Licorice Pizza: onweerstaanbare chemie tussen film en kijker

Foto credits: Metro Goldwyn Mayer Pictures

Er wordt een hoop geouwehoerd over ‘de magie van cinema’ en meestal is dat marketing-speak of idolaat gepraat van oververhitte film-freaks. Maar niet in het geval van Licorice Pizza , een film die eenvoudigweg de magie van cinema is.

Gedurende de 133 minuten die je in het Los Angeles van 1973 doorbrengt met de 15-jarige Gary en zijn 25-jarige vriendin Alana - vriendin als in ‘vrouwelijke vriend’, niet geliefde, het idéé alleen al - gebeurt er iets geks met de kijker: je gaat geleidelijk volledig op in hun persoonlijkheden en in hun wereld. Licorice Pizza slaagt erin, juist door er niet openlijk naar te streven, om je totaal in te kapselen en mee te laten lopen met deze twee mensen en hun vrienden en familie, totdat je niet beter weet en bij de aftiteling tamelijk pissig bent dat de film niet nog langer duurde. Andere films als Oh Boy en Once Upon a Time in Hollywood , waarin je ook in een vrij ongestructureerd en slingerend verhaal meegevoerd wordt in chaotische levens, doen hetzelfde maar Licorice Pizza holt die films fluitend voorbij, letterlijk rennend vaak, in eindeloze en prachtig gecomponeerde tracking shots.

De regisseur is Paul Thomas Anderson, wiens vroege films Magnolia en Boogie Nights sterk doen denken aan Licorice Pizza , maar wiens latere films zoals There Will Be Blood en Phantom Thread (nu op Netflix) ook fantastisch maar loodzwaar en serieus waren. Dat is helemaal weg: Licorice Pizza , genoemd naar een keten platenzaken in Californië, is beslist Andersons meest vrolijke, persoonlijke en toegankelijke film, een coming-of-age-verhaal over een tiener en een twintiger die net zo’n onwaarschijnlijke combinatie zijn als licorice (drop) en pizza, maar er glorieus in slagen een krankzinnige, vinnige en innige vriendschap op te bouwen.

Gary is 15 en wordt gespeeld door Cooper Hoffman, de zoon van Philip Seymour Hoffman, voor zijn dood één van de vaste acteurs van Anderson. Gary is een kind-acteur en is een soort-van-beroemdheid, en die roem probeert hij uit te buiten door de tien jaar oudere Alana in te palmen, een enorm verveelde, hautaine maar achter haar woedende pantser juist erg leuke vrouw van 25. Ze vindt het bespottelijk om door een tiener het hof te worden gemaakt, maar gaat in op zijn uitnodiging voor een etentje, als het maar géén date heet. Hij irriteert en intrigeert haar in gelijke mate - hij is niet alleen acteur maar ook entrepreneur en runt op zijn vijftiende al samen met zijn moeder een pr-bureau en later een bedrijfje in waterbedden en flipperkasten - en met al zijn bravoure sleept hij haar langzamerhand mee in zijn leven. Als hij als minderjarige een meerderjarige chaperone nodig heeft tijdens een promotour voor het tv-programma waarin hij acteert, neemt ze zijn aanbod dankbaar aan en later wordt ze partner in zijn waterbedden-bedrijf.

Van het één komt het ander: in een soms traag maar vaak ook hectisch meanderend verhaal laten Anderson en zijn hoofdrolspelers je alle hoeken van het scherm en van het LA in de jaren zeventig zien: we maken mee hoe ze een Hollywood-producer - de echt bestaande Jon Peters die wordt gespeeld door een maniakaal goede Bradley Cooper - gek maken door zijn huis onder water te zetten en zijn Ferrari te slopen, we dineren met de legendarische acteur Jack Holden (een verwijzing naar William Holden) die wordt gespeeld door Sean Penn en die onder leiding van zanger Tom Waits een bizarre motor-stunt uithaalt, we rijden zonder benzine in een verhuiswagen achterwaarts de heuvels van Los Angeles af, enzovoorts en nog zo wat. Er gebeurt veel, en op zichzelf zijn de gebeurtenissen niet logisch en behoorlijk incoherent maar het wérkt: je gaat erg van deze karakters houden, en aldus gebeurt er - het is een groot woord maar vooruit - op magische wijze iets moois met de ziel van de kijker.

De reden dat het lukt is uiteraard de briljante regisseur, de fabelachtige rol van de debutante Alana Haim in de rol van Alana (een vriendin van de regisseur en de leadzangeres van de band Haim maar ze acteerde nog nooit) en vooral de - weer een veel misbruikt woord - authenticiteit. Anderson schreef het verhaal met een jeugdvriend en het is gebaseerd op hun eigen jeugd in LA in de jaren zeventig en de meeste acteurs zijn persoonlijke vrienden van de regisseur. Dat losse en persoonlijke is waarschijnlijk wat Licorice Pizza zo’n absorberende en charmerende ervaring maakt. Een heel bijzondere film waarvoor je gewoon achterover moet gaan zitten om je te laten overspoelen door dit pretentieloze maar oneindig innemende verhaal over twee sympathieke misfits.