Lupin S01E01-02: volwassen versie van A Series of Unfortunate Events

De Franse auteur Maurice Leblanc bedacht vanaf 1905 een reeks avonturen rondom meesterdief Arsène Lupin. Lupin, van showrunner George Kay, is hiervan een eigentijdse versie. Met Omar Sy (bekend van Intouchables) als de gewiekste crimineel die overal verbanden ziet en overal wel een mouw aan kan passen. Zo probeert hij (zijn echte naam is Assane Diop) in de pilotaflevering een peperdure ketting voordat deze geveild wordt uit het Louvre te ontvreemden, aan de hand van een plan dat niet zou misstaan in een Mission: Impossible -film. En zoals wel vaker bij dieven, die zich manifesteren als onvervalste goochelaars, is niets wat het lijkt.

Overigens hangt er aan de ketting een heel verhaal: Diop (die in de serie gebruikmaakt van een keur aan aliassen; anagrammen van Arsène Lupin, door wie hij zich laat inspireren) zint op wraak en zoekt naar de redenen waarom zijn vader ooit in de gevangenis belandde en zelfmoord pleegde, nadat hij het betreffende juweel van de rijke familie Pellegrini, waarvoor hij werkte als chauffeur, zou hebben gestolen. De ketting is in die zin een van de sleutels naar de waarheid. In flashbacks zien we intussen hoe Diop opgroeide en hoe hij een oogje had op de dochter van de Pellegrini’s die nu het familievermogen bestiert.

De premisse van het verhaal oogt in dat opzicht simpel, maar Diop moet eerst nog een trits aan obstakels overwinnen. Zo belandt hij in de tweede aflevering in de gevangenis waar hij zijn speurwerk voortzet, en probeert hij intussen een goede vader te zijn voor zijn zoontje en een goede ex-man voor zijn ex-vrouw (gespeeld door actrice Ludivine Sagnier). Sy acteert moeiteloos hoe zijn personage al deze ballen in de lucht houdt, met zijn charme en zijn stoute sarcasme. Bijvoorbeeld wanneer hij laconiek reageert op een gevangene die de drugs die hij op de binnenplaats aanbiedt eerst heeft moeten uitpoepen: ‘Ik vroeg het me al af…’

Of wanneer Diop is neergestoken en de gevangenisverpleegkundige grappig opmerkt dat hij het vast zelf heeft gedaan: ‘Ja, tijdens het scheren.’ Lupin laat zich in dat opzicht omschrijven als een volwassen versie van A Series of Unfortunate Events : met gruwelijkheden en seksuele innuendo. Hoewel Diop in zekere zin ook altijd een kind lijkt te zijn gebleven. Want wie doet zoveel moeite om een mysterie te ontrafelen? Dat is een beetje het manco van Lupin: je moet er in mee willen gaan; in verhaalwendingen die soms een beetje ongeloofwaardig – of kinderlijk – aanvoelen. Hoewel fans van Sherlock Holmes en aanverwanten wel beter zullen weten.