La Influencia: de spanning ontbreekt

Wanneer moederlief Victoria (Emma Suárez) in een coma terechtkomt, besluit dochter Sara (Manuela Vellés) weer bij haar in te gaan wonen, samen met haar echtgenoot Mikel (Alain Hernández) en dochter Nora (Claudia Placer). Sara’s zus Alicia (Maggie Civantos uit Vis à Vis ) woont er nog, evenals de verpleegkundige die zes uur per week voor de moeder zorgt. Wat volgt laat zich wel raden: hoewel de moeder van Sara en Alicia nog nauwelijks kan bewegen, weet ze met haar magische krachten toch het hele huis op stelten te zetten. De goedgelovige en nogal toegeeflijke Nora is al snel in de macht van oma, en wordt haar discipel.

Dit alles speelt zich af in een landhuis in een Spaans gehucht, waar al enige tijd niet meer is gestoft, en waar opgezette dieren aan de muren hangen. Moeder ligt in een opgebaarde houding – hoewel ze dus (nog) leeft - in de grootste slaapkamer van het bouwwerk, met aan weerszijden van haar bed grote schemerlampen. Gaandeweg blijkt deze matriarch een heks te zijn die haar dochters in hun jeugd tormenteerde met allerlei bovennatuurlijke, akelige rituelen. En dus gaat La Influencia ook over jeugdtrauma, en kan je alle horrorpraktijken ook beschouwen als een metafoor voor de roerige dynamiek tussen ouder, kind en kleinkind.

Verder volgen de makers netjes de formule van het genre, met deuren die dichtslaan en lampen die ineens niet meer functioneren. Met artefacten waaraan een soort heiligheid wordt toegeschreven en vloeren die van ellende kraken.

Kortom, La Influencia heeft niet erg veel om het lijf. De film is goed gemaakt, maar amper spannend en authentiek. De meeste Netflix-abonnees zullen allicht bij de film terechtkomen omdat ze Maggie Civantos herkennen uit Vis à Vis (en wie dit gevangenisdrama al heeft gezien zal via het befaamde algoritme misschien wel automatisch stuiten op La Influencia).