Jaaroverzicht: de 140 series van 2017

1 American Gods S01
Amazon

Met de komst van de kolonisten naar Amerika, kwamen nieuwe culturen (en dus nieuwe goden) mee. De macht van deze goden wordt bepaald door de grootte van hun gevolg – dát is het spirituele uitgangspunt in het verhaal van American Gods. Antieke goden hebben een deel van hun discipelen verloren aan een gezelschap van nieuwe: de vertolkers van massaconsumptie en technologische innovatie. In dit eerste seizoen zien we de opmaat naar een verwoestende oorlog tussen de twee partijen. Door de ogen van hoofdpersoon Shadow Moon (Ricky Whittle): de archetypische einzelgänger die niet zou misstaan in een western.
American Gods ziet er schitterend uit; de cinematografie is subliem. Zelfs het gebruik van digitale animatie is nergens storend. Er is over elk shot nagedacht, waardoor de ene scène nog schilderachtiger oogt dan de andere. De mise-en-scène is sfeervol en ondersteunt het beklemmende en bijkans sensuele karakter. Amazon heeft met American Gods eindelijk een franchise in handen die de concurrentie aankan met Game of Thrones. Sterker nog: de laatstgenoemde fantasy reeks verbleekt bij de aanblik van de Amerikaanse goden. [OL]

Onschuldige leugens – of die nu voor eigen of andermans bestwil zijn – kunnen lelijke consequenties hebben. In Big Little Lies zien we hoe affaires, echtscheidingen en ongebreideld individualisme het landschap bepalen in Monterrey – zo’n paradijselijke plek in Californië; een rotsachtige kustplaats bevolkt door rijke narcisten. Zes afleveringen vormen de opmaat naar een zevende slotaflevering waarin maatschappelijk onbehagen leidt tot de onnodige dood van een personage. Vanaf de eerste aflevering zien we al flarden van het moordonderzoek dat daarop volgt.
We zien de aanloop naar deze escalatie door de ogen van drie hoofdrolspeelsters, die elke aflevering zonder souplesse oude riekende wonden openrijten. De serie geef een pijnlijk beeld van de Amerikaanse bourgeoisie en individualisme. Er is geen enkel besef meer van gemeenschapszin en collectiviteit. Mensen nemen kinderen omdat dit hoort bij hun sociale status. Die gezinnen dobberen los van elkaar rond, en vliegen elkaar in de haren op de plekken waar ze elkaar wel moeten ontmoeten: het schoolplein, of het schoolgala. Dat is een ironische gewaarwording: terwijl de kinderen binnen te horen krijgen van hun juffen dat samenwerken essentieel is, worden buiten door de ouders al de voorbereidingen getroffen voor de volgende nachtmerrie. Hoewel de serie een afgerond verhaal vertelt, heeft HBO (vanwege groot succes, Big Little Lies won acht Emmy’s) toch zeven nieuwe afleveringen besteld. [OL]

Plaats van handeling in het boek van Margaret Atwood is de herdoopte, theocratische republiek Gilead. Vruchtbare vrouwen zijn er schaars. Sinds 1960 zijn geboortecijfers in rap tempo afgenomen en inmiddels is het overgrote deel van de vrouwen onvruchtbaar. Een oorlog woedt, en het lijkt erop dat de zogeheten Guardians of the Faithful aan het winnen zijn. Deze mannen hebben teruggegrepen naar de Bijbel en de vrouwelijke bevolking aan zich onderworpen. Offred (Elisabeth Moss) wordt weggerukt bij man en kind en ondergebracht op een plek waar ze getraind wordt in onderdanigheid en klaargestoomd voor een leven als dienstmaagd. Haar nieuwe bazen zijn bevelhebber Fred Waterford (Joseph Fiennes) en zijn vrouw Serena Joy (Yvonne Strahovski), die allesbehalve blij is met haar aanwezigheid.
Atwood heeft min of meer verbeeld hoe de toekomst eruit zou zien als elke geloofsfanaat in haar buurland zijn zin zou krijgen (leuk detail: Canada is veilig). Homo? Verscheept naar de koloniën. Dokter die anticonceptie voorschrijft? Verscheept naar de koloniën. Of dood, wat op hetzelfde neerkomt. The Handmaid’s Tale toont hoe het zou zijn als alle rechten afgenomen worden van vrouwen, en de conclusie is dat ze verworden tot vee (Offred betekent letterlijk ‘of Fred’, oftewel ‘van Fred’) – inclusief rood oormerk en stroomstokken. [MT]

Valt er nog wel wat te bekijken nu de Pablo Escobar zijn einde heeft gevonden in Medellín, aan het einde van seizoen twee? Absoluut. Escobar, vertolkt door Wagner Moura, was zo’n boeiend figuur vanwege de vele gezichten die de man kon dragen. Het Cali-kartel verdeelt deze gezichten over simpelweg een groter gezelschap. Dat betekent veel nieuwe spelers op het bord en veel namen die om je oren vliegen, maar gelijktijdig doen ze ook vertrouwd aan. Zo is Tata Escobar (Paulina Gaitan) van het podium verdwenen, maar introduceert seizoen drie onmiddellijk hetzelfde type kindvrouwtje in de vorm van Maria Salazar (Andrea Londo). Verder maakten we eerder al kennis met Cali’s huispsychopaat Pacho Herrera (Alberto Ammann); nu krijgt de engelachtig ogende moordenaar alle ruimte om zijn gruwelijke stempel op de serie te drukken zoals Escobars handlangers dat voor hem deden. Echt nieuwe lijnen ontstaan met Jorge Salcedo (Matias Varela), een beveiligingsman met een geweten die tegen wil en dank aan het opklimmen is in Cali’s organisatie.
De heren Rodriguez pakken de zaken wat sluwer aan dan Pablo: ze opereren bij voorkeur in de schaduw en genieten geen publieke maar politieke bescherming. In daadkracht en striktheid als het op respect aankomt, doet Cali echter niet onder voor Escobar. [MT]

Het is in dit post-Girls-tijdperk bijna onmogelijk nog een serie met en over jonge vrouwen te maken waar je als kijker nog echt van opkijkt, maar Fleabag lukt het toch. Niet alleen vanwege een verrassende masturbatiescène – die ons er direct weer even aan herinnert hoe ‘inspirerend’ president Obama was – maar ook vanwege het zelfbewustzijn van het hoofdpersonage. Van bijna elke situatie weet ze een rommeltje te maken, en het stemmetje in haar hoofd weet het ook.
Phoebe Waller-Bridge – die haar gelijknamige solotheatervoorstelling zelf naar tv vertaalde – wordt vaak met Lena Dunham vergeleken, maar dat doet haar, ondanks het duidelijke compliment, ook weer te kort. Oké, ook Fleabag duikt op een openhartige, humoristische en confronterende manier in de psyche van een jonge vrouw. Maar tegelijkertijd is de serie heel Brits – waar ‘asshole’ ‘arsehole’ is en iedereen praat in understatements – en heel eigen.
In tegenstelling tot Girls bevat Fleabag ook wel degelijk een plot en een schrijnende clou. Zodat je je aan het einde realiseert dat Fleabag (luiszak) niet zomaar een bedenkelijk koosnaampje is, maar de enige naam waarvan ze vindt dat ze die verdient. [BS]

Multitalent Aziz Ansari overtreft zichzelf in de tweede reeks. We zien Ansari, een Amerikaan met ouders geboren in India, op de fiets in een schilderachtige Italiaanse straat. Het is een moedwillig gecreëerd contrast, waarmee Ansari en Yang een punt maken: vastgeroeste stereotypes over mensen met een donkere huidskleur kan je in de prullenbak gooien. Onze protagonist kan evengoed een uitstekende spaghetti carbonara koken en verliefd worden op een witte vrouw. Ras en afkomst zijn in Master of None desalniettemin vooral bijzaak. Het zijn vooral thema’s – zoals Dev Shahs (Ansari) krampachtige omgang met de religie van zijn ouders, of het monotone karakter van zijn werk als televisiepresentator – die terugkomen in de briljant geschreven dialogen.
Een deel van het succes van Master of None is overigens toe te schrijven aan Netflix, waar experimenteerdrang in die mate wordt toegestaan dat in één aflevering het hoofdpersonage zelfs volledig ontbreekt. [OL]

Het is inmiddels al zo bekend dat het cliché is geworden: een seriemoordenaar, in dit geval Ed ‘The Co-Ed Killer’ Kemper (Cameron Britton), vertelt over zijn ellendige jeugd. Hij had een afwezige vader, een dominante moeder. Natúúrlijk martelde en verminkte hij kleine dieren toen hij jong was (een belangrijke aanwijzing voor later extreem geweld). Maar midden jaren 70, de tijd waarin MINDHUNTER zich afspeelt, was dit helemaal niet zo natuurlijk.
Holden Ford (Jonathan ‘Looking’ Groff) zet dan ook de voorzichtige eerste stapjes op het gebied van profileren. Hij gaat direct naar de bron: op bezoek bij de seriemoordenaars (door hem nog ‘sequentie moordenaars’ genoemd) in de gevangenis. David Fincher, die de serie samen met Charlize Theron produceerde, regisseert ook de eerste twee afleveringen. Al mist de serie – onvermijdelijk – wat van zijn visuele flair, het deelt wel zijn sensitiviteit. Wat dat betreft sluit MINDHUNTER, even onderkoeld als onheilspellend, mooi aan bij Finchers thriller Zodiac.
Het sterkste gebeurt dat in Fords allereerste interview met Ed Kemper. De man die vijf studentes, een scholiere, zijn grootouders, zijn moeder en een goede vriendin vermoordde, om daarna in vele gevallen zijn seksuele fantasieën op hen uit te leven, is in de bajes een modelgevangene. Verontrustend vriendelijk en bedachtzaam beantwoordt hij alle vragen, en hij beschikt ook over een ruime mate van zelfinzicht. Kemper vindt dat hij nooit meer moet worden vrijgelaten (hij pleegde de meeste moorden tijdens zijn parool). Wat de Staat dan wel met hem aan moet? ‘Dood door marteling.’ Netflix heeft al een nieuw seizoen besteld. [BS]

Aan het begin van de twintigste eeuw was op Times Square (‘The Deuce’) geleidelijk de basis gelegd voor een westers Sodom en Gomorra. De crisisjaren waren doorslaggevend geweest: aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog verhuisden vele New Yorkers naar hoger gelegen wijken, waar het goedkoper wonen was. In hun plaats kwamen allerlei onverlaten. Scenaristen David Simon en George Pelecanos belichten deze historische episode in het scherpzinnige The Deuce. Het verhaal begint in 1971, net na het roerige einde van de jaren 60, toen de Twin Towers nog in aanbouw waren. De verandering waar naarstig op werd gehoopt bleef grotendeels achterwege, getuige de gigantische rotzooi op straat.
De personages uit The Deuce staat nog veel te wachten, waaronder de aidsepidemie. Fans van de serie zullen zich vast afvragen of daar in toekomstige seizoen iets mee zal worden gedaan. Voor nu moeten we het doen met deze nagenoeg perfecte verbeelding van een roerige periode. [OL]

De trailer van de revolutionaire televisieserie Dear White People werd hevig bekritiseerd door een overwegend wit publiek. Het vond de premisse – onder meer het bestaan van white privilege – maar kul. Bedenker/wonderkind Justin Simien (1983) zag in dit rumoer een bevestiging van het bestaan van wit privilege. Met zijn Netflix-serie verkent hij dit nijpende probleem verder. Hoe kan de perceptie van witte mensen worden beïnvloed? En wat kunnen zwarte mensen hier zelf aan bijdragen?
Simien onderzoekt in elke aflevering vanuit één van zijn personages hoe onwetendheid werkt en hoe ze bestreden kan worden. De grote katalysator van de verhaallijn – naast slavernij en geïnstitutionaliseerd racisme – is een feestje waarop witte studenten zich verkleden als zwarte stereotypes. Monumentale televisie, en een handleiding voor white privilege, waarin humor niet ontbreekt. [OL]

Het zevende seizoen van Game of Thrones begon sterk, maar is gaandeweg wat scheurtjes gaan vertonen. De razende snelheid waarmee het plot wordt afgewikkeld heeft voor frustrerende slordigheden gezorgd, zoals onduidelijke motivaties van personages en het bij vlagen compleet ontbreken van enige samenhang tussen tijdsverloop en reisafstanden.
Daar staat echter tegenover dat door het beperktere aantal afleveringen in dit een-na-laatste seizoen – zeven in plaats van de gebruikelijke tien – de makers meer budget en draaitijd per aflevering te besteden hebben, wat duidelijk te zien is in de hoeveelheid spektakelscènes, de kwaliteit van de special effects en de uitgebreidere locatieshots.
De seizoensfinale weet gelukkig – dankzij een lengte van 81 minuten, de langste aflevering ooit! – een aardige balans te vinden. ‘The Dragon and the Wolf’ neemt de frustraties niet volledig weg, maar is desalniettemin een ronkende afsluiter én een sterke opmaat naar het komende laatste seizoen. [FS]

Het tweede seizoen van Stranger Things is door de makers, tweelingbroers Matt en Ross Duffer, moedwillig omgedoopt tot Stranger Things 2. Hun nieuwe schepping, de terugkeer naar de groteske krochten van The Upside Down, is minstens zo imposant en beeldschoon als het origineel. In de fijne montage is er voortdurend aandacht voor het minutieuze: zo zien we hoe er na een aha-erlebnis van Joyce wordt geschakeld naar een rinkelende schoolbel. Of hoe glibberende beesten in een tunnel subiet overgaan in een close-up van druiperige stroop op een pannenkoek. Zulke speelse, treffende overgangen zijn typerend voor Stranger Things 2, evenals de ijzingwekkende sfeer en de consciëntieuze spanningsopbouw. [OL]

Het begin van de Duitse mysterieserie Dark zet direct de juiste, onheilspellende toon: Terwijl de stem van een oude man ons vertelt dat alles met elkaar verbonden is, treft een vader de laatste voorbereidingen van zijn zelfmoord. Het enige dat hij voor zijn zoon Jonas (Louis Hofmann, uit Land of Mine) achterlaat is een brief die pas op 4 november 2019 om 22.13 uur mag worden opengemaakt. Op dat moment is het 19 juni 2019. Het is lang niet het enige mysterie in deze hypnotiserende serie die zich afspeelt in een slaperig Duits dorpje genaamd Winden, waar de afgelopen dertig jaar, afgezien van een enkele overspelige echtgenoot en een paar drug dealende kinderen, eigenlijk nooit iets gebeurde.
Het leven, zo zegt dezelfde stem, is als een labyrint. En dat geldt ook voor de serie zelf, waar je als kijker op de tast, en met veel doodlopende sporen en omwegen, je weg moet vinden naar het einde, waarin, althans zo belooft de serie, alles op zijn plek valt. Die belofte maakt de finale uiteindelijk niet helemaal waar (er is inmiddels een tweede seizoen besteld). Maar voor de eerste negen afleveringen is Dark een moordmysterie om heerlijk in te verdwalen. [BS]

Hartverwarmend en -verscheurend drama voor iedereen boven de twaalf. In het fictieve dorpje Avonlea wachten zus Marilla (Geraldine James) en broer Matthew Cuthbert (R.H. Thomson) op de komst van een jongen uit het weeshuis, die hen zal gaan helpen op de boerderij. Maar een jongen is niet wat ze krijgen. In plaats daarvan staat Anne – ‘met een e’ – Shirley (Amybeth McNulty) plots bij ze op de stoep. Een knokig, elfjarig meisje met knalrood haar, sproeten, een immense verbeeldingskracht en enorm veel praatjes, dat houdt van chique woorden als ‘scrumptious’ (ravissant) en ‘perfunctory’ (superficieel) en het liefst iedere struik en steen een eigen naam geeft. Zeg maar een combinatie van Pippi Langkous en Kimmy Schmidt. [BS]

Even in het kort: het eerste seizoen Bojack Horseman (een paard dat zich gedraagt als een superster) draaide om het schrijven van BoJack’s biografie. Het tweede seizoen ging over de film Secretariat, waarin Bojack de hoofdrol speelde. Het derde seizoen focuste vooral op de Oscar die BoJack al dan niet zou kunnen gaan winnen, met de extreem goed geslaagde aflevering Fish Out of Water, als onmiskenbaar hoogtepunt.
Het vierde seizoen is gevoeliger, iets minder cynisch ook. Toch komen sommige scènes weer binnen als sloopkogels. Dit keer geen exceptionele aflevering die er echt uitspringt, maar dat zegt misschien meer over hoe constant en hoog het niveau van het hele seizoen is. Het depressieve, narcistische paard lost alle verwachtingen ruimschoots in. [AG]

