Lincoln Rhyme: Hunt for the Bone Collector S01E01: knullig en vol clichés

De televisiethriller Lincoln Rhyme: Hunt for the Bone Collector – wát een lange titel - begint in medias res: een detective vindt in New York in een omineuze loods een collega gewikkeld in plastic. Aan hem vastgeplakt zit een bom die binnen enkele seconden voor hel en verdoemenis zal zorgen. Ware het niet dat de held precies de juiste draden weet door te knippen, alvorens ze beiden vanuit een stalen brug naar beneden vallen – het was een val. Deze scène had Wes Craven – bekend van A Nightmare on Elm Street (1984) en Scream (1996) zomaar kunnen bedenken. Als een opzichtige knipoog naar hoe horror niét werkt.

Het verhaal wordt drie jaar later vervolgd. Politieagent Amelia Sachs (Arielle Kebbel, een soort kloon van Jessica Alba) vindt een lijk in een New Yorkse metrotunnel. Ze toont haar moed en zet haar leven op het spel door een locomotief te laten remmen, zodat de plaats delict ongeschonden blijft. Het slachtoffer blijkt te zijn vermoord door een kloon van de zogeheten ‘Knekelman’ – een hilarische vertaling van ‘Bone Collector’. Sachs heldendaad heeft directe implicaties: ze mag de zwaar gehandicapte oud-agent Lincoln Rhyme (Russell Hornsby) ontmoeten. Zijn ex-partner Rick (Michael Imperioli uit The Sopranos) arrangeert de rendezvous.

Wat volgt is dat Amelia gaat werken als de oren en ogen van Rhyme, tijdens het onderzoek naar de seriemoordenaar. Wie de cultklassieker uit 1999 zag – een gemankeerde maar vermakelijke film, met Denzel Washington en Angelina Jolie – kent het verhaal enigszins, gebaseerd op de roman van Jeffery Deaver.

Maar film en televisie, en zeker netwerktelevisie - Lincoln Rhyme: Hunt for the Bone Collector wordt uitgezonden bij NBC – zijn twee wezenlijk verschillende disciplines. Er is geen tijd om de kijker geleidelijk kennis te laten maken met het monster uit de titel, en dus delen praatgrage personages lukraak belangrijke plotfinformatie met elkaar. Het is exemplarisch voor hoe de makers soms al dan niet onbewust vergeten dat ook televisie een visueel medium is. Tegelijk komen ze hiermee tegemoet aan het verwachtingspatroon van de kijker: niets mag ambigu zijn; alles moet worden voorzien van een context.

Dat heeft natuurlijk qua vorm en inhoud geen spannende televisie tot gevolg. Jammer ook dat Michael Imperioli, die zich in zijn Sopranos-jaren ook betoonde als een talentvol scenarist en regisseur, zich hiervoor laat lenen; dat het zover is gekomen. Want Lincoln Rhyme: Hunt for the Bone Collector is een matige, knullige kruising tussen NYPD Blue en Seven.