Malcolm & Marie: sensueel en explosief maar leeg

De adrenaline giert door het bloed van regisseur Malcolm (John David Washington), wiens speelfilmdebuut enkele uren geleden in première is gegaan. Na een enerverende avond arriveert hij met zijn vriendin Marie (Zendaya) in hun in modernistische stijl opgetrokken villa ergens in een lommerrijk gebied nabij Los Angeles. Malcolm schenkt verheugd een glas sterke drank in, terwijl hij Marie trots toevertrouwt hoe onder de indruk sommige filmjournalisten waren na de vertoning van zijn magnum opus. Tegelijkertijd zien we de eerste scheuren in het relationele firmament: waarom bedankte Malcolm zijn steun en toeverlaat Marie niet tijdens zijn bedankspeech?

Waarom bedankte hij wel een keur aan andere betrokkenen, maar liet hij het na om de liefde van zijn leven te noemen? Dit zet kwaad bloed bij Marie, en fungeert als de katalysator voor een aantal explosieve ruzies, die worden afgewisseld met kortstondige zwoele vredes en contemplatieve rookpauzes. Jaloezie is in het spel (waarom castte Malcolm zijn vriendin niet in een film die goeddeels op haar levensloop is gebaseerd?), evenals een goede dosis rancune (de twee lovers halen schaamteloos oude affaires uit de sloot). De vraag rijst: is de liefde tussen de twee sterk genoeg om deze nachtelijke storm te doorstaan?

Malcolm & Marie is naar verluidt de eerste film die werd gemaakt tijdens een lockdown in Los Angeles afgelopen juni – met toestemming welteverstaan van alle bonden in Hollywood. Sam Levinson, bekend als showrunner van Euphoria , schreef en regisseerde het drama waarin hij opnieuw de handen ineenslaat met Zendaya. Voor zijn protegé zag hij in Washington ( Tenet ) een goede tegenspeler. De chemie tussen de twee spat dan ook van het scherm, hoewel Zendaya een stuk effectiever is met haar mimiek wanneer ze zwijgt, en de woorden van Malcolm hierdoor vaak aan kracht inboeten, misschien wel omdat er zoveel nietszeggende woorden worden gebezigd.

Veel monologen, vooral van Malcolms kant, laten zich omschrijven als schieten met hagel; ze raken nauwelijks een dramatische kern. Washingtons personage fulmineert over film, racisme, zijn idolen en zingt mee met soulklassiekers. Veel van dit alles raakt kant nog wal, en het lijkt er soms op dat het hier meer gaat om hoe het eruitziet en hoe het klinkt, dan om welke boodschap erachter schuilt. Want het in sensueel zwart-wit gefilmde drama met twee mooie mensen ziet er bij vlagen schitterend uit. Maar al die schoonheid kan evenwel niet verbloemen dat Malcolm & Marie vooral graag iets wil zijn dat het nog niet is.