Master of None S03E01-05: zwaarmoedig portret van de herfst van een huwelijk

Het derde seizoen van Master of None spiegelt de levens die de makers leiden sinds het tweede seizoen uit 2017. Lena Waithe won een Emmy voor de door haar geschreven aflevering ‘Thanksgiving’ en brak daarmee definitief door; Aziz Ansari werd verzwolgen door een schandaal waarin hij werd neergezet als seksueel roofdier en verdween tijdelijk uit beeld. In Moments of Love, zoals het derde deel heet, bevindt Ansari zich – hij regisseert voornamelijk – goeddeels in de schaduw van Waithe, terwijl de aandacht uitgaat naar het grillige huwelijk van Denise (Waithe) en Alicia (Naomi Ackie in een imposante rol).

Terwijl Devs (Ansari) leven als acteur met aspiraties lijkt stil te staan – Ansari geeft dit seizoen slechts twee keer acte de présence – is er in Denise’ bestaan een hoop veranderd: ze is met succes gedebuteerd als romancier en heeft een gigantisch landhuis gekocht buiten New York, dat ze deelt met haar vrouw Alicia. Ver van de drukte en de dynamiek, midden in een groene vallei, moet de tweede roman van Denise zich manifesteren. Maar de rust lijkt niet direct een goede remedie voor artistieke bezieling. En tussen de twee botert het ook niet helemaal, blijkt geleidelijk.

Aan de hand van fijne tableaus, in naturalistische scènes, dienen de eerste scheuren in de echtelijke band zich aan. Tijdens een intieme scène in bed vraagt Alicia aan Denise wat zij – om haar als eega te kunnen behouden – voor haar over zou hebben. Zou ze iemands oksels een jaar lang likken? Denise grinnikt, maar is met haar gedachten duidelijk elders, in retraite. Omdat het literaire talent zichzelf moet heruitvinden om haar succes en reputatie te kunnen behouden, heeft ze al dan niet onbewust weinig aandacht voor haar echtgenote – en dat leidt tot een onvermijdelijke breuk.

Maar eerst is er nog een kinderwens, en een aanrijding. Melodramatische momenten waardoor het beoogde realisme van Ansari en Waithe aan kracht inboet. Master of None is op zijn best wanneer de personages dagdromen. Zoals een heerlijk uitgerekte scène aan het begin van aflevering twee, waarin Denise geniet van een hamburger in haar auto, terwijl een Franse chanson klinkt uit de radio. Zonder dialoog wordt direct een sfeer neergezet, van isolatie; van gevangen zitten in je leven. Master of None is in dat opzicht ditmaal zwaarmoediger en melancholischer dan ooit. Dat zal niet alle fans van het eerste uur bevallen.

Maar de vijf afleveringen vormen evenwel een tijdelijk miserabele periode uit het leven van Denise. Waarin de boodschap luidt: beroemdheid is niet zaligmakend. Ook als erkend auteur moet je werken en vechten voor je relatie. Je kan – zoals Denise wel probeert – niet alles overgieten met rooskleurigheid. De stille getuige van dit alles is het prachtige huis waarin het stel bivakkeert. Met schitterend behang in de badkamer, een decoratief glas-in-lood-raam in de slaapkamer en een woonkamer die niet zou misstaan in een hoogstaand interieurtijdschrift. Eerst fungeert het huis nog als een voorgenomen redmiddel; een sleutel tot en symbool van nog meer succes.

Maar het huis is ook een metafoor voor eenzaamheid. Gesitueerd in de middle of nowhere, ver weg van de New Yorkse levenslust. Leven is soms geleefd worden, en dat gebeurt in Denise’ leven nauwelijks meer. Sommige dagen laten zich omschrijven als: een jointje, een appelsapje en een zakje chips. Vanuit de keuken starend naar een groene weide. Het is beklemmend, maar ook bij vlagen magistraal. En bovenal gewaagd: want ondanks de misère en de melancholiek weet Master of None opnieuw te ontroeren met uit het leven gegrepen taferelen die menig scenarist zou afdoen als ‘vervelend’.

Maar in Master of None leidt dat spel met verveling, met wachten en hopen, juist soms tot sublieme hoogtepunten.