Het is nogal een concept om een komedieserie omheen te bouwen, de hemel. Of zoals de bewoners het daar zelf liever noemen, The Good Place. Het is er niet zoals de grote godsdiensten het verkopen, die hebben allemaal slechts zo’n vijf procent goed gegokt, maar het is er akelig paradijselijk. Er zijn huizen als paleizen en vloeken kan er niet.
Het is een vermakelijk uitgangspunt, maar hoe hou je dat grappig en spannend? Simpel, door er iemand heen te sturen die er eigenlijk niet hoort. In dit geval is dat Eleanor Shellstrop (Kristen Bell), een egocentrische slechtzak die door een foutje in het goedheids-logaritme per ongeluk wordt toegelaten. Het sterkste aan de serie is dat de humor alom aanwezig is. Een grap schuilt niet alleen in de dialogen en onverwachte uitspraken, maar ook in absurde situaties, slapstickachtige digitale animatie en ridicule decors. The Good Place is charmant, slim en verfrissend – en dankzij de cliffhanger na iedere aflevering – ook nog eens verslavend. [SG]

De Baudelaire-kinderen – Violet, Klaus en baby Sunny – zijn allen buitengewoon mondig en intelligent. Hun leven is een groot taalspel, met referenties naar Marcel Proust. Als de ouders van het trio omkomen bij een brand, zijn ze aangewezen op meerderjarigen. Zij bepalen – of ze nu wel of niet capabel zijn – hun toekomst.
Bankier Poe (Glansrol van K. Todd Freeman) beheert het fortuin van de Baudelaire-familie en ontfermt zich over de wezen. Eerst mogen ze bij hem thuis bivakkeren – waar ze niet heel hartelijk worden ontvangen – waarop hij ze aflevert bij hun nieuwe voogd: graaf Olaf (Neil Patrick Harris). Deze snoodaard is uit op het familievermogen – dat overigens beschikbaar komt als Violet achttien jaar wordt. Olaf vindt echter een maas in de wet: als hij met Violet trouwt dan is hij tegelijkertijd voogd en echtgenoot. Dan heeft hij toegang tot het fortuin.
Hoewel A Series of Unfortunate Events geen meesterwerk à la Stranger Things is, scheelt het niet veel. Het is onomstotelijk een schitterende aanwinst in de Netflixcatalogus, die je ook nog eens samen met je kinderen kan kijken – die zijn, zo blijkt uit de serie, namelijk slimmer dan je denkt. [OL]

Het laatste seizoen van The Leftovers moest een antwoord geven op de grote vraag: waar zijn de 140 miljoen mensen gebleven die bij aanvang van de serie wereldwijd op hetzelfde moment spoorloos verdwenen? Dat antwoord komt er, zij het deels. Het knappe van de serie is dat het einde eigenlijk heel terloops uit de doeken wordt gedaan, zonder aan vertelkracht in te boeten. Drie seizoenen lang heeft de volhoudende kijker politiechef Kevin Garvey Jr (Justin Theroux) gevolgd, de bijna Messiaanse spil in de zoektocht naar al die verdwenen familieleden, vrienden en bekenden. Dat leidde tot Twin Peaks-iaanse situaties, X Files-achtige complottheorieën en zelfs het vervagen van grenzen tussen leven en dood.
Het is een teken aan de wand dat S03 van oorspronkelijk tien afleveringen werd teruggebracht naar acht. Dat heeft wellicht budgettaire redenen, maar dat verklaart misschien ook het enigszins afraffelen van het einde. Dat had wat meer aandacht kunnen krijgen, zodat alle vragen die in de serie zijn opgeworpen ook beantwoord kunnen worden. Dat gebeurt niet, maar gek genoeg voelt dat niet onbevredigend. [HvB]

The Crown seizoen twee is een veel politieker en actierijker drama dan het eerste, dat zich erg concentreerde op wat er ten paleize gebeurde. Nu breekt de werkelijkheid door de koninklijke façade heen: Elizabeth krijgt te maken met de Suezcrisis – inclusief explosies en tanks – en met kinderen (de kleine Charles!) en een Philip die een half jaar op een soort vrijgezellenparty gaat – veel tropische en arctische taferelen – en twee premiers die hun termijnen wegens politieke turbulenties niet afmaken (Eden wegens Suez en Macmillan wegens Profumo). The Crown is nog steeds upperclass maar nu ook uptempo. [RG]

Steengoeie reeks – alle afleveringen staan op zichzelf – waarin verhalen geïnspireerd op waargebeurde misdrijven worden verfilmd. Met telkens een andere cast en regisseur. In de eerste aflevering (titel: Beverman & zn) wordt Charley (Henry van Loon, héél eng emotioneel geblokkeerd personage) als puber ten onrechte beschuldigd van het seksueel misbruiken van een neefje. Zijn vader (Martin van Waardenberg) neemt het voor hem op. Zo ontstaat een afhankelijke relatie, waarbij Charley permanent bij zijn vader in het krijt staat – en dat loopt niet goed af. Het niveau bij de rest van de reeks blijft hoog. [FO]

Bij de start van seizoen 4 is er nauwelijks iets veranderd; alle relaties zijn nog zoals ze zijn, personages gedragen zich nog even liefdevol/ondragelijk/sloom/onbereikbaar als altijd. Ella lijkt nog evenveel op een jonge Elisabeth Taylor. Maar deze reeks is wel grimmiger dan de vorige, de grap ligt wat minder aan de oppervlakte. Dat heeft alles met de leeftijd van de personages te maken. Please Like Me was al die tijd een onweerstaanbare ode aan twintigersvriendschap, maar nu beginnen Josh en zijn huisgenoten zo’n beetje de dertig aan te tikken. En dan gaat het allemaal een beetje wringen. Dat gegeven levert zonder meer geweldige scènes op, maar we vragen ons wel weemoedig af: hoe kun je met deze personages nog een vijfde seizoen maken, dat nog steeds Please Like Me is? [RvV]

Het vorige seizoen van Red Oaks had makkelijk haar laatste kunnen zijn. We zagen de relatie tussen David (Craig Roberts) en Skye (Alexandra Socha) stuklopen, waarna David naar New York vertrok om zijn dromen te verwezenlijken. Het zou een mooi open einde zijn geweest, dat uitstekend paste bij de serie. Zowel de fans als de makers konden echter geen afscheid nemen van de personages, en komen nu met een toetje van zes afleveringen. Red Oaks is een beetje onder de radar gevlogen, en dit seizoen zal niet een grote schare nieuwe fans opleveren. Toch zou de serie in nabije toekomst een cultfavoriet kunnen worden. [JJ]

Rebecca Bunch (Rachel Bloom) lijkt vlak voor de finale van seizoen twee alles te hebben wat haar hartje begeert. Ze is niet meer de gestoorde ex-vriendin die in een opvlieging haar riante advocatenbaan in New York vaarwel zei om te gaan wonen en werken in het slaperige West-Covina, ‘toevallig’ ook de thuisbasis van haar jeugdliefde Josh (Vincent Rodriguez III).
Die ‘ex’ in ex-vriendin mag namelijk doorgestreept, nu Josh ook heeft ingezien dat ze zijn voorbestemd. Toch is Rebecca Bunch nog even ver van huis. Ze is nog steeds ongelukkig.
De genialiteit van de serie beperkt zich niet alleen tot de even geniale als hilarische musicalnummers (variërend van lollig gênant ‘Ik gaf je een blaasontsteking!’ tot hartverscheurend herkenbaar ‘Jij stomme trut’). Of tot de geweldige cast, met al even sterke gastoptredens van Tovah Feldshuh (die we voor het laatst voorbij zagen schuifelen in The Walking Dead), Patti LuPone tot zelfs Dr. Phil. Het is vooral de humor én empathie van de serie, over iemand die volkomen in de knoop zit. [BS]

Brussel als internationaal machtscentrum staat centraal in de diverse verhaallijnen van de tiendelige serie. De stad is – voor wie dat niet begrijpt zijn daar de openingcredits om het duidelijk te maken – een jungle waarin je roofdier of prooi bent. Ook al staat Brussel centraal, het canvas is veel breder dan dat. Er zijn uitstapjes naar Rotterdam, Amsterdam en zelfs veel verder – tot aan Afghanistan en Congo toe. Bovendien gaan we geregeld tien jaar terug in de tijd, als de bouwstenen voor wat zich later zal afspelen gevormd worden.
De schitterend gefilmde serie is qua uitstraling, geografisch bereik, acteertalent en thematiek ambitieus te noemen. De stad Brussel krijgt in handen van regisseur Arno Dierickx (Russen, Vuurzee, Overspel) de illusie van een jungle van glas en beton. Maar het is ook de aandacht voor details die hier een visuele meester tonen. Dat is de vrijheid die de makers kregen, met beide handen hebben gegrepen – en er naar mate de serie vordert keihard mee vandoor zijn gegaan. Dat levert afleveringen op die soms zo van elkaar verschillen, dat je het gevoel hebt naar een andere serie te kijken. [MW]

[caption id="attachment_8586" align="aligncenter" width="640"] Brussel - Arno Dierickx voor EndemolShine 2016.[/caption]

Het leven gaat niet altijd over rozen. Dat weet Sam Fox (Pamela Adlon), een alleenstaande werkende moeder met drie dochters, in Better Things als geen ander. Iedere dag is een balanceeract tussen haar werk als (stem)actrice – van tv-pilots en animatie tot reclames over erectiestoornissen – en haar zorg voor haar drie dochters, die alle drie komen met een aparte gebruikshandleiding. Ook de première van het tweede seizoen loopt allesbehalve op rolletjes. We vallen middenin een feestje, dat Sam zelf heeft georganiseerd maar waar ze het liefst niet zou zijn. De reden? Oudste dochter Max (16) heeft haar 35-jarige vriendje Arturo meegenomen. [BS]

Billions heeft twee acteurs op de toppen van hun kunnen. In de linkerhoek Damian Lewis als hedgefund-koning Bobby Axelrod; financieel genie en als selfmade man nu vele malen rijker dan de volgevreten miljonairs die hij vroeger als caddy assisteerde op de golfbaan. Wel zetten sommige mensen hun vraagtekens bij de werkwijze waarop hij zijn fortuin vergaarde en dus zien we in de rechterhoek Paul Giamatti als Chuck Rhoades; een openbare aanklager die zijn reputatie bouwde op het vangen van kleine criminelen en nu een echt grote vis wil netten.
In essentie is Billions nog altijd een serie over rijke blanke mannen en hun problemen. De hoofdpersonages zijn alpha males met veel geld en nog grotere ego’s. Waarschijnlijk zal de serie daardoor nooit het massapubliek van Showtime’s grote vlaggenschip Homeland, waarin Claire Danes zich vaak onbaatzuchtig wegcijfert in het belang van anderen, aanspreken. Wie echter de moeite neemt om te kijken, ziet een ensemble vol met intelligente en complexe personages, verworven in pakkende en gelaagde plotlijnen. [TvS]

Financieel adviseur Marty Byrde (Jason Bateman) heeft weleens betere tijden gekend. Op dezelfde dag dat hij definitief bewijs krijgt dat zijn vrouw Wendy (Laura Linney) vreemdgaat, blijkt zijn collega miljoenen aan inkomsten van de drugsbaron waarvoor ze samen geld witwasten te hebben gejat. Met als resultaat dat Marty en zijn familie de grote stad inruilen voor het troosteloze Ozark in Missouri om daar weer in de gratie van de drugsbaron te komen.
Wendy en Marty zijn tot elkaar veroordeeld, maar wel enigszins verdiend. Showrunners Bill Dubuque en Mark Williams maken heel duidelijk dat alle ellende hen niet zomaar overkomt, maar dat het voorkomt uit hun eigen foute keuzes. Laura Linney draait (zoals verwacht) haar hand niet om voor zo’n smeuïge rol, maar Jason Bateman is de echte revelatie. De zwartgallige Marty lijkt mijlen verwijderd van Batemans populairste personage, de ultieme goeierd Michael Bluth uit Arrested Development, met wel één opvallende overeenkomst: ze zijn allebei pragmatische fixers, die koste wat kost proberen de familie drijvende te houden. [BS]

In het derde seizoen van Twin Peaks keren we 25 jaar later terug naar de Black Lodge, waar de ingezetenen zich nog steeds bevinden in een soort vagevuur, omringd door rode gordijnen. Hier treffen we (een versie) van FBI-agent Cooper (Kyle MacLachlan), nadat de aflevering toepasselijk is geopend met de fijne openingstune van Angelo Badalamenti. Na de eerste vijftien minuten heeft de eigenzinnige Lynch vast al de eerste kijkers weggejaagd: met een statisch shot van een bungalow in een bos neemt hij net iets te lang de tijd om groene bladeren, die door de wind heen en weer bewegen, te bestuderen. Dan zien we een personage dat een aantal scheppen uitpakt. Je vraagt je, zoals dat hoort bij het werk van David Lynch, voortdurend af wat nu de onderliggende betekenis is van bijvoorbeeld zo’n handeling. Staan de scheppen symbool voor het afgraven van je eigen ziel? Zodat je je diepste angsten en verlangens onder ogen kan zien? [OL]

Het is een prachtige zonnige dag wanneer 29-jarige moeder Cora Tannetti (Jessica Biel), onder het oog van tientallen medebadgasten, een schijnbaar willekeurige jongeman met een schilmesje bewerkt. Maar waarom?
Voor Jessica Biel is de serie een passieproject – ze is ook uitvoerend producent – en dat is in het eindresultaat te zien (de serie was het afgelopen jaar een van de best bekeken nieuwe series op kabeltv). Biel is niet eerder zo goed geweest. Ze speelt Cora, een vrouw die de weg kwijt is, maar eigenlijk ook niet weet of ze wel gevonden wil worden. Ze is als een levende veer die in de première tot op het breekpunt wordt opgewonden, om vervolgens op een willekeurig moment bij een willekeurig persoon te knappen. Detective Harry Ambrose (de altijd welkome Bill Pullman) zal in ieder geval niet stoppen tot alles boven water is, maar hij stuit bij zijn zoektocht op mysterie na mysterie. En dan zit de serie als mysterie ook nog eens verdraaid goed in elkaar, waar op het oog betekenisloze dode eindjes uiteindelijk alle verhaallijntjes blijken samen te binden. [BS]

Het lijkt nog maaetflix zo kortgeleden dat we in de allereerste aflevering van Black Mirror een fictieve Britse premier (Rory Kinnear) op live televisie seks zagen hebben met een varken. Voor Black Mirror begrippen was de aflevering redelijk low-tech. De seizoenen daarop werd de hightech wereld van Black Mirror flink uitgebreid, waar implantaten alles voor je opnemen, zodat je zelf nooit meer iets hoeft te onthouden, waar je een kopie van je eigen bewustzijn in je wekker kunt stoppen (want wie weet er beter hoe laat je op wilt staan dan jijzelf?) en waar ‘likes’ een belangrijk betaalmiddel zijn. Qua technologieën heeft het vierde seizoen niet heel veel nieuws te vertellen, maar het wiel hoeft natuurlijk ook niet steeds opnieuw te worden uitgevonden. Het heeft wel iets vertrouwds, op een deprimerende manier. [BS]

Het getuigt van karakter dat producent NL film en KRO-NCRV besloten hebben dat met de vijfde reeks een einde komt aan hitserie Penoza. Niets is erger dan een topserie die uitdooft als een nachtkaars, omdat gretige makers de reeks eindeloos verlengen. Ondanks het tegenvallende vorige seizoen heeft Penoza – vorige jaar standaard meer dan een miljoen kijkers – nog steeds de potentie om zijn status als mijlpaal in de Nederlandse televisiehistorie te behouden. Carmen van Walraven (Monic Hendrickx, as always in topvorm) wil op korte termijn haar misdaadsyndicaat gaan sluiten; binnen twee jaar is al haar zwarte geld witgewassen en kan ze met pensioen. Zoon Boris viert zijn achttiende verjaardag clean en staat op het punt een lange reis te gaan maken; Luciën runt met succes zijn eigen nachtclub en dochter Natalie geniet in rust van het moederschap. Maar Penoza zou Penoza niet zijn als het idyllische tafereeltje niet binnen tien minuten bruut verstoord zou worden. [RBW]

