It’s Okay Not to be Okay S01E01: Onuitstaanbaar melodrama

Ze voelen zich beiden onbegrepen. De succesvolle kinderboekenauteur Ko Moon-young (Seo Ye-ji) en de psychiatrisch verpleegkundige Moon Gang-tae (Kim Soo-hyun). Dat ze elkaar uiteindelijk zullen vinden, en verliefd zullen worden, is het uitgangspunt van It’s Okay Not to be Okay. De twintigers die niet oké zijn, zijn evenwel voor elkaar gemaakt, lijkt de boodschap. Op elk potje past een dekseltje, zoiets. Het wordt met véél drama gebracht. Alsof de personages groter zijn dan het leven; alsof elke ademhaling een ontzaglijke beproeving is. De Zuid-Koreaanse serie laat zich dan ook zonder twijfel omschrijven als melodramatisch.

Zoals in de openingsscène. Met een vrouw die oogt als een moderne Edward Scissorhands, gefilmd in imponerende stop-motion. Ze is een uitzonderlijkheid, een unicum. Dat weet ze ook, ze heeft er geen profijt van in het dagelijks leven. Dat is de tol van boven het maaiveld uitsteken: de mensen in je omgeving zien het en nemen het je kwalijk. Wat dat betreft is de achterliggende gedachte van It’s Okay Not to be Okay onvervalst Nederlands. Hoewel de barokke inborst – de soft focus, de zwoele close-ups en de klassieke muziek – dan weer typisch Zuid-Koreaans is.

Het zal ongetwijfeld tot de verbeelding spreken voor een select publiek. Maar voor ondergetekende is de dramareeks onuitstaanbaar. Het gezucht, de ellende, het is moeilijk te verhapstukken. Misschien wel omdat de uitgangspositie van de twee hoofdpersonen niet zo slecht is. En dat is een buitengewoon misantropische gedachte: als de verpleegkundigen en kinderboekenauteurs het al slecht hebben, hoe zit het dan met de rest? Moeten we allemaal ons leven herijken? Opnieuw op waarde schatten? Of is het glas wél halfvol? Opdat we oké mogen zijn.

It’s Okay Not to be Okay, vanaf 16 augustus bij Netflix