If These Walls Could Sing: weinig inspirerend portret van Abbey Road Studios

Foto credits: Mary McCartney

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: If These Walls Could Sing, een documentaire over de beroemde Abbey Road Studios, is een uiterst keurige, saaie exercitie. Filmmaker en fotograaf Mary McCartney, de dochter van Paul, weet een keur aan sterren voor haar camera te krijgen. Maar doet daar weinig mee. De film leunt op de nostalgie en romantiek, op de herinneringen van producer George Martin, de Gallagher-broers van Oasis en Elton John. Die vertellen smakelijk anekdotes. John kon van zijn werk als sessiemuzikant zijn rekeningen betalen en Liam Gallagher zou in zo’n heiligdom echt niet met gitaren gaan staan smijten.

Tussendoor probeert McCartney, wier vader voortdurend in beeld verschijnt, soms met een instrument op schoot, de muziekbusiness van toen te duiden. Hoe er ineens vraag kwam naar popmuziek, nadat klassieke muziek uit de mode raakte. En hoe The Beatles furore maakten. Veel nieuws heeft ze echter niet te melden.

Jimmy Page passeert de revue. Hij was voordat hij rockster werd ook slechts een betaalde muzikant die plaatjes inspeelde in de hoop dat het hitjes zouden worden. En componist John Williams, die de muziek van films in de Abbey Road Studios opnam, vertelt dat hij niet had verwacht dat hij zo’n mooi geluid zou kunnen krijgen uit zo’n ‘schoenendoos’.

Maar McCartney heeft niet nagedacht over hoe ze die schoenendoos op een ludieke of spannende manier in beeld kan krijgen. Over hoe ze die romantiek van het opnemen van platen naar de kijker zou kunnen transponeren. De film is vooral: persoon a vertelt, stukje beelden met voice-over, persoon b vertelt, voice-over. If These Walls Could Sing doet vooral verlangen naar al die mooie documentaires die wel over bijvoorbeeld The Beatles zijn verschenen, zoals George Harrison: Living in the Material World (2011).