Veel Bloodline-fans van het eerste uur haakten vorig seizoen al af, zo kon je concluderen uit reacties op sociale media. De familiekroniek over de Rayburns is voor de trouwere kijker nu ook definitief ten einde. Het geesteskindje van de broers Glenn en Todd Kessler en Daniel Zelman was niettemin altijd al bedoeld als een slow burn: het eerste seizoen was in hun optiek slechts bedoeld als een opmaat naar een omvangrijk en langdurig project. Dit soort televisie, met uitgesponnen verhaallijnen, viel evenwel ook bij veel critici niet in de smaak. Ondanks het puike acteerwerk kwalificeerden ze de perikelen rondom het strandhotel in Islamorada als bijkans geestdodend. Wie echter wil begrijpen waarom de Rayburns doen wat ze doen, kan niet om dit derde seizoen heen. Hoewel de laatste afleveringen aanvoelen als een haastklus, is deze eervolle afsluiting van het Rayburn-era overduidelijk met liefde gemaakt. [OL]

De Amerikaanse presidentsverkiezingen. Wint Underwood ze? Wat we verwachtten dat het grootste spektakelstuk van seizoen vijf zou worden, wordt verrassend casual afgehandeld. Ja ja, er zijn verkiezingen, lijkt dit seizoen te willen zeggen. Maar House of Cards is als een schaakspel en richt zich op de vijf zetten erná. Dat zorgt voor wat anti-climactische afleveringen. Daartegenover staat dat er een traag opbouwende spanning onder de oppervlakte borrelt.
Een veelbelovende eerste aflevering suggereerde nog dat we terugkeerden naar een tijdperk waarin afleveringen aan elkaar hingen van Underwoods gekonkel. Die tijd lijkt definitief voorbij. Het mechaniek is zoveel groter geworden dat zelfs Frank er minder vat op heeft. Maar Claire is opgestaan als tweede speler en die weet er wel raad mee. De laatste twee afleveringen zijn niet voor niets door Robin Wright geregisseerd. Er verschijnt nog één seizoen van acht afleveringen, zónder Kevin Spacey, die vanwege de #metoo-affaire niet meer welkom is bij Netflix. [MT]

Smeris weet in de nieuwe reeks de vaste schare fans wederom te bedienen met alle elementen die de serie zo onweerstaanbaar maken. Smeris pakt de draad op, elf maanden na het slot van het vorig seizoen. Driessen komt terecht in een mensensmokkelzaak waar Kamp zich undercover in had ondergedompeld – en zo treffen de twee elkaar weer. Theo’s personage is nóg onaangepaster dan tijdens de vorige seizoenen, wat Willem al snel in standje moraalridder dwingt. Acteur Patrick Stoof is terug, nu als Lars van Nuenen, de broer van de overleden Freddy. Lars is verlamd, heeft een voorliefde voor sixties-kauwgomballenpopmuziek en is al even genadeloos als zijn broer. Een en ander is wat ingedikt en over de top, natuurlijk, maar nou en? Smeris heeft flair, het tempo ligt hoog en is spannend. [RvV]

Wat maakt iZombie, de voor de Amerikaanse televisiezender The CW geproduceerde serie, zo onweerstaanbaar? De serie uit de koker van Rob ‘Veronica Mars’ Thomas en Diane Ruggiero naar de gelijknamige Vertigo-comic, heeft een fantastisch uitgangspunt: een zombiedetective. Het begint als het leven van de beloftevolle arts-assistent Liv drastisch verandert als ze op een bootfeestje aangevallen wordt en ze een zombie blijkt te zijn. Niet de schuifelende Romero-variant, ook niet de hysterisch rennende 28 Days Later-variant (die – laten we wel wezen – technisch geen zombies zijn), maar een ander soort ondode die redelijk normaal kunnen functioneren.
Liv geeft carrière én haar verloofde op en gaat in een mortuarium werken. Groot voordeel is dat ze hier makkelijk aan haar voedsel kan komen: mensenhersens. Hoofdrolspeelster Rose McIver doet qua diverse personages neerzetten in een en dezelfde serie niet onder voor Tatiana Maslany in Orphan Black. [MW]

Welkom in het begin van de 17de eeuw, waarin de protestantse koning James I over Engeland regeert. Gunpowder opent met een illegale katholieke mis, wanneer plots Sir Williams Wade (Shaun Dooley) en de zijnen aan komen rijden. Snel worden de roomse rekwisieten opgeborgen, de warme bedden omgedraaid en de priesters in kisten en leemtes tussen de muren verstopt. Wade’s zoektocht is onverdraaglijk, al naar gelang de spanning zich tergend langzaam opbouwt. Nog niet bekomen van de zenuwen worden daarna twee misselijkmakende executies voltrokken. Darmen worden naar buiten getrokken en ledematen afgehakt. Hoewel dit soms wat wordt aangedikt (zoals een toeschouwer die een baby boven het hoofd tilt, zodat hij of zij beter van het publiekelijke vermaak kan genieten), zijn soortgelijke martelingen en afstraffingen wel historisch accuraat en noodzakelijk voor het verloop van de serie. [MB]

In haar boek The Handmaid’s Tale (Videoland) schreef Margaret Atwood over een dystopische toekomst waarin vrouwen niets te zeggen hebben. Maar voor voorbeelden van ongelijkheid tussen vrouwen en mannen hoef je niet eens per se een rijke fantasie te hebben. Je kan ook naar het verleden kijken, zoals in haar latere boek Alias Grace, een vrije interpretatie van het leven van Grace Marks, een Iers-Canadese huishoudhulp die in 1843 werd veroordeeld voor de moord op haar baas Thomas Kinnear en zijn huishoudster en minnares Nancy Montgomery. Maar is Grace schuldig? Onschuldig? Simpel? Of gek? Alias Grace is een meer ingetogen drama dan The Handmaid’s Tale, maar kruipt diep onder de huid. [BS]

Het is 2 april 2016. ‘Obscene beelden’ verschijnen op de parkeerplaats van scholengemeenschap Hanover High, aldus de lokale televisieomroep. 27 auto’s van leraren zijn beklad met vluchtig getekende penissen; de schade is enorm. Proleet Dylan (Jimmy Tatro), een notoire bullebak, wordt aangewezen als de zondebok. Na een schijnproces, echt hard bewijs is er niet, wordt hij door het schoolbestuur veroordeeld. Dylan is niet meer welkom op het schoolterrein; thuis wacht hij de (werkelijke) rechtszaak laconiek af. Daar wordt hij gefilmd door aspirant-filmmaker Peter (Tyler Alvarez), die à la Catfish, dat roemruchte televisieprogramma van MTV, ‘de waarheid wil achterhalen’.
De plotgaten moet je voor lief nemen in American Vandal, het is een innovatieve serie die vooral draait om het maatschappelijk gebrek aan rechtvaardigheid en het opstaan tegen autoriteit. Als volwassenen weigeren hun verantwoordelijkheid te nemen, dan doet een tiener als Peter dat wel, die met verbazing constateert hoe ‘Dylan geen rechtszaal binnenliep, maar een executie’. [OL]

Een sinistere zaak in het slotseizoen Broadchurch wordt akelig en indrukwekkend gedetailleerd uitgewerkt. Brigadier Ellie Miller (Olivia Colman) en adjudant Alec Hardy (David Tennant) keren voor de derde en laatste keer terug als politieduo in het Engelse Dorset. Ditmaal draait het onderzoek rond de verdoofde Trish (een sterke en kwetsbare rol van Coronation-ster Julie Hesmondhalgh), die aangifte komt doen van verkrachting. Ze is getraumatiseerd, en laveert tussen gevoelens van schaamte en de nasleep van een hoofdwond. Miller en Hardy betreden een hachelijk gebied, waarin hun noodzaak om de dader te vinden opweegt tegen het in bescherming nemen van het slachtoffer.
Broadchurch verdient lof voor de akelig gedetailleerde wijze waarop de serie toont hoe Trish stapsgewijs door de procedure beweegt waar een verkrachtingsslachtoffer doorheen moet. [MT]

Het wachten is voorbij. Eindelijk komt Amy Sherman-Palladino met een nieuwe serie om het gapende gat dat Gilmore Girls heeft achtergelaten op te vullen. Natuurlijk met een donkerharige eigenzinnige babbelkous in de hoofdrol. Miriam Maisel (Rachel Brosnahan) is duidelijk familie van Lorelai Gilmore, maar dan veertig jaar eerder. Als een echte Rory had ze haar hele leven al vroeg uitgestippeld: op haar zesde wist ze wat ze wilde studeren (Russische literatuur), op haar twaalfde had ze haar ideale kapsel gevonden, maar de ultieme droom was toch: het vinden van een man, in dit geval Joel (Michael Zegen). Dat Joel nou niet direct een lot uit de loterij is, zien wij natuurlijk meteen. Maar al is Miriam zeker geen engeltje: waar het gaat om het gezinsleven is ze wel duidelijk het kind van haar twee nette, welgestelde joodse ouders (Tony Shalhoub, Marin Winkle).
The Marvelous Mrs. Maisel bevat veel van de dingen die je leuk vindt aan Gilmore Girls, zonder de valkuilen van de laatste miniserie Girlmore Girls: A Year in The Life, zoals een steeds onuitstaanbaarder wordende Rory, die als dertigplusser nog steeds rondloopt met het idee dat alles in het leven haar maar moet komen aanwaaien. [BS]

40 KLEM S01
NPO BNNVARA

De overeenkomsten met Overspel (ook BNNVARA) zijn goed te zien: de locaties, de ambtelijke instituties (niet het Openbaar Ministerie maar de Belastingdienst is nu een belangrijk decor) en de gezinnen-met-issues in imposante, stijlvol ingerichte woningen. Grote troef bij deze reeks is Georgina Verbaan, die als Kitty van Mook de vrouw van Marius Milner (Jacob Derwig, die zijn rol in deze serie een Gouden Kalf won) speelt. Milner komt acht jaar gevangenisstraf (moord) vrij, de dochter die ze samen hebben, werd pas geboren toen Milner al in de bak zat. Het kind heeft een innige vriendschap met de dochter van een hoge belastingdienstambtenaar (Barry Atsma) die ineens hoort met wie zijn dochter dagelijks speelt. Hij zit daar redelijk stuk van, dat valt te begrijpen.
Verbaan verenigt in haar rol alle onzekerheden, al het drama, de eenzaamheid en de kop-in-het-zand – haar liefde voor haar man is groot, maar de prijs ervoor hoog. Zo staat op de tweede dag van Marius vrijlating al de politie op de stoep, vanwege een liquidatie de dag ervoor. Kan hij even meekomen voor een verhoor? [RvV]

Aangenaam fris en is met oog voor detail gemaakt. De mutanten, mensen met paranormale gaven, zijn onder ons. Maar waar zij zich in het filmuniversum hebben verenigd om het kwade te bestrijden, ontbreekt het hen in The Gifted (vooralsnog) aan geld en middelen om zich op een veilige plek te organiseren. Het is niet lastig om in de nieuwste loot aan het steeds verder uitdijende X-Men-universum een parabel over het moderne Amerika te zien. Juist die actuele lading maakt de opzet van de nieuwe serie spannend, tussen alle gebruikelijke mutantentovenarij door die we inmiddels wel kennen. [RBW]

De jaren 80: hoogtijdagen van vrouwenfitness, neon spandex en Hulk Hogan. Geen wonder dat juist op in dat decennium Gorgeous Ladies of Wrestling (GLOW) ontstaat. De serie over de opkomst van deze worstelgroep past helemaal in de eighties revival die begon met Stranger Things, en doet daar productioneel gelukkig niet voor onder.
Ruth Wilder (Alison Brie) verkeert in permanente staat van frustratie als actrice in Los Angeles die maar niet aan de bak komt, terwijl de rekeningen zich opstapelen. Als ze dan eindelijk op een onconventionele auditie mag komen, barst Ruth bijna in tranen van geluk uit – tot ze ontdekt waar het voor is. Ze wordt gecast voor GLOW, de nieuwe vrouwenworstelgroep die geleid wordt door louche regisseur Sam Sylvia (Marc Maron). Hoewel ze het ver beneden haar niveau acht, blijft Ruth hangen voor het loonstrookje én de kans om via deze weg toch nog ontdekt te worden.
De chaotische start van de worsteldames leidt tot veel hilariteit en de komische timing van de serie is spot-on. Desondanks heeft het ook diepte; Ruth is een complexer personage dan de tweedimensionale typetjes waarvoor ze auditeert. [MT]

Natuurlijk, na seizoen een en twee jaar wachten waren de verwachtingen hooggespannen; Hollands hoop stelt niet teleur. Regisseur Dana Nechushtan weet de scènes, geschoten in het zich bij uitstek hiertoe lenende Groningse landschap, een sfeer te geven die al in vele recensies werden gekenschetst als Breaking bad-achtig. In de tweede reeks deelt psychiater Fokke Augustinus (Marcel Hensema) zijn geheime tweede leven als drugsbaron met vrouw Machteld (Kim van Kooten), en daarmee krijgt Hollands hoop een dimensie die de serie geen kwaad doet. Ook Machteld weet zich snel de voordelen van het geld in de vriezer eigen te maken maar is ook niet vies van de chantagemiddelen die man Fokke zo nu en dan hanteert. Het idyllische gezin Augustinus maakt langzaam maar zeker plaats voor een familie die zich aan het hoofd waant van een heus drugskartel. En dan zijn er ook nog conflicten met de lokale bevolking, perikelen binnen het gezin en veeleisende Joegoslavische partners in crime. [JR]

De manier waarop The Wire alle verhaallijnen van een gigantische ensemble cast wist te balanceren lijkt niet meer te overtreffen. En dus besloot Eric Overmyer, protégee van David Simon en producent van The Wire, met Bosch juist de diepte in te gaan. Na jaren van solide bijrollen (The Good Wife, Lost, Deadwood) mag Titus Welliver als de detective uit boeken van Michael Connelly nu zelf een serie dragen.
Ondanks dat het derde seizoen, misschien ook door de wisseling van showrunner, wat drukker aandoet dan de eerste twee, lijkt Amazon met Bosch een serie te hebben die nog jaren meekan. En met ruim twintig boeken, plus wat cross-overs met zijn halfbroer Haller, is er meer dan voldoende materiaal om uit te putten. [TvS]

Aan het einde van het derde seizoen sneed Thomas Shelby (Cillian Murphy), hoofd van de Peaky Blinders, een criminele bende in Birmingham en omstreken, zonder enige emotie de banden met het grootste deel van zijn familie door. Zelf je familie aangeven bij de politie – zelfs al red je ze daarmee ternauwernood van de strop – voelt in ieder geval behoorlijk definitief. Toch moeten de familieleden in de première van het vierde seizoen weer schoorvoetend samenkomen wanneer ze allemaal dezelfde doodsbedreiging ontvangen. Niet van de overgelopen Russen (tot nooit meer ziens prinses Tatianova/Gaite Jansen!), maar van New Yorkse maffioso Luca Changretta (Adrien Brody), zoon van een belangrijke zakenman die het vorige seizoen in opdracht van Tommy was vermoord. Dit goede geheugen is een van de sterkste kanten van de serie – naast een formidabele cast en een misschien nog wel formidabelere soundtrack. [BS]

De computergenieën, opgesloten in ‘de broedkast’ van Erlich Bachman (T.J. Miller), raken opnieuw betrokken bij de (serieuzere) strijd tussen goed en kwaad. De hardvochtige Goliath Gavin Belson (Matt Ross) versus de hooghartige underdog Richard Hendricks (Thomas Middleditch) en zijn volgelingen – met wie hij overigens ook in onmin leeft. Kluns Richard wil zijn gelauwerde algoritme inzetten voor de ontwikkeling van een nieuw internet. Een internet dat volledig losstaat van bedrijvigheid, en leunt op miljoenen smartphones die samen een netwerk zouden vormen.
De nerd is salonfähig geworden en heeft zich opgeworpen als de grensverlegger van onze tijd. Computerprogrammeurs kunnen nu (bij vlagen, dat wel) stoer zijn. Dit nieuwe seizoen kan je dan, met enige fantasie, ook beschouwen als Judge’s variant van de spaghettiwestern; een luchtige sitcom waarin de behandeling van gewichtige onderwerpen niet wordt geschuwd. Maar laten we niet vergeten dat er vooral ook veel gelachen mag worden op de virtuele prairie. [OL]

