Last Chance U: Laney S05E01-03: leven voor de sport

Last Chance U: Laney is alweer het vijfde – en waarschijnlijk laatste – seizoen van de Netflix-docuserie waarin bedenker Greg Whiteley en zijn crew de camera richten op de wondere wereld van ‘college football’ (hierna willen de makers zich richten op basketbal). In de eerste vier seizoenen bezocht de serie twee scholen in Mississippi en Kansas, en voor het vijfde deel wordt er afgedaald naar Oakland, aan de andere kant van de baai van San Francisco, en Laney College, waar een groep studenten zich opmaakt voor hun American football-seizoen. In 2018 wonnen de Laney Eagles het staatskampioenschap. Maar in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Dat weet de nuchtere coach John Beam, al veertig jaar in het vak, maar al te goed.

Niet alleen beginnen coach Beam en zijn team ieder seizoen bijna van voren af aan met een horde aan nieuwe spelers; voor de meeste van hen is het leven ook niet bepaald gegaan zoals ze verwacht hadden. Nu’u werd op zijn zeventiende vader en woont nu met zijn vrouw en twee jonge dochters samen met zijn ouders en broer in één huis. Regelmatig is Nu’u met een dubbele buggy op het sportveld te vinden, omdat er niemand thuis is om de kinderen op te vangen. Dior is vervreemd van zijn vader – zijn moeder woont ver weg – en leeft de meeste tijd in zijn auto. Leven in gegentrificeerd Oakland is voor bijna niemand te betalen. Allemaal hebben ze grote offers moeten brengen om hier te zijn, terwijl de kans op echt doorbreken gering is.

De makers nemen rustig de tijd om, tussen de wedstrijden door, de verschillende kanten en verschillende teamleden van de Laney Eagles te belichten. Ongeleid projectiel en ‘super senior’ (want al negen seizoenen bij de Laney Eagles) RJ vindt elke bal die niet zijn kant op komt er al een te veel, zelfs al gaan zijn pogingen om punten te scoren vaak even vaak spectaculair goed als fout. Rezjohn is het haantje van de groep, met een grote mond en even grote kapsones. Hij is inderdaad een van de beste spelers, maar coach Beam waarschuwt hem ook voor de valkuilen van een dergelijk superioriteitscomplex. ‘Als je jezelf eigenlijk al te goed vindt, wat valt er dan nog te leren?’

Coach Beam vormt in dit seizoen en voor dit team de stabiele kern, die aan zijn teamleden vaak relativeringsvermogen en zelfinzicht predikt – ‘het enige team dat ons kan verslaan zijn wij zelf’ – en duidelijk ook oog heeft voor de persoonlijke worstelingen van de studenten. Wat overigens niet betekent dat coach Beam niet ook soms spelers tijdens een wedstrijd toeschreeuwt dat hij hun ballen eraf snijdt als ze niet beter opletten.

De wedstrijden zelf zijn boeiend, maar het zijn de openhartigheid en de kwetsbaarheid van de spelers die je uiteindelijk echt raken. Het blije gezicht van Dior wanneer hij trots zijn bed laat zien, zal je nog lang bijblijven.