Ma: te brave wraakthriller kapseist door ongeloofwaardigheid

Sue Ann werd als meisje op school schandalig behandeld, raakte van het padje en neemt na vele jaren wraak via de schoolgaande kinderen van haar afschuwelijke klasgenoten van destijds. Die schandalige behandeling krijgen we via een serie flashbacks te zien, en dient als plichtmatige legitimatie van het gedenkwaardig gestoorde gedrag van de volwassen Sue Ann. Ze wordt gespeeld door de geweldige Octavia Spencer, die haar rol van intens deugende protagonist in The Help en The Shape of Water eens flink op zijn kop zet: in Ma is ze een verschrikking en in de beste scènes van de film is de manier waarop ze van beminnelijk naar doodeng schakelt een feest om te zien.

Maar verder valt er niet veel te genieten. Zoals reeds in de trailer duidelijk wordt, richt Sue Ann zich op een groepje tieners dat zo bizar drankzuchtig is, dat ze hun verstand keer op keer bij het vuilnis zetten als Ma weer komt aanzetten met een doos sterke drank, die ze in haar enge kelder serveert. Het is de kijker vanaf het begin duidelijk dat Ma de kinderen stalkt met waarschijnlijk zeer slechte bedoelingen, maar het probleem van de film is dat het de kinderen zelf ook al heel snel duidelijk is en ze toch blijven terugkomen. Of duidelijk zou moeten zijn: deze kids - een verlegen deugend meisje, een bitchy ondeugend meisje met een hartje van goud, en drie onnozele puberjongens - blijven zo totaal gebiologeerd door het vooruitzicht flessen wodka te mogen leegklokken, dat ze gemakshalve steeds opnieuw vergeten dat Ma een creep is, ook als ze een pistool trekt en één van de jongens dwingt zich uit te kleden. Waarna Ma hartelijk begint te lachen en de jongeren gierend beginnen mee te hinniken: wat een goeie mop, een pistool trekken!

Uiteraard heeft iedere horrorfilm dom gedrag van de hoofdpersonen nodig; in werkelijkheid zou niemand erover peinzen om ooit nog een voet in Ma's kelder te zetten, wodka of niet. Dus zijn we als kijkers gewend dat we een beetje aan geloofwaardigheid moeten inleveren bij het kijken naar enge films, en dus accepteren we dat de karakters stupide beslissingen nemen - tóch weer teruggaan naar het enge huis, tóch alle waarschuwingen van de lokale bevolking in de wind slaan, tóch je maagdelijkheid opgeven terwijl iedereen weet dat sletterigheid in horror zwaar wordt bestraft. Maar de debiele idiotie van deze pubers gaat echt te ver. Dat het wangedrag van Ma de hele tijd wordt vergoelijkt door de gebeurtenissen in haar nare jeugd en de vreselijkheid van haar nare werkgever helpt ook niet: de onverteerbare domheid van de jongeren plus de gelegitimeerde en daardoor bijna brave psychopathie van Ma doen de film de das om.

Ma is te ongeloofwaardig en domweg niet eng genoeg. Spencer doet wat ze kan met de rol, maar andere uitstekende acteurs, zoals Luke Evans als de grootste klootzak van het schoolplein van destijds en Allison Janney als de bazin van Sue Ann, hebben veel te weinig te doen in dit script, dat zo erg zijn best doet om de verhaallijntjes een elkaar te knopen, dat alle spanning er al snel uit wegzakt, ondanks een climax die bulkt van de onverwachte 'body horror'. Regisseur Tate Taylor maakte eerder The Help, met een Oscarwinnende rol voor Octavia Spencer, en het ijzingwekkend goede drama Winter's Bone, de start van de carrière van Jennifer Lawrence. Met Ma vergaloppeert hij zich nogal, en ook producent Jason Blum - de man achter gedenkwaardige horrorfilms als Get Out! , Happy Death Day en Split - heeft veel beter werk geleverd.