte gelijkenissen vertoont met hun huidige zaak. Ook Edvarts sporen leiden terug naar dertig jaar eerder, toen zijn voorganger nog hoofdcommissaris was. Dreyer is vooral bezig met zijn sporen uitwissen. Met als gevolg dat bepaalde informatie meerdere keren voor meerdere personages moet worden uitgespeld, terwijl de kijker er al lang van afweet.

Naast al die rijke karakterschetsen valt de ontknoping van het centrale moordmysterie een beetje tegen. Maar… daar krijgen we dan wel weer een vechtscène tussen twee naakte bejaarde mannen in de sneeuw voor terug.