Interview: Julia Louis-Dreyfus (Veep)

Wanneer is een scheldwoord in een comedy nog grappig? Wanneer wordt het te veel? Voor deze vraag kunt u uitstekend terecht bij actrice Julia Louis-Dreyfus, die de hoofdrol speelt in de politieke comedy Veep. ‘We bestuderen vaak het script van de serie en tellen het aantal ‘fucks’. Als het er te veel zijn, schrappen we er een paar, dat gaat heel intuïtief,’ aldus Louis-Dreyfus. En kennelijk klopt die intuïtie, want de comedyserie gaat deze week z’n vijfde seizoen in. ‘In het echte leven vloek ik ook, het voelt vertrouwd voor mij. Hoewel mijn eigen gevloek niet zo eloquent en creatief is als in de show.’

Julia Louis-Dreyfus heeft een lange staat van dienst. Ze won haar eerste Emmy Award in 1996, vanwege haar rol als Elaine Benes in de zeer succesvolle comedy Seinfeld, waarin ze negen jaar te zien was. Haar tweede Emmy won ze tien jaar later, voor haar rol in The New Adventures of Old Christine. Maar met Veep lopen critici écht weg. Ze won vier jaar achtereen een Emmy voor haar rol in de serie.

De opnames van Veep kosten de actrice vier maanden per jaar. In de serie doet de stad Baltimore dienst als Washington DC. Haar personage Selina Meyer stond drie seizoenen aan de zijlijn van de echte macht, in het vierde belandde ze echt in de Oval Office. De president deed een stap opzij, vicepresident Meyer nam de plek in. Voor de actrice was die promotie ook een verrassing. ‘Toen we een derde van het derde seizoen hadden gedraaid, zei Armando (de Britse comedian Armando Iannucci, schrijver van Veep maar ook van In the loop en The thick of it, red.): “Ik zit eraan te denken om Meyer president te maken. Wat denk je ervan?” Voor mij kwam dat als een verrassing, we gooiden het uitgangspunt van de serie overboord. Maar ik zei: “Prima, laten we het maar doen. We zien wel of het werkt.”’

De carrière van Louis-Dreyfus begon zo: ooit sloot ze zich aan bij The Second City, een van de bekendste improvisatiegenootschappen van Chicago (collega-comedians Tina Fey, Amy Poehler, Steve Carell and Stephen Colbert zaten er ook). Daar werd ze opgemerkt, en kreeg ze de vraag of ze eens mee wilde doen met het legendarische Saturday Night Live. Ze was 21 jaar oud. ‘Het waren echter niet de beste jaren van het programma, ik sneeuwde er een beetje onder. Ik leerde een hoop, maar het was niet de vrouwvriendelijke plek die het nu is. De grappige rol was altijd een mannelijke rol. Mijn werk stond daar in dienst van. Volgens mij was dat destijds gebruikelijk in de amusementsindustrie.’ Televisierollen volgden, eerst nog in de tv-serie Day by day, waar ze een materialistische kinderloze vrouw speelde. Daarna werd ze wereldberoemd als Elaine Benes, de beste vriend en ex-vriendin van Jerry Seinfeld. Het grootste deel van de jaren negentig speelde ze in Seinfeld. Als ze nu een herhaling op tv ziet (vorig jaar werd de serie nog voor 180 miljoen dollar verkocht aan streamingdienst Hulu!), ‘lijkt het alsof ik door een jaarboek van een high school blader,’ zegt ze.

Had Louis-Dreyfus, na vijf jaar in The New Adventures of Old Christine (waarin ze een neurotische alleenstaande moeder met een sportschool speelde), geen bedenkingen bij wéér zo’n langlopende rol in Veep. ‘Zeker niet. Ik vond het idee van een ongelukkige vicepresident geweldig. Het is leuk om lang aan een personage te werken, en ik was natuurlijk bekend met Armando’s werk. Ik dacht alleen maar: waar moet ik mijn handtekening zetten?’

Opmerkelijk: Veep bleek de afgelopen seizoenen regelmatig een voorspellende waarde te hebben. ‘Ik heb zó vaak gedacht: dit is echt te maf, dit is niet meer geloofwaardig. En dan gebeurde het drie maanden later echt.’ Het vorige seizoen startte in dezelfde week als waarin Hillary Clinton haar presidentskandidatuur bekendmaakte – daarin blijkt de voorspellende waarde van Veep toch níet verzilverd. Louis-Dreyfus voelt evengoed sympathie voor de voormalige first lady. ‘Vrouwelijke politici liggen altijd onder een vergrootglas. Dat is waarom we op een gegeven moment Salina’s haar hebben veranderd. Want als een vrouw iets aan haar uiterlijk verandert, is dat áltijd voer voor eindeloze gesprekken. Hillary Clinton heeft ook zoveel stront over zich uitgestort gekregen vanwege haar haardracht – wat op zich opmerkelijk is, als je bedenkt welk werk ze heeft gehad. Om je dan dáár druk over te maken. Maar je haar is om een of andere reden altijd heel belangrijk.’