June & Kopi: van straathond naar familiehond

Films met dieren doen het vaak goed, maar zijn vaak weinig vernieuwend. Ze doen wat je ervan verwacht: het zijn liefdevolle, hartverwarmende films - met slimme dieren die een avontuur in hun eentje beleven en hun baasjes helpen - en hebben vaak een tranen trekkend einde. De Indonesische Netflix-familiefilm June & Kopi, geregisseerd door Noviandra Santosa, is daar geen uitzondering op.

De titel verwijst naar de twee honden June en Kopi. June is een straathond die tijdens het vluchten van kinderen uit de kampong illustrator Aya (Acha Septriasa) tegen het lijf loopt. Zij kan zijn charme niet weerstaan en neemt de intrigerende witte hond mee naar huis. Waar Kopi, de loyale en rustige familiehond, wordt geïntroduceerd.

De nog naamloze straathond, die gek is op saté, verstopt ze in de kinderkamer. Als haar man Ale (Ryan Delon) thuiskomt, komt hij er al snel achter dat er iets gaande is in de kamer. Ale, die duidelijk geen fan is van de straathond, stemt uiteindelijk toch in met Aya’s wens om de hond, die zij June heeft genoemd, te houden. Kopi geeft June wel een warm welkom.

Het blijkt dat het jonge echtpaar een miskraam heeft gehad, maar daar wordt – hoewel het wel progressief is dat dit in het achtergrondverhaal is meegenomen – verder niet op ingegaan. Al snel komen ze erachter dat Aya opnieuw zwanger is geworden en dat zou problemen kunnen opleveren voor June, die niet van kinderen houdt. Maar (natuurlijk) gebeurt, tot grote verbazing van de onnodig vijandige Ale, het tegenovergestelde: June en hun dochter Karin (Makaya Rose Hilli) worden onafscheidelijk en de trouwe viervoeter wordt haar beste vriend.

Wanneer het gezin op vakantie gaat in de bergen en tante Ika (TJ Ruth) op June en Kopi past, ontsnappen de twee een paar minuten na elkaar. June, omdat hij naar Aya en Karin wil; Kopi uit ogenschijnlijk verantwoordingsgevoel tegenover June als ‘grote broer’. Het grote avontuur in de film is voor June weggelegd, die onderweg hulp krijgt van een jongetje. Tante Ika, die voor de komische noot zorgt, lijkt tevens ook een denigrerend stereotiepe Indonesiër te representeren.

Het verhaal is er puur om de honden te doen laten stralen, want de film draait niet om de mensen. Het gaat om de twee honden en dan met name om June, die transformeert van een straathond naar een familiehond en wiens emoties feilloos in beeld worden gebracht. En dat is – zelfs voor iemand die niet per se van honden houdt – een traktatie om naar te kijken.