Noah Solloway (Dominic West) is een leerkracht die na het schrijven van zijn debuutroman moeite heeft met het vervolg, een ogenschijnlijk gelukkig huwelijk en vier kinderen heeft met Helen (Maura Tierny), maar op vakantie in stranddorpje Montauk op Long Island de jonge serveerster Alison Bailey (Ruth Wilson) ontmoet, met wie hij zich in een hartstochtelijke affaire stort. Tot zover het cliché.
Het verrassende aan The Affair zijn de perspectiefwisselingen: elke aflevering is opgesplitst in twee delen, afwisselend vertelt vanuit het perspectief van Alison en Noah. In seizoen twee duiken we de diepte in en krijgen we er perspectieven bij, namelijk die van de bedrogen echtgenoten. En dat levert meteen iets op: de sympathieke Noah, die in het eerste seizoen nog onschuldig overvallen lijkt te worden door de oogverblindend mooie Alison, verliest al gauw aan credits, terwijl Helen je steeds vaker doet afvragen waarom Noah haar in godsnaam zou willen verlaten. [CK]

[caption id="attachment_13356" align="aligncenter" width="640"] Maura Tierney as Helen in The Affair (season 2, episode 1). - Photo: Mark Schafer/SHOWTIME[/caption]

Na haar kortstondige presidentschap (uit het vorige seizoen) vertelt Selina Meyer (Julia Louis-Dreyfus) bij een talkshow – gepresenteerd door haar oud-werknemer Dan (Reid Scott) – hoe haar laatste jaar toch ‘vooral zeer plezierig’ is geweest. Dan herpakt ze zich: ‘Het was verschrikkelijk.’ Dat ze via een bewerkelijk politiek proces haar droom niet meer kan naleven, blijkt onverteerbaar, maar voor de buitenwacht veinst de politica van weleer dat ze het druk heeft.
Het was even afwachten hoe scenarist Armando Iannuci en zijn team de huidige actualiteiten zouden spiegelen in een nieuw seizoen; het is niettemin geen verrassing dat ze dit, zoals het nu lijkt, in dit zesde seizoen opnieuw met verve doen. Het schrijversteam van Veep wordt – net als de uitstekende cast – niet voor niets dikwijls geroemd voor hun komische kwaliteiten. Er volgt nog één seizoen en dan valt het doek voor Veep. [OL]

In 2013 laat detective John Luther (Idris Elba) zijn fans achter op de Southwark Bridge, in gezelschap van meervoudig moordenares Alice (Ruth Wilson). Luther, bekend om zijn onorthodoxe methoden en twijfelachtige moralen, lijkt op het punt te staan de grens tussen goed en kwaad te gaan overschrijden en een nieuw leven te beginnen met Alice. ‘So, now what?,’ vraagt ze hem op de voor haar zo kenmerkende en grimmige toon.
Een goed passend open einde. Het vierde seizoen, dat een jaar later door de BBC werd uitgezonden en inmiddels op Netflix te vinden is, kwam voor velen als een verrassing. We vinden Luther, zónder Alice, in een hutje op een klif dat op instorten staat. De symboliek is moeilijk te missen.
De makers lijken in het slechts twee afleveringen tellende vierde seizoen te veel kwijt te willen. Hoewel de moordenaar gepakt wordt, blijven veel vragen onbeantwoord. De acteur en de serie eisen méér ruimte. Maar gelukkig hebben we Idris Elba. [MB]

Speechless is een warme, openhartige maar vooral ook erg grappige serie rond JJ DiMeo, een jongen met cerebrale parese (hersenverlamming), en zijn bonte familie. Met aan het hoofd Maya (Minnie Driver op haar verrukkelijkst), een kruising tussen een moederbeer en een stoomwals, vooral wanneer het over JJ’s educatie en ontwikkeling gaat. In haar zoektocht naar de perfecte school werkte ze er al zes af – wat haar twee andere kinderen, Ray (Mason Cook) en Dylan (Kyla Kenedy), ervan vinden is van secundair belang. [BS]

Easy is Joe Swanberg ten voeten uit: legio seks, wonderlijke personages en eigentijdse thema’s. Ook in het tweede seizoen is de hand van de maker in luttele minuten zichtbaar, hoewel de acht in Chicago gesitueerde afleveringen in tegenstelling tot het vorige seizoen meer aanvoelen als protest, dan als een zachtmoedige lofzang op de Windy City. Ondanks doorkruisende verhaallijnen en overlappende thema’s van de verschillende afleveringen, zijn de afleveringen ook afzonderlijk van elkaar te bekijken. De beste Easy-aflevering ooit komt uit dit seizoen (aflevering drie): een escortdame (Karley Sciortino) heeft allerlei fascinerende ideeën over het vrouw-zijn, en schrijft over haar ervaringen en bespiegelingen. En dan is er de Amerikaans-Nigeriaanse Uberchauffeur en aspirant-komiek, die allerlei personages, waaronder de escortdame, tot zijn klanten mag rekenen. Swanberg weet al die interessante verhaalelementen te comprimeren in 28 sensuele, geestige en ontroerende dramaminuten. [OL]

Scenarist en actrice Issa Rae brak vorig jaar door – het leverde haar een Golden Globe-nominatie op – met de deels autobiografische HBO-serie Insecure. In het eerste seizoen van deze veelgeprezen tragikomedie, die zich afspeelt in Los Angeles, volgden we de beslommeringen van Issa (Issa Rae) en haar hartsvriendin Molly (Yvonne Orji): twee intelligente zwarte vrouwen die dagelijks aan hun huidskleur worden herinnerd. Issa werkt bij een non-profit organisatie waar ze wordt omringd door betweterige witte collega’s; Molly is een ijverige advocaat – en de enige Afro-Amerikaan bij haar firma.
Het tweede seizoen draait meer om de dynamiek tussen de personages, dan om de positie van de zwarte vrouw in de Amerikaanse samenleving – de evidente invalshoek van het eerste seizoen verdwijnt meer naar de achtergrond. [OL]

Riverdale is geen keurige één-op-één vertaling van de strips, maar iets meer sinisters. De serie steekt zijn affiniteit met Twin Peaks dan ook niet onder stoelen of banken. De mysterieuze moord op Jason Blossom, samen met zijn geschifte tweelingzus Cheryl (Madelaine Petsch) de erfgenamen van een ahornsiroopimperium, past zo in het David Lynch universum. De serie heeft, met zijn intelligente junior detectives brede popculturele kennis, ook wel wat weg van Veronica Mars. Al zijn de gebeurtenissen in Riverdale wat dramatischer dan gemiddeld, de meeste personages reageren ook zoals mensen in het echt dat doen. Vooral de ontluikende vriendschap tussen Betty en Veronica is daarbij verfrissend. In het tweede seizoen worstelen zowel Betty als Veronica (net een item met Archie) met de verantwoordelijkheden van een relatie. [BS]

Anders dan in voorgaande seizoenen, wordt in het vierde seizoen van The Americans (over twee getrouwde KGB-agenten in Amerika) meer ingezoomd op de emotionele effecten die de missies op Philip (Matthew Rhys) en Elizabeth Jennings (Keri Russell) hebben. Het verhaal speelt zich af in een tijd waarin een (bio)nucleaire aanval reëel lijkt te zijn en bovendien de Jennings het dodelijke virus Lassa stelen.
Handige truc: schrijver Joseph Weisberg zet EST (de Erhard Seminars Training, populair in de jaren 70 en 80), in om de personages meer diepgang te geven. Waar wij voorheen slechts konden raden naar hun emoties, geeft vooral Philip ons nu een kijk in zijn zielenroerselen door naar de bijeenkomsten te gaan. [CD]

Lore begon ooit als podcast, waarin verteller Aaron Mahnke op zoek ging naar de feiten achter de fantastische fictie. Bij de tv-serie vormt de commentaartrack van Aaron 56 Crisis in Six Scenes
Amazon

Crisis in Six Scenes speelt zich af eind jaren 60, op het hoogtepunt van de Vietnam-oorlog. De VS is in de greep van protestbewegingen die voor vrede, gerechtigheid en (rassen)gelijkheid strijden. Tegen die achtergrond proberen Sid (Woody Allen) en zijn vrouw Kay (Elaine May) ongestoord door te gaan met hun gewone leven. Als hoogbejaarden is het hun belangrijkste taak nu om Alan (John Magaro), zoon van goede vrienden, te helpen zijn weg te vinden in New York. Hij bereidt zich voor op zijn master in de economie en zijn aankomende bruiloft met zijn droomvrouw.
De serie is natuurlijk niet perfect. Sommige grappen slaan dood, en Allen moet zeker niet grappen over ‘mijn liefde voor mijn adoptiedochter’. Daarnaast kan Miley Cyrus zich niet meten met de rest van de cast. Al deze problemen zullen echter vergeven worden na de laatste aflevering waarin Allen een masterclass geeft in het opbouwen van een humoristische sketch – de aflevering is feitelijk één lang uitgerekte scène – zonder daarbij de maatschappelijke context uit het oog te verliezen. [JJ]

Het is een intrigerend beeld. Een man loopt door een huis, pakt wat spullen bij elkaar en verlaat vervolgens de woning. Maar hij is niet alleen: een militair begeleidt hem. Samen rijden ze door een dorp dat angstvallig uitgestorven is. Er is niemand op straat, winkels zijn gesloten, een speeltuintje is leeg. Er hangt een onheilspellende, bijna postapocalyptische sfeer. Aan de rand van het dorp blijkt de weg door het leger te zijn afgezet. Wat is hier gebeurd? De 12 van Oldenheim is een zorgvuldig gemaakte serie, die naast de solide cast (Nasrdin Dchar, Fedja van Huêt, Saskia Temmink, Cas Jansen, Olga Zuiderhoek, en Rifka Lodeizen ) leunt op de fraaie beelden (van Joost Rietdijk), een doeltreffende score (van Merlijn Snitker) en een interessant uitgangspunt, waarbij het mysterie zich behoedzaam ontvouwt. [MW]

Sterke komedievrouwen domineren de VOD-aanbieders. Tig Notaro schittert in haar semi-autobiografische tragikomedie One Mississippi bij Amazon, en Maria Bamford etaleert haar eigenzinnige, manische blik op het leven in Lady Dynamite bij Netflix. De laatstgenoemde comédienne heeft er in haar voorstellingen nooit een geheim van gemaakt dat ze lijdt aan een bipolaire stoornis. Sterker nog: deze aandoening fungeert dikwijls als de katalysator van haar grappen. Lady Dynamite is – ook in dit tweede seizoen – een achtbaan van een serie, waarin Bamford van de hak op de tak springt, zoals we van haar gewend zijn. De kers op de taart is tegen het einde van het seizoen wederom een idiote verhaalwending: vorig seizoen ging het om kindsoldaten in Sudan die T-shirts van Bamford droegen; nu is het een minstens zo exotische en bespottelijke ommezwaai. [OL]

Kruising tussen soap en horror. De (on)doden die naakt à la Lazarus – aan Bijbelse referenties geen gebrek – uit hun graf kruipen in het dorpje Yoorana worden in sommige gevallen verliefd op elkaar, of op gewone stervelingen. Die contacten – die soms uitmonden in vurige seks – werden door (flauwe) recensenten onomwonden betiteld als necrofilie. In theorie klopt dat, maar in de praktijk ga je dan voorbij aan de inherente boodschap van Glitch. De serie draait – ook in het tweede seizoen – om de rol van tijdsverloop in onze levens en hoe we binnen dat kader (bijvoorbeeld) om gaan met herdenken en rouw. Daaraan wordt en passant een bovennatuurlijke en een aardse, of een atheïstische en een religieuze verklaring gekoppeld: de makers laveren telkens tussen het rationele en het irrationele. [OL]

61 Preacher S02
Amazon

De stoere predikant Jesse Custer (Dominic Cooper) is terug. Hij verlaat zijn weggevaagde parochie in Annville en begint met zijn metgezellen, de standvastige Tulip (Ruth Negga) en de olijke Cassidy (Joseph Gilgun), aan een roadtrip; een zoektocht naar God. Terwijl ze op de hielen worden gezeten door een hemelse revolverheld. De god die in de laatste aflevering van het eerste seizoen verscheen in de kerk, in aanwezigheid van de gehele gemeenschap, bleek immers een charlatan. Preacher is een ondubbelzinnige stripboekverfilming, die opvallend genoeg, de serie wordt uitgezonden bij AMC, net als American Gods, onderdeel uitmaakt van de uitdijende catalogus van Amazon. Dat is goed nieuws: van smaakvolle, gestileerde, televisieseries met een talentvolle cast kunnen er nooit genoeg zijn – hoewel beide producties niet geschikt zijn voor kijkers met een zwakke maag. [OL]

Het is 1962. Wat vroeger de VS was is door nazi-Duitsland en Japan na hun overwinning in de Tweede Wereldoorlog in 1947 in tweeën gedeeld – welkom in de alternatieve geschiedenis van The Man in the High Castle. Philip K. Dick, wiens boeken leidden tot de films als Blade Runner, Total Recall en Minority Report, schetst een wereld waarin de VS na de capitulatie is opgedeeld in een door Duitsland gecontroleerd gedeelte in het oosten en een door Japan bezet westelijk gedeelte.
Seizoen twee gaat naadloos verder in het klimaat van dubbelspel en wantrouwen waar seizoen een was gebleven. Belangrijk hierin zijn de vele personages, waarbij vaak weinig ruimte is voor zwart en wit, goed en fout. Niet elk personage of verhaallijntje is hierbij even goed uitgewerkt of interessant. Juliana is wat flegmatiek en haar constante gefluister irriteert soms. [MW]

Crashing gaat over een groep huisgenoten die samen antikraak een ziekenhuis bewoont – nou ja, dat is het decor voor een verhaal dat vooral gaat over twintigers en dertigers en hun rommelige liefdesleven. In aflevering één arriveert de schaamteloze flapuit Lulu in het ziekenhuis, na omzwervingen door Europa, om zich bij de groep te voegen. Lulu heeft een lange (vooralsnog platonische) geschiedenis met Anthony, die in het ziekenhuis een relatie heeft met de controlfreakerige Kate. Intussen lopen er wat gays rond die in meer of mindere mate in de kast zitten, enfin, er is nog een weg te bewandelen voordat de personages weten wat ze willen, in de liefde.
Phoebe Waller-Bridge schreef de serie en speelt Lulu in de serie. Zij begrijpt heel goed: grappigheid gedijt bij schaamteloosheid. En dus zien we Lulu dronken in een pan Indiase curry liggen, of trots lachen omdat haar scheet zo hard stinkt. [RvV]

Met de serie She’s Gotta Have It heeft Spike Lee een betrekkelijk unieke kijk op een twintiger in Brooklyn gemaakt. Lee (1957) groeide op in de New Yorkse wijk Brooklyn in een zwarte gemeenschap. Net als het hoofdpersonage Nola Darling uit zijn speelfilmdebuut She’s Gotta Have it uit 1986: een eigenzinnige twintiger die tegelijkertijd date met drie mannen. Van Netflix kreeg Lee carte blanche om ruim 30 jaar later een spin-off van zijn succesfilm te maken. In tien afleveringen presenteert hij ons een eigentijdse kunstschilder Nola (DeWanda Wise). Wat zou de reden zijn dat Lee na een wisselvallige carrière weer terugkeert bij waar het ooit begon? Een antwoord ligt nogal voor de hand: zijn geliefde Brooklyn gaat gebukt onder gentrificatie – dat is een van de centrale thema’s uit de serie. De mannen zijn net als Nola voornamelijk bezig met hun eigen agenda. Wellicht is dat een van de slotsommen van deze spin-off: mensen zijn egoïstischer en ongeduldiger geworden. En wellicht ook wel uitgesprokener. [OL]

Na acht afleveringen zou je kunnen concluderen dat Legion een verbeelding is van de nachtmerries en de dromen die we in onze jeugd hebben. Hoofdpersoon David Haller (Dan Stevens) beleeft via diepgaande traumdeutung zijn jongere jaren, ontdekt zijn superkrachten, en hoe hij wordt gedomineerd door een parasiet (een rol van Aubrey Plaza). Deze revelatie komt aan het licht wanneer hij verliefd wordt op Syd (Rachel Keller); verliefdheid werkt als een soort katalysator. Je moet wel goed opletten om alle nieuwe trends, of – in het geval van Legion – plotwendingen, te kunnen blijven volgen. Maar dan heb je ook wat. Dan zie je bijvoorbeeld hoe de makers met een shot – aardbeien die worden aangevreten door insecten – hun punt maken: de euforie – de liefde tussen David en Syd – is maar tijdelijk. Dat komt mede doordat Legion een coming of age-serie is: in je jeugd zijn veel dingen maar voor even. In de achtste aflevering blijkt ook dat er nog genoeg inspiratie is voor een tweede seizoen. [OL]

