Katt Williams: Great America: Onontwikkeld, achterhaald en vrouwonvriendelijk

Komiek Katt Williams wordt door de spreekstalmeester geïntroduceerd als ‘de man die eigenhandig het internet aan het stilleggen is’, en als ‘de koning van underground comedy’. Dan vraag je je meteen af wat underground comedy precies is, en kan je tot de conclusie komen dat Williams – bekend van films als Norbit (2007) – en zijn entourage grossieren in grootspraak. Die patserigheid is ook terug te zien aan het podium, dat is ingericht met kitscherige foto’s, en tijdelijk wordt bevolkt door schaars aangeklede, vrouwelijke volgelingen. Williams komt op in een goud pak, met een gouden microfoon. Deze barok pur sang is precies wat het publiek in Jacksonville, Florida, van hem verwacht.

Williams poogt het publiek in te palmen door zijn kennis van de Floridiaanse gemeente te etaleren: ‘Hier in Jacksonville is 32 graden een prima slaventemperatuur.’ Hij ontpopt zich tot een geograaf: ‘Jullie park heet Confederate Park? Daar wordt je angstig van als zwarte man.’ Zo ratelt de hanige grappenmaker en draaideurcrimineel maar door en door, over de slechte buurten, over het eten, en over de 1700 bruggen die de omgeving rijk is. Het is allemaal wel erg specifiek: wie niet bekend is met Florida en/of Jacksonville kan de eerste vijftien minuten doorspoelen.

Dan begint Williams aan een anekdote over hoe de jongeren in het publiek hun lichaam op waarde moeten schatten – voor je het weet, ben je een jonge geest in een oud lijf. Het is een schreeuwerig stuk dat uitmondt in een cursus fatshaming, wanneer de komiek zeurt over vetzucht; het is al te bekend (en tenenkrommend) terrein in de comedywereld. We missen bovenal de clous, waardoor vooral de act zelf op de voorgrond komt, in tegenstelling tot (het gebrek aan) goede grappen. Het wordt pas echt spannend wanneer Williams zijn gevoelens over president Donald Trump op schertsende wijze deelt, evenals zijn visie op politiegeweld: ‘Ik wil een zelfrijdende auto. Als ze me dan aanhouden, en de chauffeur willen spreken, dan zit ik lekker achterin de bijbel te lezen.’

Hij vervolgt: ‘Witte mensen weten hoe ze een geheim kunnen bewaren.’ Dan doelt hij op diegenen die op Trump hebben gestemd, waarvan sommigen afgelopen jaar deelnamen aan diverse oproeren: ‘Zwart is niet meer zwart, nu witte mensen ook protesteren en herrie maken op straat. Hoewel ze niet de winkels en kantoren kunnen beschadigingen, aangezien ze die bezitten.’ En ach, wat verlangt Williams terug naar Barack en (vooral) Michelle. ‘Ze komt overal opdraven, met haar onbetaalbare kont, gevoed door maisbrood en bloemkool. En dan die gezinshond, die roddelzender TMZ nooit heeft kunnen betrappen op een wilde drol op het grasperk van het Witte Huis.’

Afsluitend spoort Williams het publiek aan dat ze ‘meer moeten neuken’.  Dit ietwat vulgaire levensmotto – de opmaat naar een grap over vrouwenviagra – is exemplarisch voor zijn onontwikkelde, achterhaalde en vrouwonvriendelijke grappen. Met onder de oppervlakte (zie de vorige alinea) ook nog eens een bevestiging van raciale stereotypen (zwarte mensen zijn arm en crimineel). Hier is niet de koning van de underground aan het woord – die had niet een eigen special verdiend – maar een charlatan. Iemand die gedurende zijn carrière tientallen keren is gearresteerd vanwege illegaal wapenbezit en geweldsdelicten. Daar kan de komiek zelf trouwens smakelijk om lachen: ‘Ik hoef niet bang te zijn om ziek te worden. Zodra je de bak in gaat, krijg je de griepprik.’