Killing Eve S03E01: fijne, herkenbare ouverture

Natuurlijk is Eve (Sandra Oh) springlevend. Ze heeft Villanelle’s (Jodie Comer) furieuze messteek van vorig seizoen overleefd en werkt nu in de keuken van een Koreaans restaurant in een buitenwijk van Londen. Hoewel haar leven nog steeds in gevaar is, kiest ze ervoor om haar kop in het zand te steken. Haar aartsvijand – en heimelijke liefde – staat op haar beurt op het punt om in Barcelona te trouwen met een Spaanse schone. Maar de komst van haar oud-trainer Dasha (Harriet Walter) gooit roet in het eten: met op de mooiste dag van je leven rollebollen met een voor de gasten wildvreemde verschijning scoor je geen punten.

Na Phoebe Waller-Bridge ( seizoen 1 ) en Emerald Fennell ( seizoen 2 ) is nu Suzanne Heathcote ( Fear the Walking Dead ) aangesteld als showrunner. Het is een moeilijke taak: hoe houd je het spannend? Want Killing Eve is op zijn leukst als de twee dames elkaars paden kruisen. Dat moet je subtiel opbouwen. Want de Britse thriller schittert vooral dankzij de personages, en niet vanwege superintrigerende verhaallijnen. Villanelle als flamboyant mode-icoon; Eve als stoïcijnse grappenmaker. En beiden, ook in het derde seizoen, gezegend met een dosis heerlijk cynisme.

Wat er staat te gebeuren in het derde deel lijkt daarentegen voorspelbaar: Eva is agent-af, maar zal waarschijnlijk toch de verleiding niet kunnen weerstaan om het avontuur op te zoeken als een dierbare om het leven komt. En ook voor Villanelle kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Ze zal, ironisch genoeg, naar Eve blijven verlangen zolang de voormalige MI6-medewerker nog leeft – hoewel ze er in de eerste aflevering van overtuigd is dat Eve is overleden. Het zijn, en dat is een cliché, magneten die elkaar afstoten om vervolgens elkaar aan te trekken. Het is een fijn en herkenbaar ritueel geworden, een dodendans waar vooralsnog geen einde aan komt – een vierde seizoen is al bevestigd.