Was er een zesde seizoen nodig? Niet echt. Het einde van het vijfde seizoen voelde ook al als een seizoensfinale: redelijk hoopvol, maar niet afgerond, net zoals in het echte leven.Toch lukt het Dunham en co om, na een wat geforceerde start, het zesde seizoen tot een bevredigend einde te brengen. Zelfs al is een onverwachte zwangerschap wel een heel voor de hand liggend plotmechanisme om Hannah te dwingen eindelijk serieus naar haar leven, en haar vriendschappen, te kijken.
De toekomst van Marnie, Hannah en baby Grover blijft ook na de finale onzeker, al is voor alle partijen duidelijk dat hun experimentele gezinnetje op het platteland geen lang leven beschoren is. Maar ze zijn er in ieder geval mee bezig. Uiteindelijk ging Girls over zekerheden die niet zo zeker bleken te zijn: de intense, bijzondere vriendschappen waarvan je dacht dat ze nooit zouden doven, de bruisende en onverbiddelijke metropool waarvan je dacht dat je er altijd zou wonen. De werkelijkheid loopt anders. En dat is oké. [BS]

Klassieke western van ruim zeven uur (opgeknipt in zeven delen) met sentimentele violen, mooifilmerij en bijzonder beestachtige geweldsconflicten. De beruchte cowboy Frank Griffin (Jeff Daniels) is met zijn posse – dertig man sterk – begonnen aan een wraaktocht met zijn adoptiefzoon Roy Goode (groot acteertalent Jack O’Connell) in het vizier. Na een zinderende schietpartij weet Goode zijn achtervolgers te ontvluchten, om te belanden in La Belle, een dorp dat vrijwel uitsluitend wordt bewoond door vrouwen. Goedwillende mannen zijn schaars en niet iedere vrouw is naar een op zoek. Waarmee duidelijk wordt dat Godless boven alles een conservatief concept is verkleed als een pretentieuze, artistieke dramafilm. [OL]

De eerste aflevering van het negende seizoen van Will & Grace, twaalf jaar na de laatste aflevering, voelt aan als een fijn weerzien. Will, Grace, Jack en Karen zijn goede vrienden, die je voor even uit het oog bent verloren. Voor fans zal de verleiding dan ook groot zijn om deze reünie zonder twijfel te omarmen. Maar eerst hebben de personages van weleer nog iets recht te zetten: het nieuwe seizoen gaat niet verder waar het laatste seizoen eindigde. Toen kregen Grace en Leo net als Will en Vince een baby. In een flashforward zagen we hoe de telgen van het beroemde duo samen naar de universiteit zouden gaan.
De Will (Eric McCormack) en Grace (Debra Messing) uit dit nieuwe seizoen zijn kinderloos. Zoals Jack (Sean Hayes) deftig becommentarieert tijdens een spelletje Hints in Wills appartement: ‘Ze zijn single en hebben geen kinderen.’ Hij kijkt in de camera: ‘Begrepen?’
De chemie terug is van weggeweest. Evenals de sarcastische bespiegelingen van Karen en de buitengewoon geestige slapstick van Jack. Hoewel de terugkomst van Will & Grace eveneens een toonbeeld is van intellectuele armoede op televisie; een chronisch gebrek aan nieuwe ideeën. En die afgrond is schijnbaar zo diep dat netwerkzender NBC liever op safe speelt dan investeert in iets nieuws. [OL]

Na zes jaar is er weer een nieuw seizoen van Curb Your Enthusiasm: de grotendeels geïmproviseerde sitcom waarin het leven van zuurpruim en non-conformist Larry David centraal staat.
David en zijn (mannelijke) vrienden zijn in essentie kleine kinderen die voortdurend hun zin willen doordrijven. Zoals wanneer David tijdens een soiree, georganiseerd door zijn ex-vrouw Cheryl (Cheryl Hines), zijn goede vriend Richard Lewis ziet aan de andere kant van de zaal. ‘Kom deze kant op.’ Lewis pareert: ‘Kom maar hier heen.’ Ze ontmoeten elkaar in het midden; althans niet exact in het midden, aldus David, die ‘meer stappen’ heeft moeten lopen. Wat is nu de aanleiding voor dit obstinate gedrag? David heeft zijn boezemvriend niet op de juiste wijze gecondoleerd met het overlijden van zijn parkiet. [OL]

Het is de vraag of de wereld zit te wachten op een 24-spin off; Legacy is alles behalve vernieuwend. Maar de formule is nog steeds effectief genoeg, en Eric Carter lijkt voorlopig een prima opvolger van Jack Bauer.
In Legacy is alles grotendeels bij hetzelfde gebleven. De inzet is hoog (een mogelijke aanslag in de VS), de bad guys houden van martelen, de ‘events occur in real time’, het splitscreen wordt veelvuldig gebruikt en de (nu blauwe in plaats van gele) klokcijfers tikken onverstoorbaar door. De actiescènes zijn inventief genoeg, de nieuwe personages zijn interessant genoeg en Jack Bauer wordt minder gemist dan iedereen had gevreesd. Is Legacy vernieuwend? Nee, wie 24 de rug had toegekeerd, heeft bij de reboot weinig te zoeken. Maar fans die hun jarenlange verslaving trouw zijn gebleven, kunnen (net als ondergetekende) weer twaalf weken lang juichend van plezier voor de televisie kruipen zonder te worden teleurgesteld. [SG]

Het vreedzame (en fictieve) St. Marie wordt weer eens opgeschrikt door een moord. Seismoloog Stephen Langham (Adrian Rawlins) wordt dood gevonden op vulkaan Esmee. Een tragisch maar weinig verrassend einde voor iemand met een geschiedenis van hartfalen. Inspecteur Humphrey Goodman (Kris Humphries) ruikt echter onraad. Waarom is er geen toortslamp gevonden bij het lichaam? Het was immers nacht toen Stephen de door een dichte regenwoud omgeven vulkaan beklom. Al snel blijken Humphrey’s twijfels gerechtvaardigd en moet hij samen met zijn team een moord oplossen.
Zonder er veel nadruk op te leggen is Death in Paradise dan ook een behoorlijk progressieve serie. Hoewel de hoofdpersoon een blanke Engelsman op een exotisch eiland is, eist de serie niet dat het eiland zich aanpast aan zijn cultuur en werkwijze. In plaats daarvan wordt een multiculturele gemeenschap gepresenteerd waarin alle personages hun eigen normen en waarden kunnen behouden en van elkaar kunnen leren. [JJ]

De openingsscène van Damnation toont een jonge predikant die een schot hoort en naar het geluid toeloopt. Hij ziet een oudere boer die op een afstand een jachtgeweer afschiet in zijn kippenhok. Het geweer is gericht op een jonge vrouw die zijn eieren steelt. ‘Ik kan het me niet veroorloven om meer eieren te verliezen. Tijden zijn al moeilijk genoeg,’ zegt hij grimmig.
De serie is losjes gebaseerd op het onderbelichte gedeelte van de Amerikaanse geschiedenis: de opkomst van de Arbeidersbeweging ‘Farmers Holiday Association’ in het Middenwesten ten tijde van de economische crisis in de jaren 30. Damnation is ambitieus en neemt zichzelf soms te serieus. Het verhaal wordt af en toe overweldigd door de nadruk op bloedvergieten, economische woede, slechte bankiers en verborgen motieven van de personages. De aandacht voor details uit de jaren 30, het overwegend solide acteerwerk en het beklemmende gevoel van droogte in de stad door het schrijnende zonlicht maakt Damnation toch nog onderhoudend. [GD]

[caption id="attachment_23612" align="aligncenter" width="640"] Photo by: Chris Large/USA Network[/caption]

Na de sterke opening van het vijfde en tevens laatste seizoen zakte Orphan Black iedere volgende aflevering een beetje verder weg in soaperige middelmaat. Machtsposities en allianties tussen personages wisselden soms per aflevering en even leek de serie door de plichtmatige conventies van het sf-drama zachtjes dood te bloeden.
Tot Krystal de boel kwam redden in aflevering zes! De vrouw, die sowieso de leukste kloon is van het stel, wormde zich op haar unieke manier de avonturen weer binnen. Hoewel ze er bijna altijd compleet naast zit wat betreft de complotten die gaande zijn, lukte het haar steeds om per ongeluk een stap dichterbij de waarheid te komen. In de laatste afleveringen zitten een paar technische hoogstandjes, waarbij de klonen met meerdere tegelijk communiceren, om elkaar heen bewegen en elkaar zaken aangeven. Nooit heb je het gevoel dat je naar slechts één actrice zit te kijken – natuurlijk geholpen door Tatiana Maslany, die al haar verschillende personages eigen maniertjes en mimiek meegeeft. Dankzij de sterke tweede helft van het slotseizoen zegt Orphan Black uiteindelijk waardig vaarwel. [SG]

Weinig mensen zullen de egocentrische hoofdpersonen van I love Dick direct onvoorwaardelijk in het hart sluiten. Maar intrigerend zijn ze wel, filmmaker/veertiger Chris (Kathryn Hahn, eindelijk in de hoofdrol die ze al jaren verdiende) en haar oudere echtgenoot/academicus Sylvere (Griffin Dunne). Hun wat ingedutte relatie krijgt een nieuwe impuls als ze allebei gevoelens ontwikkelen voor de charismatische professor/cowboy Dick (Kevin Bacon in topvorm). De serie is eerlijk, rauw, intelligent en probeert de kijker nieuwe inzichten te bieden over de man/vrouw-verhoudingen en (on)gelijkheid in de 21ste eeuw – net zoals de hoofdpersonen dat gaandeweg het verhaal ook krijgen. [RBW]

[caption id="attachment_15235" align="aligncenter" width="640"] IMG_2900.CR2[/caption]

De acht sensates, die op een mentaal ‘sensorische’ wijze met elkaar gelinkt blijken, wonen nog steeds verspreid over de hele wereld. In het eerste seizoen leerden ze dat tot eenzelfde cluster behoren, waardoor hun verschillende levens (de een is agent, de ander een acteur of een hacktivist) op meerdere manieren met elkaar verstrikt raakten. Is er iemand van het cluster in de problemen, dan neemt een van de andere zeven het even over. De ene keer lichamelijk, de andere keer alleen met advies op afstand. Hoe het mechanisme precies werkt, wordt nooit echt duidelijk. Sense8 werkt dan ook het best als je de ratio uitschakelt en je je op gevoel mee laat voeren en laat overdonderen door de unieke stijl van de Wachowskis (The Matrix, Cloud Atlas).
De interactie tussen de acht hoofdpersonages is de echte kracht van de serie is. Grootste troef daarbij is acteur Miguel Ángel Silvestre, die als Lito alle genres aan elkaar lijmt. Het ene moment stoer, dan weer kwetsbaar, en altijd grappig. Alleen al vanwege de scènes waarin hij mokkend in een onesie bij zijn clustergenoten door hun levens schuifelt is Sense8 twee seizoenen kijken waard. Seizoen twee bleek het slotseizoen, hoewel Netflix nog wel een Sense8-film heeft aangekondigd. [SG]

Het moet als scriptschrijver moeilijk zijn om elke keer iets nieuws te verzinnen, zelfs voor een serie over een tijdreizende alien waar eigenlijk niets te vreemd is. Steven Moffat – de man achter Coupling, Sherlock én, sinds 2010, Doctor Who – heeft ons de afgelopen jaren heel wat prachtige afleveringen gegeven, al waren de verhalen de laatste tijd vaak wel wat onnodig gecompliceerd (zeg nou eerlijk: wie begreep er echt alles van de laatste serie van Sherlock?). The Pilot (S10E01) is Doctor Who op de automatische piloot, vooral wat betreft de introductie van Bill, een kantinemedewerkster op de universiteit waar de Doctor ‘lesgeeft’. Wat Bill en de Doctor ’s middags tijdens de bijles allemaal uitspoken blijft onderbelicht, maar het feit dat de nieuwe metgezel op meisjes valt moet opvallend vaak worden uitgespeld. [BS]

Ballers maakt graag duidelijk dat de football spelers die het presenteert niet tot de absolute top van de NFL horen, en genegeerd worden door de sterren. Zo verworden ze tot gewone stervelingen die vooral van vernuftige handigheidjes gebruikmaken wanneer ze bij de ‘baas’ een beter contract proberen af te dwingen, of een nieuwe sponsorovereenkomst sluiten. En ook in de bestuurskamers heerst de middelmatigheid. Charles (Omar Benson Miller) is opgeklommen naar de positie van assistent-manager, maar kan geen goede persconferentie houden omdat hij niet echt weet welke richting de Miami Dolphins op moeten. Hij zou zich daar wat meer in kunnen verdiepen, maar de serie heeft natuurlijk een andere oplossing. Hij moet leren hoe hij overtuigend onzin kan verkopen. Deze aanpak kan soms vermoeiend zijn, maar de hoofdrolspelers zijn bewust van hun falen. Ze weten dat zij zich door het leven bluffen, en dat het allemaal zo afgelopen kan zijn. De serie wordt zo feitelijk een aaneenschakeling van haantjesgedrag dat tegelijkertijd grappig, sympathiek, tragisch en irritant is. [JJ]

Na het derde seizoen Fargo denk je toch onherroepelijk: wat een wonder dat zoveel mensen de dag nog levend doorkomen, iedere dag weer. Zoveel onnozelheid, zoveel talent voor verkeerde keuzes en wapens (denk daarbij ook aan bijlen, glasscherven, pijlen, bogen) die overal voor het grijpen liggen – zeker in een Amerikaanse staat als Minnesota, als we de serie moeten geloven. De derde reeks was niet de beste van de drie (want dat blijft het tweede seizoen en daar moet u het mee doen), en dat ligt niet eens echt aan het scenario, de acteurs, Minnesota, de sneeuw die er ligt, een eenzame weg die dit doorsnijdt, de zwarte grappen, het geweld – alles is precies wat we ervan verwachten. Maar juist daardoor ligt sleetsheid op de loer.
Eigenlijk leent Fargo zich helemaal niet voor een serie. De personages waaraan je je hecht, gaan er zo’n beetje allemaal aan (bijna altijd op nogal gruwelijke wijze), ieder seizoen weer. Dus wat bedacht men, zeer slim? Steeds totaal nieuwe personages, met een verse cast. Zo kan steeds iedereen het loodje leggen – er zijn volgend seizoen toch weer nieuwe personages, die wederom dezelfde domme, hilarische fouten kunnen maken. Maar daar wringt ook iets: de Fargo-figuren maken ieder seizoen wel heel erg dezelfde ontwikkeling door.
P.S.: Nikki Swango, goeie god, wat een geweldig personage! [RvV]

Iedereen dacht na het floppen van Punisher War Zone (ook te vinden op Netflix) dat geen enkele studio nog iets zou durven doen met The Punisher. Het was immers al de derde poging om de Marvel-stripboeken rond de dodelijke misdaadbestrijder naar het witte doek te vertalen. Frank Castle leek dood en begraven. En toen was daar plots Netflix, dat het personage toevoegde aan het tweede seizoen van Daredevil en hem liet sparren met de duivel uit Hell’s Kitchen. The Punisher lijkt de potentie te hebben om zich te meten met de sterkste Marvel-series op Netflix. [TvS]

Je moet er niet aan denken: het in huis nemen van de onuitstaanbare Neal Gamby (Danny McBride). Na de perikelen aan het einde van het vorige seizoen, toen de conrector na een helse aanrijding in zijn buik en schouder werd geschoten, had hij evenwel een plek nodig om te revalideren. Nu bivakkeert de onnozele rouwdouwer in het huis van zijn onbaatzuchtige ex-vrouw Gale (Busy Phillips). Op Gamby’s kamer leveren foto’s van de plaats delict en talloze krantenknipsels het bewijs dat de zoektocht naar de schutter, die hem van zijn leven wilde beroven, nog niet ten einde is. Gamby’s nemesis, concurrent en collega Lee Russell (Walton Goggins), is nog steeds werkzaam op de scholengemeenschap waar ook Neil carrière heeft gemaakt. Russell heeft zich uit noodzaak ontfermd over zijn opponent: om zijn naam te zuiveren en omdat zijn huwelijk dreigt te stranden – ouwehoeren met Gamby biedt afleiding. De twee nitwits besluiten de handen ineen te slaan en gaan dit seizoen als de idiote tegenhangers van Tubbs and Crockett, de detectives uit Miami Vice, op zoek naar diegene die het vorige seizoen zo bruut wist te beëindigen.
De kracht van Vice Principals zit in de dynamiek tussen Goggins en McBride. De verfijnde stijl van de een versus de lompe retoriek van de ander. Grote verhaallijnen verdwijnen hierdoor na enkele afleveringen alweer naar de achtergrond. [OL]

