Jolt: gemankeerde personages; zielloze sets

De wraakthriller Jolt begint met een uitgesponnen openingsscène waarin de getroebleerde jeugd van de hoofdpersoon wordt uiteengezet. Lindy (na deze flashback in het heden gespeeld door Kate Beckinsale, ook bij Amazon te zien in The Widow ) heeft van jongs af aan geen zelfcontrole. Diep in haar DNA zit een moordlust, een agressie die later in haar leven alleen getemperd kan worden door shocktherapie. Zodoende draagt ze – zien we, jaren later - dagelijks een door haar psychiater (Stanley Tucci) aangemeten vest waarmee ze zichzelf kan trakteren op epische stroomschokken. En aangezien Lindy een hartgrondige hekel heeft aan mensen, tasert ze zichzelf om de haverklap; voor het minste of geringste.

Als Lindy onverwachts verliefd wordt op Justin (Jai Courtney), dan staat haar leven op zijn kop: ineens kan ze zich ook zonder stroomschokken beheersen. En sowieso haalt Justin het beste in haar naar boven. Totdat hij ineens wordt vermoord en Lindy besluit koste wat kost de dader(s) te achterhalen. Waardoor ze ook in conflict komt met de twee rechercheurs (Bobby Cannavale en Laverne Cox) die op de zaak zijn gezet. Want Lindy gaat, terwijl ze cynische oneliners spuwt, rechtstreeks op haar doel af, met of zonder hulp van de autoriteiten. Terwijl de film zelf al tijdig ontspoort.

Een van de grote problemen van Jolt is dat het personage van Justin – opzettelijk, blijkt later in de film – niet wordt uitgediept. Je moet maar van Lindy geloven dat ze ‘head over heels’ is, terwijl je voor haar lover nauwelijks sympathie kan opbrengen. Het is té cartoonesk. En die gedachte wordt onderschreven door het feit dat Jolt zich afspeelt in een generiek niemandsland dat waarschijnlijk moet memoreren aan Los Angeles of New York. Hoewel het dus duidelijk filmsets zijn binnen een filmstudio waar Kate Beckinsale al schietend en tierend doorheen raast. Dit oogt artificieel, en gaat ten koste van het (pseudo-)realisme dat de makers lijken na te streven.

Bovendien hebben we de achtbaanrit door een stad met een blonde vrouw die zich prima weet te verweren - en die in tegenstelling tot Beckinsale geen potsierlijke gimmick behoeft - al eerder en beter gezien: Charlize Theron in Atomic Blonde. Tel daar ook het irritante ironische gebruik van popliedjes – afgespeeld onder groteske scènes – bij op en je komt tot de conclusie dat Jolt lang niet genoeg voltage heeft om echte filmliefhebbers wakker te schudden.