iBoy: Vrolijke horror met aanstekelijke energie

De Netflix-film iBoy is een coming of age-verhaal dat zo uit de koker van Stephen King had kunnen komen.

De zestienjarige Tom (Bill Millner) stuit bij een bezoek aan zijn vriendinnetje Lucy op een groep overvallers. Hij overleeft de kogel die zijn hoofd treft, maar houdt er wel wat bijwerkingen aan over: van de iPhone, versplinterd door het schot, zijn grote stukken in zijn schedel beland. Tom kan voortaan alle elektronische communicatie in zijn omgeving afluisteren én elektrische apparatuur manipuleren. Het zijn twee eigenschappen die hem prima uitkomen wanneer hij op wraak zint.

iBoy is een inventieve, zij het simpele kruising tussen horror, coming of age en een alternatief superheldenepos met een onzekere tiener die zich ontpopt tot de schrik van de Londense onderwereld. Auto’s van schurken leiden opeens een eigen leven, lampen in appartementen van boeven springen spontaan aan en beelden van een masturberende jonge gangster worden tijdens een les plotseling op de muur van de klas geprojecteerd. (De strijd wordt naarmate het verhaal vordert overigens een stuk grimmiger.)

Netto heeft iBoy niet veel om het lijf, en wie iets langer nadenkt over het plot vindt meer onlogische wendingen dan in de anderhalf uur die de film duurt op te sommen zijn. Maar geldt dat niet voor veel vertellingen die zo duidelijk schatplichtig zijn aan grootmeester Stephen King? Het mooi vormgegeven iBoy is merkbaar met plezier gemaakt en straalt een energie uit die veel genretitels tegenwoordig helaas missen. Dit is mede te danken aan de prima bijrollen van Miranda Richardson (als alternatieve oma van Tom) en Rory Kinnear (als de ‘godfather’ van Londen).

iBoy, vanaf 27 januari op Netflix