Van alle tv-twintigers die op zoek zijn naar hun eigen identiteit in idyllische scenario’s is Chewing Gum’s Tracey Gordon een verademing. Tracey’s ongedwongen directheid en libidineuze zoektocht zorgen wederom voor krankzinnige situaties. De kleurrijke bijrollen worden beter uitgewerkt in het tweede seizoen. Van Tracey’s dogmatische zus Cynthia, de behulpzame oma Esther tot haar flamboyante vriend ‘Ik ben zo blij dat ik alleen maar kan dansen’ Ola; In Chewing Gum is ras, religie, klasse en gender met elkaar verweven als onderdeel van het leven van de personages in Tower Hamlets. Ieder karakter wordt behandeld met absurde humor en vertrouwdheid. Chewing Gum is hilarisch, smerig maar bovenal menselijk. [GD]

Het eerste seizoen was nog gebaseerd op de gelijknamige film met Mark Wahlberg in de hoofdrol, maar voor het tweede gaat de serie volledig op eigen benen. De actie verhuist naar Berlijn, waar Bob met zijn vrouw aanwezig is bij een eredienst van een vriend waarmee hij in dezelfde legereenheid diende. Tijdens de dienst dringen gewapende mannen binnen, worden ze bestookt door een sluipschutter en volgen er explosies. Samen met de rest van de legereenheid gaat Bob Lee op onderzoek uit. Wat direct opvalt, is de schaalvergroting. Draaide het vorige seizoen nog vooral om Swagger en zijn avonturen, nu staan er beduidend meer spelers aan de start. [SG]

Shelby (Sarah Paulson) en Matt (Cuba Gooding Jr.) ontvluchten na een geweldsincident het in hun ogen onveilige Los Angeles. Ze verhuizen naar een dunbevolkt gebied in North Carolina: zo’n plek waar het interraciale stel met argusogen wordt bekeken. Daar kopen ze een boerderij uit 1792 – de nieuwe thuishaven van het zesde seizoen. Zoals American Horror Story betaamt wordt de eerste nacht meteen opgeschrikt door merkwaardig gekrijs. Dat weerhoudt Matt er niet van op zakenreis te gaan. Nu Shelby alleen is, lijkt de situatie te verergeren: in de donkere hallen van het huis ziet ze allerlei verschijningen. ’s Nachts lijkt het erf te zijn omsingeld door krankzinnige hillbillies. Matt vraagt zodoende of zijn zus Lee (Angela Bassett) Shelby te hulp schiet. Het zesde seizoen, gesitueerd in het land van de hillbillies, is griezeliger dan ooit. [OL]

13 Reasons Why is gebaseerd op de gelijknamige besteller roman van Jay Asher uit 2007 en tien jaar na dato blijft het thema van zelfmoord onder tieners relevant. De serie slingert tussen het recente verleden en het heden en toont geleidelijk het leven van de tiener Hannah Baker (Katherine Langford) die haar eigen tragische verhaal vertelt. De twist is dat Hannah haar verhaal gedetailleerd vertelt op zeven cassettebandjes, die ze verspreidt onder dertien mensen die volgens haar medeverantwoordelijk zijn voor haar dood. Klasgenoot Clay Jensen (Dylan Minnette), wie heimelijk verliefd was op Hannah, gaat op onderzoek uit na het beluisteren van de bandjes. Na enorm succes (13 Reasons Why was in april het populairst op Twitter vanaf de start van 2017) bestelde Netflix een nieuwe reeks. [GD]

[caption id="attachment_13409" align="aligncenter" width="640"] 13 REASONS WHY[/caption]

‘This ain’t Disneyland, this is the Bronx!,’ aldus dj Shaolin Fantastic in The Get Down. En toch was het eerste seizoen juist dat eerste, een pretpark. De saga over de begindagen van de hiphop was een kleurrijke trip door het New York van de jaren 70, maar tegelijk ook te veel. Het was een musical, een geschiedenis én een gangsterdrama in één. Neem daar ook de overdadige stijl van Baz Luhrmann (Moulin Rouge) bij, en het eerste seizoen was een puinzooi. Een schitterende puinzooi, dat dan weer wel.
Voor wie toen is afgehaakt biedt het tweede seizoen goed nieuws. Weg is dat bombardement van beats, felle kleuren en vlijmscherpe raps; het mag nu wel wat rustiger. De avonturen van woordsmit Ezekiel en zijn vier jonge vrienden wordt in een trager tempo verteld. De karakters zijn immers geïntroduceerd en de verhaallijnen zijn (eindelijk) duidelijk. The Get Down ademt daardoor. De serie heeft eindelijk de juiste groove gevonden. Jammer dat Netflix besloot ermee op te houden; het tweede seizoen is ook het sluitstuk. [PZ]

Het Vaticaan en het parlement liggen er wonderschoon bij in de nachtelijke uren, evenals de andere straten en stegen die Rome rijk is. Een priester stapt in de buurt van het Sint-Pietersplein, nabij het geestelijke bolwerk, in een taxi en belandt in een bordeel waar een orgie gaande is, aan de rand van de Eeuwige Stad. In een aangrenzende peeskamer heeft de zondaar seks met een prostituee terwijl hij zich tussendoor te goed doet aan een verse voorraad cocaïne. De nietsvermoedende geestelijke strompelt na een overdosis naar de receptie waar hij ineenzakt: dit blijkt een ongelukkige samenkomst van omstandigheden.
Het toeval wil dat op dat moment twee beroepscriminelen – twee aartsvijanden – aanwezig zijn in de ruimte. En dat de seksuele escapade is gefilmd door de betreffende vrouw van lichte zeden (actrice Lorena Cesarini zien we later terug). Dat is genoeg aanleiding voor afpersing. Dat is de kern van Suburra: wie zich inlaat met de maffia zakt steeds verder weg in het spreekwoordelijke drijfzand. Dat cartooneske karakter moet de kijker maar voor lief nemen. [OL]

Welbeschouwd is het verbazingwekkend dat de levensloop van Joaquín Guzmán Loera – beter bekend als ‘El Chapo’ – niet eerder werd gebruikt als leidraad voor een film of serie.
Behalve als leider van het Mexicaanse Sinaloakartel – verantwoordelijk voor duizenden doden – kreeg Guzmán wereldwijde bekendheid vanwege twee fabelachtige gevangenisontsnappingen; in 2001 verstopte hij zich in een karretje vuile was en na zijn tweede gevangenneming verdween hij in een tunnel via een gat in de douche van zijn cel.
Zowel voor de overheid als de onderwereld geldt: aan wreedheid geen gebrek in deze serie. Wanneer El Chapo voor het eerst in de gevangenis belandt voeren de koorts van zijn insomnia en de folteringen waaraan hij wordt blootgesteld hem terug naar zijn jeugd en volgt een reeks aandoenlijke flashbacks waarin de relatie met zijn moeder een verrassende draai krijgt en waarin de jonge El Chapo over de stoffige wegen van zijn armoedige geboortedorp onbekende mannen voorbij ziet rijden in dure pakken en fonkelende auto’s. Maar uiteindelijk heeft in deze serie de relatie tussen de illegaliteit en de staat het meeste gewicht. [MvB]

In animatieserie Big Mouth volgt de knullige Nick (stem van Nick Kroll), de nerd Andrew (John Mulaney), en de grofgebekte Jessi (Jessi Klein) als ze worstelen met de perikelen in hun beginnende puberteit – daten, dansen, slaapfeestjes, relatie-verwachtingen. Alles gepaard met extreem maar vertrouwd ongemak. De serie focust zich zonder filter op het meest uitdagende jaar in het leven van pubers. De serie speelt op een grappige manier met de verwarrende, ongewenste hormonale verschuivingen die bij jongens zichtbaar zijn op onopvallende momenten en bij meisjes de eerste menstruatie zich voordoet; of leden van beide geslachten er klaar voor zijn of niet. [GD]

De Familie Clark heeft een lange weg afgelegd sinds we hen aan de start van de zombieapocalyps leerden kennen. Aan het begin van het derde seizoen komt het gezin eindelijk weer samen, nadat ze zijn opgepakt en vastgezet door een groep militairen geleid door Troy Otto (Daniel Sharman), een jongen met duidelijk een steekje los, en zijn stabielere broer Jake (Sam Underwood). De hereniging blijkt echter van korte duur. [BS]

The Tick werd in 1986 tot leven gebracht door striptekenaar Ben Edlund. Sindsdien verschenen er – inclusief deze nieuwe serie – drie bewerkingen op televisie (waaronder een tekenfilmserie). In dit onderhoudende eerste seizoen – de zes afleveringen zijn zo voorbij – maken we tevens kennis met de protegé van The Tick, de nerd Arthur Everest (Griffin Newman). Hij ontpopt zich gaandeweg als het hulpje, gedost in een vlinderpak waarmee hij kan vliegen. Everest wordt voortdurend gestoord door zijn zus Dot (Valorie Curry uit The Following) die zich ernstig zorgen maakt om haar broertje. Waardoor The Tick ook af en toe aanvoelt als een coming of age-drama. Hoewel vooral de dialoog, de grappen, vaak goed uit de verf komen – verwacht geen diepzinnig verhaal. [OL]

In de lange tijdlijn van Star Trek is Discovery een prequel die zich afspeelt tien jaar voordat de oorspronkelijke reeks uit 1966 aanvangt. De crew van het spaceship Shenzou mag dan nieuw zijn, de vijanden zijn dat zeker niet: in een adembenemende proloog ontdekt first officer Michael Burnham (Sonequa Martin-Green, vooral bekend van The Walking Dead) dat een extremistische afscheiding van de vijandelijke Klingon een oorlog wil uitlokken met de Federatie. Het kost weinig moeite om de actualiteit te ontdekken in de rode draad van dit eerste seizoen van de zesde reeks. [RBW]

Wat is ze toch lekker gewoon gebleven, die Soof. En herkenbaar vooral, want dat was toch de aantrekkingskracht van de twee bioscoopfilms die voorafgingen aan de serie. Een gescheiden gezin, opgroeiende en opstandige pubers - ‘Mam, papa is een hipster’ – en de gelijkenissen met de pech en het ongemak dat wij als normale mensen ook tegenkomen. En dat is precies wat je als kijker voorgeschoteld krijgt bij Soof de serie: meer van hetzelfde, precies wat je verwacht én wat je wilt. De serie borduurt qua snelheid, humor en herkenbaarheid naadloos voort op de twee bioscoophits, en dat is in dit geval heel erg fijn. [PdB]

Wanneer je zelf nog fris en fruitig bent sta je er eigenlijk niet zo bij stil dat mensen boven de 65 ook nog een leven hebben, laat staan een seksueel leven. Ook in films en op tv kom je ze maar bar weinig tegen. Ben je vrouw en boven de vijftig, dan kan je het in Hollywood helemaal vergeten. Netflix bracht daar twee jaar geleden verandering in met de tv-serie Grace and Frankie, met Jane Fonda en Lily Tomlin in de hoofdrollen, al maakten ze niet de beste start. De serie begon als een oppervlakkige komedie over twee vrouwen die worstelden met de revelatie dat hun zeventigjarige echtgenoten al jarenlang een affaire hadden… met elkaar. Maar nu de nieuwigheid er af is, begint de serie beetje bij beetje een eigen niche te vinden. [TvS]

De eerste aflevering van Meisje van plezier, naar een idee van Halina Reijn en Oscar van Woensel, geeft al de aanzet tot wat het uitgangspunt van de serie is: een huisvrouw (Angela Schijf) die zich tot escort ontpopt. De uitgangssituatie wordt getoond, de scheuren die in de status quo ontstaan, en de eerste tekenen dat na de onthulling van het geheim niets meer hetzelfde zal zijn en de levens flink overhoop gegooid gaan worden. Personages die (door omstandigheden waar ze zelf niet altijd invloed op hebben) in een situatie terechtkomen die mijlenver van hun vorige, brave burgerleven verwijderd is. Dat doet denken aan series als Breaking Bad of (meer recentelijk) Ozark. [MW]

‘Dit is pure wraak’, aldus voormalig CIA-agent Carrie Mathison (Claire Danes). In de zinderende slotaflevering van het zesde seizoen van Homeland constateert de ziedende protagonist dat de onlangs aangetreden president Eliszabeth Keane (Elizabeth Marvel) is verworden tot een Amerikaanse Jozef Stalin. De standvastige en idealistische Keane wordt na een reeks tegenslagen net zo rancuneus als haar grootste vijand: populist en fascist Brett O’Keefe (Jake Webber in topvorm).
Veel kijkers – getuige teleurstellende berichten op Twitter – haakten na enkele afleveringen af. Er zat weinig schot in de verhaallijn, en de kijker werd misleid door allerlei red herrings: een zogenaamde zelfmoordaanslag in New York, Carrie’s nieuwe woonplaats, was slechts een korte zijweg. Na de vijfde aflevering werd duidelijk dat de vijand zich ditmaal niet bevindt in moskeeën (in Pakistan en Afghanistan), maar juist in het Amerikaanse overheidsapparaat. Dát maakt de afleveringen die daarop volgden intens en spannend. [OL]

Als we de vele tv-series mogen geloven hebben ‘jongeren’ uit de Generatie Y (geboren tussen 1979 en 1994) het maar zwaar. Geluk, zo stelt een bekende formule, is immers de realiteit min onze verwachtingen. Het is een harde realiteit waar ook Gus (Paul Rust) en Mickey (Gillian Jacobs) in Love mee worstelen. ‘Dit is toch het moment in ons leven dat alle coole dingen gebeuren?’ verzucht een werkloze leeftijdsgenoot tijdens een paddo-trip.
Aan het begin van het tweede seizoen staan de twee hoofdrolspelers een stuk realistischer in de relatie – al zijn ze niet per se een stuk wijzer. Zo blijkt Mickeys goede voornemen om één heel jaar geen seks te hebben als snel net iets te ambitieus en blijft Gus zichzelf op even hilarische als pijnlijke wijze saboteren op de set van de tv-serie Witchita. Ze zijn nog steeds vooral met zichzelf bezig, maar zetten wel de deur voor de ander op een kiertje. [BS]

Het verhaal is inmiddels een cliché: een grote boze corporatie lapt de regels aan zijn laars, onschuldige mensen worden benadeeld en een onverwachte held neemt het op voor de kleine man. Gelukkig is hoofdrol Billy Bob Thornton heerlijk op dreef als Billy McBride, ooit een niet te kloppen topadvocaat, maar inmiddels een dronken loser, die met veel pijn, moeite en cynisme weer op probeert te krabbelen. Ondanks zijn verslofte uiterlijk blijkt McBride een nog altijd niet te onderschatten opponent, ongeacht de gigantische hoeveelheid geld en middelen waarmee de tegenpartij hem probeert te bestrijden. Waarom Thornton tekende voor de rol laat zich makkelijk raden. Om met het kleinschalige en karaktergedreven materiaal veel mensen te bereiken, moet je tegenwoordig toch echt op televisie zijn en dat lijkt Thornton zich, getuige ook zijn rol in het eerste seizoen van Fargo, nu ten volste te beseffen. [TvS]

Je kent het wel: je bent beginnend kinderarts, je relatie loopt stuk, een collega met een superioriteitscomplex loopt aan je hoofd te zeuren én het wc-papier is op. Dan zit er natuurlijk maar één ding op: je neemt de eerste vlucht naar India om daar in een ziekenhuis te gaan werken en jezelf terug te vinden. Althans, dat is de gedachtegang bij de Brits-Indiase Ruby Walker (Amrita Acharia) in de exotische ziekenhuissoap The Good Karma Hospital.
Al snel blijkt het ziekenhuis waar ze terechtkomt lang niet zo professioneel en antiseptisch als verwacht. Het ziekenhuis wordt vol enthousiasme gerund door Britse emigrant Lydia Fonseca (Amanda Redman), een streng maar rechtvaardige dokter op Birkenstocks, die duidelijk niet onder de indruk is van een naïeve en impulsieve kinderarts die haar tijd in India had voorgesteld als een relaxte werkvakantie. [BS]

