Jackass 4.5: onnodig veel reflectie

Hoe rijg je de restjes op een bevredigende manier aan elkaar? Dat was de opdracht van regisseur Jeff Tremaine: Jackass 4.5 beloofde immers geestige scènes te laten zien die uit de bioscoopfilm waren geknipt. Maar wat staat de film - die eigenlijk meer een soort documentaire is, waarin sleutelfiguren reflecteren op de Jackass -saga - in schril contrast met de bioscoopfilm. Jackass 4 opende met een overweldigende scène die memoreerde aan King Kong (en de videoclips van Beastie Boys); Jackass 4.5 opent met een beduidend minder imposante slow-motion-scène op een Californisch strand.

Vervolgens worden de nieuwelingen – Poopies, Rachel Wolfson, Jasper Dolphin, Zach Holmes en Eric Manaka – een voor een geïntroduceerd. Alsof de televisiekijker dommer is dan de bioscoopganger: wie Jackass kent en de biosfilm zag weet immers dat er nieuwe gezichten zijn toegevoegd aan de crew. Onder meer omdat oudgedienden als Johnny Knoxville, Chris Pontius en Steve-O niet meer de ganse dag gekke capriolen kunnen uithalen voor de camera - of is deze film ook gemaakt voor diegenen die de bioscoopfilm niet zagen? Daarvoor zijn ze simpelweg te oud. Maar voegen ze wat toe? Weinig, en ook in de bioscoopfilm was hun bijdrage marginaal. Hoewel Poopies – Steve-O noemt hem ‘aandoenlijk en dom’ – er met kop en schouders boven uitsteekt.

Het was mooi geweest als deze film een aaneenschakeling van stunts was geweest, met af en toe een tikkeltje gedweep – er is niets mis met gedweep; het valt te betwijfelen dat Knoxville (hij is 51 intussen) terugkeert in de denkbeeldige Jackass-ring. Maar Jackass 4.5 oogt bij vlagen juist als het tegenovergestelde, met veel talking-head-scènes en achter-de-schermen-geneuzel. Bovenal valt gewoon op hoe waanzinnig deel 4 was.