Love and Monsters: pretentieloos maar doeltreffend postapocalyptisch vermaak

Wanneer de aarde in de nabije toekomst dreigt te worden verwoest door een asteroïde, besluiten de aardbewoners in paniek nucleaire raketten op het gevaarte af te schieten, met desastreuze gevolgen. Er komt zoveel straling van de explosies terecht op aarde dat koudbloedige wezens muteren tot gigantische monsters. 95 procent van de mensen sterft binnen een jaar. De wereld zoals Joel Dawson (Dylan O’Brien) die kende, behoort tot het verleden. Sinds deze ingrijpende gebeurtenis woont hij met zijn ‘kolonie’ – een groep leeftijdsgenoten – in een ondergrondse bunker. De jongeling heeft zijn relativeringsvermogen nog niet verloren: ‘Zo zou studeren aan de universiteit zijn geweest.’

Hoewel hij zijn vriendin Amee (Jessica Henwick) mist – en iedereen in zijn omgeving zit in een relatie. Ze zagen elkaar zeven jaar gelden voor het laatst, toen ze halsoverkop afscheid van elkaar namen. Maar Joel weet zijn lover te lokaliseren op zo’n 150 kilometer verderop. Tegen het advies van zijn bunkergenoten in besluit hij de stoute schoenen aan te trekken en de reis te wagen. Bewapend met een kruisboog bindt Joel – die vooral bekendstaat als kok en radio-operator – ook de strijd aan tegen zijn eigen zenuwen. Binnen korte tijd wordt de jongen een man; de lafaard een held.

Love and Monsters is in dat opzicht een eigentijdse vertelling van en knipoog naar de De Odyssee. Over een durfal die begint aan een ‘onmogelijke reis’, vol obstakels. Onderweg neemt hij de trouwe viervoeter Boy onder zijn hoede en wordt hij korte tijd de protegé van overlevingsexpert Clyde Dutton (Michael Rooker, die normaliter bad guys speelt in postapocalyptische drama’s, vertolkt ditmaal een goedzak). Het resultaat is speels en cartoonesk. Romantiek, of romantische verlangens, vermengd met onvervalste actie en slijmerige taferelen. Love and Monsters draait simpelweg om liefde en monsters, hoe de liefde krachtiger is dan al het kwaad.

De coming-of-age-film van Michael Matthews voorkomt dat dit soort clichés – over wasdom en romantiek – al te tenenkrommend worden gebracht, en is sowieso wars van pretenties. Love and Monsters valt wat dat betreft – net als zijn overduidelijke voorganger Zombieland (2009) - in de categorie onschuldig maar doeltreffend postapocalyptisch vermaak.