Jupiter's Legacy S01: voorspelbaar, saai en traag

Zeggen dat de superheldenmarkt inmiddels een beetje verzadigd is, is, op z’n zachtst gezegd, een understatement. (Niet dat producenten zich daar iets van aantrekken.) Toch weten sommige series, zoals The Nevers , door hun insteek toch nog een beetje te verrassen. Jupiter’s Legacy is helaas niet zo’n serie.

Op papier bevat de serie wel degelijk een paar hoopgevende elementen: superheldenkinderen die nooit aan de torenhoge verwachtingen van hun superheldenouders (Josh Duhamel, Leslie Bibb) kunnen voldoen. Een nieuwe generatie superhelden die het steeds moeilijker vindt om zich aan het superheldenmotto ‘Gij zult niet doden’ te houden. Want waarom moeten zij koste wat kost de levens van superschurken sparen, wanneer ze zelf van de vijand zo’n speciale behandeling niet hoeven te verwachten? De grootste troef van Jupiter’s Legacy is schrijver Mark Millar, wiens comics al films opleverden als Wanted, Kick-Ass en Kingsman.

Het grote verschil: bij die adaptaties wisten de makers (Timur Bekmambetov bij Wanted, Matthew Vaughn bij Kick-Ass en Kingsman) wat ze met Millars supercoole en hypergewelddadige wereld aanmoesten. Een dergelijke leidende hand is in Jupiter’s Legacy ver te zoeken. Het is sowieso vaak al een veeg teken wanneer een showrunner (in dit geval Steven S. DeKnight) halverwege de productie vertrekt vanwege ‘artistieke onenigheden’.

Het is moeilijk warm te lopen voor de superheldenfamilie van Sheldon/The Utopian (Duhamel, Transformers) en Grace/Lady Liberty (Bibb, Popular, Iron Man). Grace probeert de hele tijd de lieve vrede te bewaren, terwijl Sheldon maar niet wil toegeven dat de strikte regels van vroeger niet helemaal meer passen bij de wereld van nu (hij heeft duidelijk nooit The Boys gezien). Om nog maar te zwijgen over de kinderen. Zoon Brandon (Andrew Horton) heeft het grootste deel van het eerste seizoen huisarrest omdat hij één van papa’s regels heeft overtreden, en Chloe (Elena Kampouris, met een erbarmelijke zwarte pruik) is de losgeslagen dochter die letterlijk elk poeder dat ze tegenkomt klakkeloos opsnuift. Toneelacteur Ben Daniels ( Flesh and Bone , The Exorcist , The Crown ) komt er als Oom Walt/Brainwave nog het beste vanaf, maar de rest van de familie is afschuwelijk saai.

Maar erger nog dan deze saaie familie is het tergend trage tempo (het eerste seizoen voelt meer als een lang uitgerekte proloog). De makers lijken er namelijk heilig van overtuigd te zijn dat de ontstaansgeschiedenis van de superhelden, die begon tijdens de Grote Recessie, het belangrijkste – en vooral: interessantste – is dat er dit eerste seizoen verteld moet worden. Dus wat makkelijk in één aflevering had afgekund wordt nu over zeven (!) van de acht afleveringen uitgesmeerd.

Naast het feit dat die geschiedenis – familie, vrienden en onbekenden volgen een raaskallende Sheldon naar het einde van de wereld – lang niet zo spectaculair is als de serie zelf denkt, neemt het ook alle vaart weg uit de gebeurtenissen in de huidige tijd. En zo kan het gebeuren dat de belangwekkende ontdekking in de eerste aflevering dat er iemand in het heden superschurken kloont, pas in aflevering vijf navolging krijgt. En wordt er in aflevering zeven een splinternieuwe superheld geïntroduceerd (die ook in de trailer voorbijkomt), die een aflevering later weer achteloos wordt afgedankt. Even als terzijde: als superkrachten van ouders op kinderen worden doorgegeven, zijn de superschurken dan ook (verre) familie?

Maar de nekslag is toch de voorspelbaarheid. Ik heb de serie helemaal afgekeken, in de hoop dat ik op z’n minst toch één keer, ergens verrast zou worden. Zal Chloe niet met de zoon (Ian Quinlan) van pappies aartsrivaal in bed belanden? Zal het meesterbrein achter het schurkenklonen misschien toch niet de persoon zijn waar vanaf het begin al wel duidelijk van was dat die het zou zijn? Mijn hoop bleek tevergeefs. Jupiter’s Legacy is als een paint-by-number-schilderij, waarbij alle vakjes al voor je zijn ingekleurd.