Joe Mande’s Award-Winning Comedy Special: Heerlijk tegendraads

Komiek Joe Mande, bekend van rollen in Modern Family en Parks and Recreation, kan niet voldoende benadrukken dat dit zijn eerste comedyspecial is: ‘Het moet in een keer goed zijn.’ In het uitgesponnen intro, met cameo’s van collega-komieken Bo Burnham en George Wallace, vertelt Mande over zijn ultieme doel: het winnen van de (fictieve) American Humour Award.

Een trofee die je status als komische grootheid bevestigd: Bill Cosby en Steve Martin wonnen hem ooit, aldus de fantasierijke Mande. Burnham en Wallace helpen de nieuweling op weg. Het intro van de voorstelling – een intro in een intro, we zitten immers als in een intro – moet in hun beleving voldoen aan een aantal eisen: zwart-wit, slow-motion en beelden van een hotdogkraam. De avond wordt immers gefilmd in een theater in New York.

Dan volgt een tête-à-tête – in een gymzaal – met basketbalster Blake Griffin. Die legt Mande en passant nog even uit hoe je een comedyspecial moet filmen en regisseren. Maar wie zal deze taak überhaupt op zich nemen? Prominente filmmakers als Ang Lee en Michael Bay hebben al nee gezegd. Dankzij Griffin komt Mande op een briljant idee: ‘Als ik nu gewoon zeg dat Roman Polanski regisseert.’ Dus wat staat er tijdens de openingsscène in beeld: ‘Geregisseerd door Roman Polanski.’ Daarop betreedt de grappenmaker – klein postuur, afzakkende bril – het podium. Drie juryleden houden zijn werk in de gaten (hij kan immers die trofee winnen). Mande houdt zelf de score – wordt er overweldigend geapplaudisseerd of niet? – bij op een kladblok.

De eerste grap van de avond gaat over Mande’s voorkomen: hij heeft een joodse achtergrond, maar kan ook door voor een Puerto Ricaan (in Brooklyn) of een Armeen (in Los Angeles). Dan vertelt hij over zijn vrouw: ‘Ik wil haar niet verliezen en het risico lopen weer condooms te moeten gebruiken.’ Dat is een mooi bruggetje naar Mande’s volgende onderwerp: de MTV-datingshow Next. ‘Beter gaat het niet worden met de mensheid.’ Waarop een anekdote volgt over realityserie Shark Tank (een soort Dragon’s Den waar entrepreneurs hun ideeën mogen pitchen). Want de welbewust dwarse Mande laat zich graag inspireren door realityshows (van weleer), die niet iedereen zich nog kan herinneren. Hij koppelt deze mondaine observaties – daten, dick pics – vervolgens terug naar zijn eigen leven.

Een hilarisch hoogtepunt, als we het hebben over Shark Tank, is wanneer Mande zijn eigen absurde bedrijfsplan deelt met de toeschouwers: Dickstarter. Met deze app wordt iedereen gedwongen een naaktfoto op Mande’s website te zetten. Die kan vervolgens geraadpleegd worden voor een luttele 99 cent. ‘Nee dit is geen porno. Het kan geen porno zijn als iedereen zich verplicht moet registreren. Dit is een paradigmawisseling.’ En ook nog eens bijzonder lucratief voor vrouwen (‘Die verdienen zo 20 dollar per dag, getuige de grote aantallen viespeuken op deze aarde) en mannen met een micropenis (‘Als al je collega’s 99 cent betalen om je minuscule geslachtsdeel te kunnen zien.’).

Zo profileert Mande zich als een geestige, oversekste sul. Voor zijn geilheid vindt hij een verklaring in zijn jeugd: ‘Joodse kinderen moeten altijd naar zomerkamp. Alsof de ouders hebben besloten dat het tijd is voor masturbatie in de buitenlucht.’ Waarop Mande vertelt dat hij destijds op de eerste avond – als 11-jarige zielenpiet, voor het eerst zonder zijn ouders – wakker werd met acute diarree en als de wiedeweerga rende naar het toiletgebouw. Deze missie mislukte natuurlijk, maar mondde evenwel uit in een geestig moment: Mande’s leeftijdgenootjes dachten dat een beer de boel heeft ondergepoept.

Dan weer terug naar Mande’s fascinatie voor televisie. Een anekdote over een HBO-documentaire over een kannibalistische rechercheur uit New York resulteert in een reeks contemplaties over kannibalisme an sich. ‘Hoe doen ze dat op de eerste dag. Wat eten ze dan voor ontbijt. Met welk lichaamsdeel beginnen ze?’ Waarop de lefgozer – heerlijk tegendraads – begint aan een grap over IS. ‘Ik wil niet zeggen dat ik een fan ben, maar hun video’s zijn goed gemaakt.’ Daarmee bewijst Mande dat hij werkelijk geen enkel onderwerp schuwt. Ook niet als hij daarmee moedwillig een afstand creëert met het publiek. De bedrukte sfeer slaat niettemin zo weer om in euforie, dankzij Mande’s ongebreideld optimisme: ‘Zitten er ook wietrokers in de zaal?’