De kracht van de eerste twee Tyrant-seizoenen zat ’m in de actuele timing. Seizoen één begon in juni 2014 en beschreef de voedingsbodem van de Arabische Lente in het – niet bestaande – Abuddin, die in het werkelijke leven nog steeds doordenderde. Seizoen twee startte een jaar later en introduceerde het kalifaat, een duidelijke verwijzing naar het sterk opgekomen IS. De achtergrond van actuele politieke ontwikkelingen in ‘s werelds meest onstuimige regio, maakt van Tyrant een interessante serie. Het begin van S03 is daar geen uitzondering op – al mogen sommige karakters nog wat minder zwart/wit zijn. En voor de minder politiek geëngageerden: Tyrant óók is een menselijk drama over macht, familebanden en liefde. [HvB]

Een serie uit 2015, maar dit jaar op Netflix – en daar al snel een allemansvriend. Wie enthousiast aan Trapped (2015) begint omdat het zich in IJsland afspeelt, alvast een disclaimer: in de serie zien we nul geisers, vulkanen of borrelend grondwater. De serie speelt zich bijna in z’n geheel af in een ingesneeuwd dorp aan een haven. En toch is de serie onmiskenbaar IJslands. Want juist dat isolement maakte de serie in IJsland enorm populair – het land was duizenden jaren geïsoleerd van de rest van de wereld. Trapped had een kijkdichtheid van ruim 96 procent (nou ja, op een bevolking van 323.000 mensen, het blijft natuurlijk IJsland).
Trapped is niet heel spannend. Het is een thriller, er is een lijf met een afgezaagd hoofd, armen en benen, maar echte dreiging hangt de hoofdpersonages nauwelijks boven het hoofd. Uiteindelijk ontvouwt zich evengoed een fascinerende whodunnit, vanuit een decor waarvan je weet dat het Europees is, maar wat bovenal een buitenaardse indruk maakt. [RvV]

In het eerste seizoen laat Waldemar Torenstra, in de rol van Nick Roest, feilloos de vechtsportwereld zien – we kregen echt een kijkje achter de clichés van de gesloten vechtsportwereld. In het tweede seizoen kiest Nick ervoor om zich te ontwikkelen in MMA (mixed martial arts). Nick legt al zijn vertrouwen in de handen van zijn nieuwe coach en wil zijn sportprestaties tot het hoogste niveau brengen. [JBo]

Wetenschapper Yvonne Carmichael (Emily Watson) wordt na een verhoor in het Britse parlement, over de invloed van eugenetica in de voedselindustrie, spontaan verleid door ene Mr. X (Ben Chaplin). Een flirterige rondleiding door een geheime kapel wordt afgesloten met een vrijpartij in de bezemkast. De affaire – beiden zijn gehuwd – is de opmaat naar een ernstiger delict, zo blijkt uit een flashforward uit de openingsscène waarin Carmichael wordt vervoerd in een arrestantenbus. In vier afleveringen – een combinatie van psychologische oorlogsvoering en rechtbankdrama – wordt geïllustreerd hoe de ongeoorloofde liefde desastreuze gevolgen kan hebben; en hoe minnaars soms in een vlaag van verstandsverbijstering moedwillig met elkaar experimenteren. [OL]

The Last Tycoon was het laatste boek dat F. Scott Fitzgerald schreef voor hij stierf aan een hartaanval. De onafgemaakte roman werd postuum gepubliceerd en al eerder verfilmd door Elia Kazan. Ditmaal is de serie opgepakt door Amazon Prime. Regisseur Billy Ray heeft het verhaal (talloze studio’s gaan ten onder aan de depressie in de jaren 30, en ook filmstudio Brady American verkeert in geldnood) wat meer body gegeven met historisch gepaste toevoegingen over het oprukkende nazisme en het lot van Grote Depressieslachtoffers.
Wat de makers vooral hebben weten te vatten, is de larger than life-kwaliteit die Fitzgerald toebedeelt aan zijn romans. In The Last Tycoon bestaan gesprekken exclusief uit spitsvondigheden, is iedereen van serveerster tot tiener perfect gekapt en geschminkt, en wordt de wereld bevolkt door prachtige mensen met messcherpe jukbeenderen. [MT]

Zéér groot kijkcijfersucces voor de NPO. Uniek in het langzame tempo waarop het verhaal (naar de al even succesvolle boekenreeks) zich ontwikkelt en de dialogen zich voltrekken. De verwarming standaard op 25 graden, de goudvis vergiftigd door roze koek, twee roddeltantes die altijd vooraan staan als iemand van de trap valt – ‘is-ie dood, mag ik eens kijken?’ – en de bemoeizuchtige en weinig sympathieke directrice Stelwagen. De serie wordt vooral gedragen door de gortdroge humor van Hendrik Groen (Kees Hulst) en Evert Duiker (André van Duin ), die samen rebellenclub Omanido oprichten. De clubleden op leeftijd ondergaan hun lot niet, maar organiseren hun eigen uitjes – en zo organiseren ze hun eigen geluk. [PdB]

Taboo speelt zich af in Londen in het jaar 1814, ten tijde van de oorlog tussen Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. De gehavende avonturier James Keziah Delaney (Tom Hardy) keert terug naar Londen als hij hoort dat zijn vader, en eigenaar van het familiehandelsbedrijf Delaney, is overleden. Voor zijn terugkomst verbleef hij tien jaar in Afrika, waar hij een ander mens is geworden. Als erfgenaam van de handelsmacht en de handelspost Nootka Sound probeert hij in Londen zijn handelsimperium voort te zetten. James leert als snel dat er kapers op de kust zijn. De titel Taboo kan in verband gebracht worden met de, aan historische context gebonden, taboeonderwerpen die door de plot zijn verweven, zoals de kannibalistische trekjes van Hardy die hem afstotelijk en beestachtig over laten komen. [JBe]

Het idee dat robots onze hegemonie in de wereld overnemen is verankerd in onze popcultuur – van Metropolis tot I, Robot. In het sciencefictiondrama Humans zie je de maatschappelijke gevolgen wanneer enkele geïntegreerde ‘synths’, geavanceerde robots, een eigen bewustzijn hebben. De makers hebben vele subtiele opmerkingen en details in de start van de tweede reeks gepropt, maar het verlamt de serie niet. Het is een noodzakelijke oplossing want er zijn ontzettend veel ideeën – technologie, sociale normen, de mens als God – om te verkennen en maar een beperkt aantal afleveringen. Humans stelt ontzettend veel vragen maar geeft vooralsnog geen antwoorden. De kracht van de serie ligt uiteindelijk in de menselijkheid van de personages. [GD]

Het is bewonderenswaardig hoe show runner Jenji Kohan (die heeft beloofd nog zeker twee seizoenen OITNB te gaan maken) het grote, maar rijkgeschakeerde palet aan personages weet te gebruiken voor haar venijnige analyse van de grote zwaktes in het Amerikaanse systeem. Waar de verhalen in de eerste paar seizoenen nog vooral draaiden om verwende welgestelde Piper die zich staande probeerde te houden in de gevangenisjungle, is zij inmiddels slechts één van de pakweg vijftien vrouwen die in elk seizoen allemaal hun eigen momentje mogen pakken.
De draad wordt opgepakt direct na de hartverscheurende cliffhanger van het vorige seizoen, de onverwachte dood van de zachtaardige Poussey Washington. De rellen na het incident lopen uit de hand en de gevangenen weten Litchfield onder controle te krijgen. De hele vijfde reeks beslaat de drie dagen die volgen – al lijkt er in die korte periode meer te gebeuren dan in de vorige vier seizoenen bij elkaar. [RBW]

Vijf oud-kampbegeleiders vertrekken hartje winter naar hun voormalige vakantiekamp (hetzelfde kamp waar de hoofdrolspeelster uit seizoen 1 haar zomers doorbracht), nu een intieme yoga-retraite, mijlen van de bewoonde wereld (en telefoonontvangst) vandaan. Volgens eigen zeggen voor een reünie, maar in het echt zijn ze er om kampleider nummer 6 op te graven die ze vijf jaar geleden, al dan niet per ongeluk, hebben vermoord. Het ontbreken van een typische held of heldin is een gedurfde keuze: iedereen kan het loodje leggen. Het maakt het aan de ene kant moeilijk om echt met iemand mee te leven, zeker binnen zo’n grote groep, aan de andere kant maakt het de gruwelen waar ze aan bloot worden gesteld juist makkelijker te verteren. [BS]

Naomi Watts speelt een psychologe van in de veertig, met een mooi huis, een mooie man (Billy Crudup) en een mooie dochter. En toch knaagt er iets. In de nabijheid van de verleidelijke twintigjarige barista Sidney (Sophie Cookson) voelt Jean zich weer jong en onbezorgd, zoals in de tijd van vóór alle verplichtingen en zekerheden. Watts zet duidelijk met groot genoegen haar tanden in de stevige rol van Jean, die zich van een passief muurbloempje al snel ontpopt tot een behendige poppenbespeler, die even goed is in manipuleren als projecteren. Gypsy is een bij vlagen sexy, maar vaak ook tergend langzame thriller. Netflix besloot na één seizoen te stoppen, hoewel de schrijvers al een maand bezig waren met nieuwe scripts en verhaallijnen voor een nieuwe reeks. [BS]

Topdetective Kari Sorjonen (Ville Virtanen) verhuist met zijn gezin van de Finse hoofdstad Helsinki naar de grensstad Lappeenranta – de Engelse titel van de serie is dan ook Bordertown. De aan Rusland grenzende plaats blijkt een bolwerk van ernstige criminaliteit. Komt dat omdat de slungelige rechercheur met zijn merkwaardige werkwijze juist psychopaten aantrekt? Deze dwaze gedachte wordt tegen het einde van het eerste seizoen nog even terloops gesuggereerd. Hij stuit in elf afleveringen (opgedeeld in vijf hoofdstukken) achtereenvolgens onder meer op tienerprostitutie, drugshandel, hondengevechten en een seriemoordenaar. De Finse Sherlock Holmes tracht deze hoofdpijndossiers op te lossen in de kelder van zijn huis, te midden van zijn ‘geheugenpaleis’, waar hij blootsvoets – een aanstellerige exercitie – met zijn vingers wrijft over zijn slaap. Deze gimmick is tenenkrommend, evenals de rest van het scenario. Dat zijn misdaadserie er wonderschoon uit ziet – het camerawerk is smaakvol en de interieurs zijn verzorgd – kan niet verbloemen dat Sorjonen een evidente kloon is van drama’s als The Bridge en Hinterland. [OL]

Het eerste seizoen van You Me Her, een polyamoreuze komedie over de driehoeksverhouding tussen getrouwd stel Jack (Greg Poehler) en Emma (Rachel Blanchard) en hun vrouwelijke escort Izzy (Priscilla Faia), liep over van goede bedoelingen maar maakte het zichzelf ook wel erg moeilijk. Het was een chaotisch obstakelparcours vol groeipijnen, inclusief onderhandelingen en heronderhandelingen, therapeutische sessies en ontboezemingen, chanterende buren en verongelijkte vriendjes. Seizoen 2 begint waar de eerste afliep: na een romantische sprint naar het vliegveld om te voorkomen dat Izzy hen voorgoed verlaat, wordt besloten dat de voormalige escort bij hen intrekt. Sterker nog: de hele wereld mag van hun onconventionele relatie weten! Maar ondanks het romcomcliché is lang niet alles koek en ei. Met de overdaad aan irritante bijfiguren weet de serie zich nog steeds geen raad, maar het grootste probleem is dat het dit seizoen ook beduidend moeilijker is om voor de hoofdrolspelers sympathie op te brengen. [BS]

Op een dag voelt Sheila (Drew Barrymore), moeder en makelaar, plotseling een steek in haar zij. Ze kotst à la Linda Blair uit The Exorcist de hele badkamer van een koopwoning onder, en is dood. Nou ja… ondood, zonder hartslag maar mét een enorm libido en zucht naar rauw (mensen)vlees. Santa Clarita Diet is horror en screwball komedie ineen, denk Serial Mom en Death Becomes Her, met Timothy Olyphant in de Sam Waterston/Bruce Willis rol als Sheila’s ongecompliceerde echtgenoot Joel wiens leven plots een stuk gecompliceerder is geworden. Eerlijk is eerlijk, hij probeert er het beste van te maken, zelfs wanneer hij zijn vrouw met haar handen in de buikholte van een andere man betrapt. Barrymore en Olyphant zijn enthousiast, maar ondanks al het bloed, haarballen en afgekloven ledematen blijft de uitwerking van Santa Clarita Diet redelijk steriel. De emotionele impact ontbreekt. Bloed, kots en ingewanden zijn er genoeg, maar waar is het kloppende hart? [BS]

Toen bekend werd dat Zooey Deschanel, de titelheldin uit New Girl, in het vijfde seizoen een paar afleveringen uit de running zou zijn om te bevallen, had niet iedereen er vertrouwen in. Alle zorgen blijken voor niets. De makers maken van een nood een deugd en geven vooral Cece, in de aanloop naar haar bruiloft met Schmidt, en Winston de kans om op te bloeien. [BS]

In The 100 is de aarde na een nucleaire oorlog onbewoonbaar geworden. Op het immens grote ruimtestation The Ark weten de overlevenden zich jaren te redden. Na een lange periode worden 100 jeugddelinquenten teruggestuurd om de verwoeste aarde te verkennen. Als blijkt dat ze niet alleen zijn, ontstaat er een harde strijd om te overleven. In een post-apocalyptisch drama kan je verwachten dat er in een machtsstrijd doden vallen. Maar de dood van twee karakters, Lexa en Lincoln, in het derde seizoen om andere verhaallijnen en personages voort te stuwen werkte averechts. De impact van het derde seizoen is nog merkbaar in de rommelige en drukke verhaallijnen in de eerste afleveringen van het nieuwe seizoen. In het vierde seizoen ligt er nog meer verwoesting, chaos, en pijn op de loer, maar The 100 is het sterkst wanneer de aandacht wordt verlegd naar de stille momenten, wanneer je de existentiële angst van de personages voelt tijdens hun tijdgevoelige missies. [GD]

In het spoor van hitserie Empire (in Nederland bij Fox te zien) kwam het Oprah Winfrey Network in 2016 met Greenleaf. Net als Empire is dit een soapy dramaserie, maar dan niet over de muziekindustrie, maar over de spirituele, en minder spirituele, dagelijkse beslommeringen van de Greenleaf-dynastie en hun megakerk Cavalry, waar Bishop Greenleaf (Keith David) de scepter zwaait. Het tweede seizoen van Greenleaf is opnieuw een beetje een allegaartje. Het heeft Empire-aspiraties, maar is daarvoor lang niet kitsch genoeg. [BS]

South Park was ooit een serie over vier jongens die in een krankzinnige wereld leefden – een uitvergrote versie van Amerika en zo een perfecte spiegel voor de Amerikaanse samenleving. En omdat politiek óók deel uitmaakt van die samenleving, belandde de opkomst van Trump ook in de serie. Destijds (seizoen 19) dachten makers Trey Parker and Matt Stone dat Trump wel zou overwaaien. Maar Trump werd president en blééf en South Park werd een soort Trump-show. Het voelt allemaal nog onwennig (er valt ook weinig te lachen bij de start van seizoen 21), de makers zoeken duidelijk naar een nieuwe vorm. [RvV]

Centraal staan drie generaties van een Cubaans-Amerikaanse familie. Penelope (Justina Machado) is de vrouw om wie alles draait. Ze is een hardwerkende, gescheiden vrouw die kampt met PTSS na een tour in Afghanistan. Met behulp van haar inwonende moeder Lydia (Rita Moreno) voedt ze dochter Elena (Isabella Gomez) en zoon Alex (Marcel Ruiz) op. De eerste aflevering is met een aantal geforceerde grapjes niet de sterkste van de reeks. En de lachband doet ook niet veel goeds. Gelukkig trekt het na de pilot snel recht en heeft de serie je rond de derde of vierde aflevering emotioneel te pakken. In januari nieuwe afleveringen. [SG]

