Midnight Asia: Eat Dance Dream S01: het nachtleven in Oost-Azië

De zesdelige documentaireserie Midnight Asia: Eat Dance Dream duikt in het nachtleven van de grote metropolen in Oost-Azië. Na een hectische en zware werkdag, waar regels domineren en niet iedereen zichzelf kan zijn, is het de nacht waar mensen kunnen zijn wie ze zijn. Midnight Asia: Eat Dance Dream schijnt een glossy licht op de mensen die zich ’s nachts het meest zichzelf voelen.

De serie bezoekt Tokyo, Seoul, Manilla, Taipei, Mumbai en Bangkok en laat steeds een paar unieke persoonlijkheden zien die nachtelijke instituten hebben gecreëerd in hun stad. Wat ze allemaal met elkaar gemeen hebben is dat ze in de nacht hun identiteit kunnen verkennen, hun creativiteit kwijt kunnen, en zich vrij voelen. Jong en oud, traditie en modern ontmoeten elkaar in de nacht. De jongere generaties ontdekken de oude tradities en geven er een eigen draai aan. In Bangkok hebben twee broers het traditionele Likay (volksoperette) gemoderniseerd en weer populair gemaakt, door extravagante kostuums als die van superhelden te maken. In Seoul experimenteert een jonge man met het vernieuwen van de traditionele alcoholische rijstdrank makgeolli.

De serie geeft ook ruimte aan queer-identiteiten en vrouwen die stereotypen doorbreken. In Mumbai is er een vrouwelijke flair bartender en in Manilla een jonge vrouw die carrière maakt als professioneel worstelaar. In Taipai wordt een non-binair persoon gevolgd die meedoet aan een drag-wedstrijd en ook in de andere steden worden LGBTQI+-veilige ruimtes in beeld gebracht.

In Azië is eten en familie meestal een belangrijk onderdeel van de cultuur en de samenleving, en ook in deze serie komt dat naar voren. Zo komen er verschillende mensen aan het woord die het familierestaurant van hun ouders hebben overgenomen of helpen de recepten (nog meer) populair te maken. Midnight Asia: Eat Dance Dream voelt als de Netflix-serie Streetfood met meer ruimte voor de inwoners van de steden. De serie werd gemaakt en bedacht door de in Singapore gevestigde regisseur Joe Evans en werd gefilmd midden in de pandemie.