Infiesto: sfeervol en grotesk

Foto credits: Netflix

Op de eerste dag van de massale coronalockdown in Spanje in maart 2020 stuiten rechercheurs Samuel (Isak Férriz) en Castro (Iria del Río) op een mysterieus meisje vol bijtplekken dat enige tijd vermist was. Terwijl het coronavirus om zich heen grijpt komt het duo een kidnapper op het spoor die zich heeft genesteld in een oud en goeddeels verlaten mijndorpje in de provincie Asturië. Daar vinden zaken plaats die het daglicht niet kunnen verdragen: filmmaker Patxi Amezcua combineert naarstig folklore met sektarische rituelen. En de rol van de engerd wordt ingevuld door een acteur die moeiteloos de kijker angst inboezemt.

De insteek van Infiesto is niet per se erg origineel en doet denken aan films als Se7en (1995), maar ook aan het broeierige Spaanse drama La isla mínima (2014). Niettemin moet de film het meer hebben van sfeer dan van plot. De grauwe, sublieme omgeving van de mijnen en de bruine heuvelruggen helpt daar uitstekend bij. Dit is een plek waar het kwaad welig tiert, lijkt Amezcua bijna te suggereren. Dat hij het verhaal laat afspelen tegen de achtergrond van de coronapandemie geeft de thriller een extra dimensie: Samuel en Castro zijn niet voortdurend aan het speuren, maar ook bezig met hun eigen gezondheid en die van hun naasten.

Amezcua’s film is dan ook een mooi voorbeeld van hoe je corona als thema inpast in een film. Wie de benauwende openingsscène ziet zal misschien zelf ook terugdenken aan die periode toen een mysterieuze ziekte zich ineens overal op aarde manifesteerde. Het echte leven oogt soms als een horrorfilm, en dat weet Amezcua maar al te goed.