Marvel-cross over tussen Jessica Jones, Luke Cage, Daredevil en Iron Fist. Om The Defenders echt goed te kunnen volgen is dan ook vooral de voorkennis uit de twee laatstgenoemde series vereist. Dit keer draait het helemaal om The Hand en hun vijf leiders, met naast de bekende Madam Gao (Wai Ching Ho) nieuwkomer Alexandra (Sigourney Weaver) als belangrijkste toevoeging. Alexandra blijkt geobsedeerd door de herrijzenis van de in seizoen twee van Daredevil gestorven Elektra (Elodie Yung) en denkt dat zij als het superwapen Black Sky een belangrijke rol zal vervullen bij de overname van New York. Na een trage start (pas aan het einde van aflevering drie zie je de vier samen in beeld) zakt The Defenders nergens meer echt in, zoals nog weleens gebeurde met de individuele series. [TvS]

Seizoenen lang slingert The Walking Dead kijkers al heen en weer tussen haat en liefde. Met vlagen een van de beste series die momenteel loopt, op andere momenten tergend trage martelporno met scheutjes drama. Na gemor onder de fans beloofde showrunner Scott Gimple dat dit seizoen meer vaart en intensiteit zou hebben. En vaart is er inderdaad meteen. Wat intrigeert, is het spel met tijd in de eerste aflevering. Na een seizoen in slow motion is het lekker dat er eindelijk weer eens wat creatiefs geprobeerd wordt. [SG]

Het nieuwe Dynasty neemt het raamwerk van de oorspronkelijke soapserie over, maar geeft er een eigen draai aan. De serie heeft nu een multiculturele cast (de familie Colby is Afro-Amerikaans), LHBTI- vriendelijk (Steven is nu openlijk homoseksueel en voelt zich aangetrokken tot latino’s. Steven Carrington was een van de eerste homoseksuele tv-personages) en spreekt zich uit over tomeloze luxe (minachtend wordt gezegd dat Blake Carrington zijn rijkdom verkreeg via deals met ‘oude witte mannen’). Maar de intriges en onthullingen uit de plot wekken minimale spanning op. Dynasty wil tegelijkertijd een drama en een soapserie zijn – en dat maakt dat de momenten van plezier en intriges minimaal zijn. De Dynasty-reboot is een glas doodgeslagen champagne. [GD]

Bijna was Sneaky Pete, bedacht door David Shore (House) en Bryan Cranston (Heisenberg uit Breaking Bad), een dertien-in-een-dozijn-show geworden op de Amerikaanse zender CBS. Gelukkig verhuisde het concept naar Amazon. Daar kregen de makers een seizoen lang de tijd om één groot verhaal te vertellen. Dat verhaal is overigens niet afkomstig van Shore: hij besloot na de proefaflevering de serie te verlaten. Opvolger Graham Yost bleek een capabele vervanger, want de charme van de pilot blijft ook in de negen daarop volgende afleveringen behouden. Giovanni Ribisi geeft gestalte aan Marius Josipovic, een oplichter die in de gevangenis dag en nacht de jeugdverhalen van zijn celgenoot Pete (Ethan Embry) aanhoort. Na zijn vrijlating moet Marius uit handen zien te blijven van een misdaadbaas (Cranston zelf) die hij geld verschuldigd is, waarop hij besluit zich voor te doen als Pete en zich aan diens grootouders voor te stellen als hun verloren kleinzoon. [TvS]

De plot treedt in werking wanneer de Mexicaanse president vanuit een gebouw op de auto van zijn minister valt en ter plekke sterft. Hoofdverdachte is first lady Emilia Urqizia (gespeeld door Mexicaanse superster Kate del Castillo), die als enige samen was met haar man met wie ze in scheiding ligt. Dit is een knap geregisseerde scène. Wij zien inderdaad niemand anders in het gebouw, maar we zien ook niet hoe precies de president aan zijn eind komt, en Emilia zelf lijkt ook niet zeker te weten wat er is gebeurd. Ondertussen gaan op de achtergrond de politieke verwikkelingen gewoon door, en ontstaat een soort mengsel van House of Cards en The Fugitive. [JJ]

Het tweede seizoen Top of the Lake begint wat statisch: rechercheur Robin (Elisabeth Moss) is terug bij het bureau Sydney en heeft last van posttraumatische stress stoornis. In die eerste aflevering worden al wel de lijnen uitgezet die in de vijf afleveringen die volgen, verder zullen worden uitgewerkt. Zo spoelt een koffer aan op Bondi beach met het lichaam van een Aziatisch meisje erin; gaat Robin op zoek naar haar dochter van wie ze vijf jaar eerder een brief heeft gekregen (maar nooit had durven beantwoorden), en zien we hoe dit meisje, Mary, 17, bijna 18 woont met haar liefhebbende ouders die geen idee hebben wat er in hun dochter omgaat nu ze verkering heeft met een 41-jarige man met Oost-Europese achtergrond, die Puss wordt genoemd en boven een bordeel woont. Het is veel voor een eerste aflevering, en het lijkt allemaal wel erg toevallig. [CvW]

Unbreakable Kimmy Schmidt zit ook dit seizoen weer vol met zoveel van zulke grappen, niet zelden ook met zeer Amerikaanse referenties: naar Columbia House dus, naar Ryan John Seacrest (presentator American Idol) of naar de onaangepaste gekkie-NBC-weerman Al Roker (die ooit in een tv-interview bloedserieus vertelde hoe hij in z’n broek poepte toen hij in het Witte Huis was). Gelukkig zijn veel grappen ook hier te begrijpen: de traagheid een matrixprinter, het seventies-aura van Sesamstraat en de bermudadriehoek. En voor jongere kijkers is er een geweldige Lemonade-referentie. Dit seizoen Unbreakable is vooral: meer van hetzelfde. Voor de fans is dat uitstekend nieuws. [RvV]

De Marvel-serie Iron Fist draait om de miljonairszoon Danny Rand (Finn Jones), die vijftien jaar geleden een vliegtuigcrash in de Himalaya samen met zijn ouders niet overleefd zou hebben en nu is teruggekeerd naar New York. Iron Fist lijkt op een kruising van de start van Arrow (van concurrent DC Comics) en Kung Fu (legendarische reeks uit de jaren 70 met David Carradine in de hoofdrol). Toch is Danny (nog) geen misdaadbestrijdende gemaskerde held als Oliver Green en al zeker geen met Oosterse wijsheden smijtende geweldenaar Kwai Chang Caine uit Kung Fu. De serie is minder duister is dan de andere Marvel-reeksen. [HvB]

In Mexico kan het zomaar gebeuren dat een bedrijf decennialang maandelijks een willekeurig bedrag overboekt naar een onbekende bankrekening. De huidige generatie entrepreneurs die de scepter zwaait over de onderneming, hebben dan al geen enkel idee meer welk doel dat dient (of nog beter: wie wordt afgekocht). Wat gebeurt er als je zo’n betaling stopzet? Dan breekt de chaos los. Zo ook in het derde seizoen van het tragikomische Club de Cuervos, waarin de verdorven fundamenten van de ooit zegevierende voetbalvereniging worden blootgelegd. Met de serie trachtten de makers aanvankelijk de Mexicaanse telenovela te ridiculiseren. Spijtig genoeg begint Club de Cuervos zelf bij vlagen te lijken op een soapserie. [OL]

Op het eerste gezicht is er weinig mis met Sherlock, aan de start van seizoen 4. Benedict Cumberbatch en Martin Freeman zijn nog steeds een fijn duo, het plot is spannend, de grapjes zijn geestig en visueel zit Sherlock erg goed in elkaar. Maar het simpele genot van een goed detectiveverhaal heeft sinds het slot van seizoen 2 steeds meer plaatsgemaakt voor melodramatische ontwikkelingen en mysteries waar de hoofdpersonen persoonlijk bij betrokken zijn. Daarnaast start de reeks met zoveel verschillende plotelementen, dat het geheel nogal rommelig en gehaast aandoet. [FS]

Na het geweldige eerste seizoen daalde het niveau van Prison Break. Zeven jaar na het slot reanimeerde Fox de serie, met een even vrolijk als krankzinnig weerzien met de helden van toen. Voorkennis is eigenlijk niet nodig: in de eerste twee minuten wordt zeer effectief het eerste seizoen en de grote finale samengevat. Voor fans die de oude serie tot het bittere eind trouw zijn gebleven, is Prison Break: The Sequel een vrolijk weerzien. Maar het is de grote vraag of de reboot van Prison Break een nieuwe fanschare gaat aanboren. Het blijft een wonderlijke serie die het begrip ‘over de top’ herdefinieert. [RBW]

Het eerste seizoen van Hand of God was een gevalletje te veel hooi op de vork, waarbij bedenker Ben Watkins (Burn Notice) naast de crisis van Perlman (zijn het visioenen van God of toch hallucinaties?) talloze andere zware thema’s aankaartte. Erg veel lijn was er in het rommelige eindresultaat niet te bespeuren. Het tweede seizoen van Hand of God is gelukkig wat meer gestroomlijnd. Watkins laat in de eerste afleveringen een heleboel van de religieuze bagage achterwege. Het tweede (en laatste) seizoen bouwt genoeg stuwkracht op, om een aardige conclusie af te leveren. Alleen moet je dan ook door het eerste seizoen heen en daar komt nog behoorlijk wat vergevensgezindheid bij kijken. [TvS]

Atypical vertelt het verhaal van de 18-jarige middelbare scholier Sam (Keir Gilchrist). Het feit dat hij een stoornis heeft in het autismespectrum heeft veel van zijn levenskeuzes gedicteerd, maar hij wil meer. Hij wil leven. Hij wil, zoals hij het zelf zegt, ‘borsten’ zien. De serie is moeilijk te volgen door de stroeve dialogen. En waarom is er gekozen voor een sitcomformule? [GD]

Soldaat Bryan Hunt (Okezie Morro) ontwaakt met geheugenverlies. Hij bevindt zich in dichtbegroeid bos met een Duitse herder, die abrupt begint te blaffen naar de naderende mist. De keuze om voornamelijk voor onbekende acteurs te gaan is een slimme zet, maar zou met het oog op de rest van de serie ook om budgettaire redenen kunnen zijn geweest. De CGI-beestjes die voorbij wandelen zijn lachwekkend, de mist ongeloofwaardig. De serie bevat te veel clichés en B-elementen om ook maar het kleinste beetje spanning op te wekken. [MT]

Fuller House klampt zich nog altijd zo stevig vast aan al nostalgie, dat de makers dertig jaar later zelfs de originele bank in de woonkamer van de Tanners nog niet hebben durven vervangen. De kijkers die na jaren van trouwe dienst nog steeds geen genoeg krijgen van verkleedpartijtjes, speelkwartiertjes en slotscènes waarin alle problemen opgelost worden met een opbeurend praatje en een knuffel, zullen echter wel weer aan hun trekken komen. [TvS]

De openingsscène, waarin een Franse zakenman (Denis Lavant van Holy Motors) op gruwelijke wijze aan zijn einde komt, is er eentje die je niet snel zal vergeten, maar ook één die ook zo uit een Saw-film had kunnen komen. De makers van Midnight Sun gaan meer voor sensatie dan voor logica. Waar een van de slachtoffers in de allereerste aflevering de dader met zijn laatste adem al benoemt, maar net niet op het moment dat er iemand is die zijn simpele verwijzing begrijpt. Waar mobieltjes zelfs diep in de mijn prima bereik hebben, behalve wanneer het nodig is. En waar de seriemoordenaar uiteindelijk zowel een genie is dat precies weet hoe je een ultramoderne mijninstallatie saboteert, wanneer welke slachtoffers waar zijn en hoe je een Franse zakenman in je eentje op het rotorblad van een helikopter gehesen krijgt, als een getroebleerde ziel die met dode mensen praat. [BS]

Wit goud is de bijnaam voor plastic kozijnen, een nieuw product in het Groot-Brittannië van Margaret Thatcher. Er zijn enorme winstmarges op te behalen, wat een bepaald type verkoper aantrekt. White Gold (over zulke verkopers dus) is echter een weinig subtiele, soms zelfs erg platte serie geworden die nergens echt hilarisch wordt, maar die – mede dankzij een onweerstaanbare jaren 80-soundtrack – niettemin lekker wegkijkt. [MW]

Declan Harp is een half Ierse, half native American pelsjager die met harde hand opereert langs de Canadese grens in de achttiende eeuw. Met zijn handelen haalt hij zich in het eerste seizoen de toorn van zijn voormalige werkgever, de Hudson Bay Company, op de hals. Dat klinkt als een prima uitgangspunt voor een epische serie, vol actie, geweld en intrige. Toch viel het eerste seizoen tegen. Het scenario was rommelig en alles zag er goedkoop uit. Of het budget van de show wat omhoog is of niet, seizoen twee lijkt beter te beginnen. Met minder geklets, meer actie en prachtige vergezichten van uitgestrekte winterse vlaktes. Als Frontier de verbeteringen kan blijven doorzetten dan komt het wellicht ooit nog eens goed met deze serie. [SG]

Zelda Sayre (1900 – 1948) trad in 1920 in het huwelijk met F. Scott Fitzgerald en werd daarmee Zelda Fitzgerald. In 2013 publiceerde Therese Anne Fowler een boek over haar leven: Z: a novel of Zelda Fitzgerald. Dit deels gefictionaliseerde werk is nu door scenarioschrijvers Dawn Prestwich en Nicole Yorkin, beiden bekend van The Killing, omgevormd tot tien afleveringen. Amazon betaalde deze serie, die goeddeels is gemaakt door vrouwen. Dan is het spijtig te concluderen dat dit een nogal onverteerbaar product is. De casting een oprecht drama: Je moet vandaag de dag lef hebben om de 36-jarige Christina Ricci een hoofdrol te gunnen. De actrice is toch wel uit ons geheugen verdwenen sinds The Addams Family (1991) en arthousehit Buffalo ’66 (1998). Dan dient zich nog een probleem aan: Ricci ziet er niet uit als de achttienjarige deerne die ze in het begin moet vertolken. [OL]

Wanneer we voor het eerst met hoofdpersoon Sophia kennismaken geeft ze een tramchauffeur die haar vraagt of hij kan helpen met haar gestrande auto de middelvinger, doet allesbehalve haar werk bij een schoenenzaak, steelt een tapijt bij een woonwinkel en heeft een ongemakkelijk dinertje met haar vader. Nu lieten series als Girls, Fleabag en Crazy Ex-Girlfriend al zien dat vrouwen ook onsympathiek kunnen (en vooral ook mogen) zijn, maar Sophia maakt het ons wel heel moeilijk het zilveren randje te vinden. Girlboss bevat namelijk wel de hufterigheid maar niet de complexiteit van zijn voorgangers. Netflix hield het op één seizoen. [BS]

Friends from College is een sitcom over een groepje vrienden in Manhattan, waarbij iedereen zo zijn eigen problemen heeft met liefde en relaties en er ook onderlinge romantiek ontstaat. Helaas blijft het materiaal grotendeels ongeïnspireerd en de flauwe humor (Key zet telkens rare stemmetjes op als hij zenuwachtig wordt) weet zich nergens echt lekker tussen al het drama te nestelen. Het is alsof de schrijvers nooit een consistente toon te pakken konden krijgen en daarna maar hoopten dat een talentvolle cast (zeker op het censuurloze Netflix) wel genoeg zou zijn om het geheel alsnog succesvol over de eindstreep te trekken. Zelfs de bekende namen die maker Nicholas Stoller (Bad Neighbours) strikte voor piepkleine bijrollen (Seth Rogen! Chris Elliott!) weten weinig leven in de brouwerij te brengen. Billy Eichner (ontzettend geestig in zijn eigen webserie) is gereduceerd tot zwijgzame mopperpot die zijn vriend Max (Savage) bij al het kinderachtige gedrag uit de buurt wil houden. Hij besluit zich halverwege de serie maar aan de groep te onttrekken en wanneer je als kijker bij de laatste aflevering bent aanbeland, bekruipt je toch het gevoel dat je misschien beter met hem mee had kunnen gaan. [TvS]

Chip (Will Arnett) maakt in dit tweede seizoen opnieuw geen enkele significante dramatische ontwikkeling door. De zes nieuwe afleveringen beklijven daardoor amper. Arnett, gezegend met een prachtige baritonstem, kan dit schrijfwerk beter achterwege laten. Of zoals een recensent schreef over het eerste seizoen van Flaked: ‘We hebben genoeg van de mannelijke hoofdpersonages die zich gedragen als kinderen en daarmee wegkomen.’ [OL]

140 Disjointed S01
Netflix

Disjointed (met veteraan Kathy Bathes als eigenaar een legale coffeeshop in Zuid-Californië) is een matige komedie met inconsistente karakterisering en een lachband. Wellicht is de serie beter te verkroppen in een verhoogde staat? [GD]