Lady and the Tramp: futloze live-action verfilming

Lady and the Tramp (of Lady en de Vagebond in het Nederlands) is een onvervalst Disneyverhaal. Over twee honden – de een vuig, de ander kleinburgerlijk – die verliefd op elkaar worden. Met als doel? Het overbruggen van klassenverschillen. Zodat de ietwat deftige Lady haar leven kan delen met schobbejak Tramp. (Want een simplistische, overzichtelijke moraliteit is inherent aan de sprookjes van Disney en dat neem je als kijker nu eenmaal voor lief.)

De originele tekenfilm uit 1955 maakt al jarenlang deel uit van ons – dat wil zeggen, vrijwel alle aardbewoners met een televisie – cultureel erfgoed. En dat geldt natuurlijk voor het leeuwendeel van de Disneytitels, waar generaties mee zijn opgegroeid. Daarom rijst de vraag: waarom een live-action-verfilming ? Gaat het om nieuw elan? Om Disney weer opnieuw onder de aandacht te brengen?

Het is evenwel een trend, en onder meer The Lion King en The Jungle Book gingen Lady and the Tramp al voor – en kregen zelfs bioscoopreleases. De laatstgenoemde nieuwe maar oude titel laat zich omschrijven als een lokkertje: wie abonnee wordt van Disney+ kan direct beproeven of de romance tussen de cocker spaniël en de terriër nog steeds zwoel en ontroerend is. Lady wordt gespeeld door Tessa Thompson en Justin Theroux speelt de Tramp. Aan sterren dus geen gebrek, en Sam Elliott geeft met zijn heerlijke baritonstem gestalte aan Lady’s buurman (en bloedhond) Trusty.

Het resultaat is futloos. Het ontbreekt Lady and the Tramp aan schwung, aan eigentijds sentiment. Het verhaal speelt zich af in een tijdloos universum, dat nog het meest lijkt op de jaren dertig uit de vorige eeuw. Met personages die in hun pyjama’s op lethargische wijze genieten van de aangename warmte van haardvuur. Terwijl dit verhaal juist schreeuwt om durf; om eens lekker gierend uit de bocht te schieten. Zo had, en dit is slechts een willekeurige suggestie, de Tramp ook een vrouw kunnen zijn, en de plaats van handeling een iets actuelere weerspiegeling van onze wereld.

Wie een kinderverhaal opnieuw tot leven brengt, moet daar goede argumenten voor hebben. Die zijn geenszins aanwezig in Lady and the Tramp. Ja, de film is bij vlagen aandoenlijk en onderhoudend. Maar dat is ook voor Disney – waar zelfcensuur prevaleert – niet genoeg.