Mocro Maffia S01E01-03: kil, ijzig, en met een fijne cast

Vroeger kon je in Amsterdam nog deugdelijke afspraken maken in het criminele milieu, aldus journalist Rein (Daan Schuurmans) in de voice-over. Wie het niet met elkaar eens was, vocht het uit op straat. Met de komst van heroïne, en daaropvolgend cocaïne, werden de spelregels, die eerst nog enigszins ‘fatsoenlijk’ waren, plotsklaps rigoureus veranderd. Sindsdien domineren jonge Nederlands-Marokkaanse jongens, geïnspireerd door de Amsterdamse penoze, al jaren het nieuws, met afrekeningen en ripdeals. Achmed Akkabi en Thijs Römer besloten een misdaadserie te wijden aan dit intrigerende fenomeen, losjes gebaseerd op het gelijknamige boek van journalist Marijn Schrijver, maar met gefictionaliseerde personages.

Mocro Maffia is derhalve enigszins geaard in de realiteit, maar overgoten met een dramatische saus. Centraal in de serie staat een vete tussen Romano (Mandela Wee Wee) en de Paus (Achmed Akkabi) – die na een jarenlange vriendschap met de eerstgenoemde bendeleider nu zijn eigen bende aanvoert. In flashbacks wordt getoond hoe de band tussen de twee door de jaren heen geleidelijk is bekoeld. Maar de uiteindelijke geweldsuitbarsting is niet gepland, zoals wel vaker in de misdaad. Drie stromannen van Romano vermoorden na een uit de hand gelopen actie per abuis twee handlangers van de Paus. Het hek is van de dam, en wat volgt is een aaneenschakeling van geweld, waarbij ook onschuldige omstanders het leven laten.

Akkabi en Römer schromen niet de genadeloosheid van de misdaadwereld te laten weerklinken in hun verhaal: Mocro Maffia is kil, ijzig, met waarachtige sets en een fijne cast (vooral de Marokkaans-Nederlandse acteurs blinken uit, waaronder Nasrdin Dchar). De meest in het oog springende scènes zijn die waarin de criminelen heftig op elkaar schelden. Het lijkt erop dat de makers het straatjargon enigszins in de smiezen hebben. Die originaliteit staat haaks op de voice-over duiding van journalist Rein, die rept over ‘als je in sprookjes gelooft ga je maar naar de Efteling'.

Rein ontfermt zich vanuit zijn appartement over zijn terminale vrouw Sanne (Anniek Pheifer) en krijgt een band met een aspirant-journalist van Het Parool, die zijn ‘ogen en oren wordt op straat'. We zien dus, in zekere zin, het verhaal zich ontvouwen vanuit zijn blik, net als in menig dramaserie. Rein verschaft ons, de kijker, de toegang tot de onderwereld. Dit is een ietwat ouderwetse vertelvorm, die in Mocro Maffia had kunnen worden geschrapt. De kijker zal de scènes zonder Reins bespiegelingen – dat zijn er in aflevering twee en drie een hoop – zonder problemen kunnen begrijpen. Sowieso is het niet moeilijk te begrijpen dat 196 kilo aan drugs de katalysator kan zijn van een bendeoorlog.

Wat eveneens ontbreekt in het drama is het hoe en waarom van het criminele milieu: waarom kiezen deze jongens voor de misdaad? De paar scènes waarin jonkie Muis (Oussama Ahammoud) op het matje wordt geroepen door zijn school en vaderlief zijn onvoldoende. Mocro Maffia mist in dat opzicht een zekere maatschappelijke impact, een bepaalde diepgang: een antwoord en een verklaring voor het geweld. Dat drugshandel veel geld in het laatje brengt, en vrouwen aantrekt is evident. En over die vrouwen gesproken: ze worden in het drama veelal in bijrollen weggezet als gold diggers (de vriendinnen, de strippers), of ze staan als strafpleiter de mannen bij, of ze zijn een familielid.

Mocro Maffia is spannend en zinderend, stijlvol gefilmd, met een talentvolle cast. Hopelijk zullen de oneffenheden uit de eerste drie afleveringen bijtijds worden hersteld.