Madame Claude: veel seks, weinig diepgang

Ze werd wel ‘de hoer van de republiek’ genoemd: Fernande Grudent, alias Madame Claude. Op haar hoogtepunt eind jaren zestig runde ze een groot bordeel vanuit Parijs, met enkele honderden sekswerkers. In de film, Madame Claude (actrice Karole Rocher speelt het titelpersonage), toont filmmaker Sylvie Verheyde de opkomst, de triomfen en de neergang van de bekendste hoerenmadam uit de Franse geschiedenis. Hoewel het drama zich vooral laat omschrijven als (veelal in slow-motion gefilmde) zwoele seksscènes en bacchanalen – waaronder popmuziek en chansons worden afgespeeld - die af en toe aangevuld worden met dialoogscènes.

Je merkt aan alles dat Verheyde wel roemruchte prostitutiefilms als Belle de Jour (1967) en Emmanuelle (1974) heeft bekeken. Want esthetisch klopt het allemaal. Maar Madame Claude mist vuigheid, is vooral een ietwat uitgekauwde hervertelling van Grudents levensloop. De matriarch wordt afgebeeld als een zakelijk persoon die voortdurend achter het bureau in haar kantoor telefoontjes opneemt en de borsten van potentiële nieuwe werkneemsters op waarde schat. Onderwijl horen we gefakete en echte orgasmes. Terwijl Grudent zich steeds onaantastbaarder begint te wanen, hoewel ze gaandeweg ook op de radar van de geheime dienst – en andere louche figuren – verschijnt.

Wat Verheyde wel goed doet is de heksenjacht op sekswerk verbeelden, en de Franse hypocrisie. Hoeveel aandacht had het Franse justitiële apparaat wel niet voor prostitutie? Terwijl hun topmannen zelf ook – net als naar verluidt JFK en Marlon Brando – gebruikmaakten van de diensten van Madame Claude. Saillant ook is dat Claude op een gegeven moment, al dan niet indirect, betrokken raakt bij staatsgrepen in Afrika. Want zo invloedrijk was ze. De belangen waren groot, en ze wist van een hoop politici hun fetisjen. Zo ging ze zich er evenwel naar gedragen, en hoogmoed komt voor de val, zoveel is duidelijk.