Killing Eve S01E01: speels kat-en-muisspel

Eve Polastri (Sandra Oh bekend van Grey’s Anatomy ) slijt haar dagen achter een bureau bij de Britse veiligheidsdienst MI5 (niet te verwarren met de contraspionage van James Bond en MI6). Haar werkgever is verantwoordelijk voor de veiligheid op Britse staatsgrond. In het bastion van de bureaucratie, zoals haar kantoor wordt voorgespiegeld, krijgt ze tijdens een geestdodende vergadering, waarin een moord in Wenen wordt besproken, het ludieke idee om op eigen houtje onderzoek te gaan doen naar de dader (Jodie Comer speelt huurmoordenaar Villanelle). Eve’s clandestiene onderneming leidt tot een speels en bij vlagen geestig kat-en-muisspel.

Scenarist Phoebe Waller-Bridge ( Crashing , Fleabag ) bewerkte de novellen van Luke Jennings tot een frisse thriller, en geeft een nieuwe draai aan het genre. De rollen van moordenaar en rechercheur worden nu eens vertolkt door vrouwen. De twee personages – Villanelle en Eve – zijn heerlijk complementair aan elkaar: actrices Comer en Oh geven met zichtbaar plezier gestalte aan de koelbloedige engel des doods en het naïeve doch vastberaden titelpersonage. De handelingen van de meertalige Villanelle, die ook de kunst van verleiding als geen ander verstaat, worden telkens treffend vergezeld door zoetgevooisde muziek. Bij Eve nemen onverwachte grappen een prominente rol in.

Wanneer Ohs personage tijdens een ontmoeting te horen krijgt dat een slachtoffer ‘nog een minuut leefde nadat hij begon te bloeden’, antwoordt ze met: ‘Cool’. Later zien we haar in gedachten verzonken, omringd door studiemateriaal – boeken over huurmoordenaars – terwijl haar partner het bijkans plechtige moment onderbreekt: 'Wil je ook kaas?' Ook Villanelle beleeft dergelijke pretjes: na de missie in Wenen keert ze terug naar haar uitvalsbasis in Parijs, waar ze in haar appartementencomplex haar bejaarde buurvrouw met twee zware vuilniszakken aantreft op de trap. Spontaan begint ze de arme dame aan te moedigen.

Comer en Oh hebben beide het talent om grappig én cynisch te zijn. En uit de bovengenoemde scènes blijkt dat Killing Eve zichzelf ook niet al te serieus neemt. Dat is evenwel waar het in veel thrillers vaak aan ontbreekt: de komische noot. Dat maakt deze nieuwe serie – met in de eerste aflevering ook fijne beelden van Parijs, Toscane en Wenen – tot het potentiële object van begeerte voor wie eens iets anders wil. Nu eens geen grijze pakken, testosteron en snelle auto’s: de codenamen zijn ditmaal toebedeeld aan de vrouwen.