Lulli: lieflijk en pretentieloos

Het leven kan een stuk overzichtelijker zijn als je de gedachten van de mensen om je heen kunt lezen. Hoewel dat niet altijd even zaligmakend is, blijkt in Lulli. Als chirurg in opleiding Lulli (Larisa Manoela) na een incident met een MRI-scanner ineens over deze bijzondere gave beschikt dan is ze opgetogen. Zo kan ze er snel achter komen waarom het hoofd van de opleiding haar niet zo mag, en helpt ze haar ex uit de kast te komen. Tijdens haar werk komt het gedachtenlezen ook van pas: het is wel handig bij sommige diagnoses, waarbij patiënten zwijgen over de werkelijke reden van hun kwaal.

De rest van de film laat zich eigenlijk wel raden. Van mijlenver zie je aankomen dat een van Lulli’s vriendinnen ook op vrouwen valt en een affaire krijgt met een norse collega die eigenlijk helemaal niet zo nors blijkt. De film ontdooit als het ware, en veel personages krijgen warme gevoelens voor elkaar. Zo ook Lulli, die een knipperlichtrelatie heeft met een geprivilegieerde studiegenoot die een getroebleerde relatie heeft met zijn vader. Totdat de beste man in het ziekenhuis belandt en zijn vader hem in alle haast opzoekt en daarmee aantoont dat hij toch wel – een klein beetje – van zijn zoon houdt.

Lulli is in dat opzicht een en al zoetsappigheid; feelgoodtelevisie die doet denken aan Grey’s Anatomy , maar dan zonder de misère. Operaties lopen goed af en romances schieten als paddenstoeltjes uit de grond. Er is geen vuiltje aan de lucht in de film die zich afspeelt in het weelderige, idyllische Braziliaanse Florianópolis. Hoewel het lezen van gedachten uiteindelijk ook vermoeiend blijkt, en het leven hierdoor een stuk minder spannend wordt. Maar dat Lulli maar voor even over de gave beschikt zal menig kijker begrijpen. Lulli is in dat opzicht lieflijk en pretentieloos. Geen meesterwerk, maar uitermate geschikt voor een middagje niksen.