I Think You Should Leave with Tim Robinson S02E01-03: Over the top en grotesk

Het tweede seizoen van I Should Leave with Tim Robinson zou al eerder worden gefilmd maar de coronapandemie gooide roet in het eten. Gelukkig is het absurdisme van Tim Robinson eindelijk terug. In de eerste sketch van de eerste aflevering van het nieuwe seizoen wordt de toon meteen gezet: Robinson speelt een kantoormedewerker die zijn lunchpauze niet wil laten verstoren door een op het laatste moment ingelaste vergadering. Dus propt hij zijn hotdog in de mouw van zijn colbertje. Terwijl zijn collega een presentatie geeft, lijkt het alsof Robinson aan zijn hand knabbelt. Het is een scène die vraagt om een escalatie – iets met verslikken in het worstje.

Robinson en zijn schrijfpartners Zach Kanin en John Solomon nemen alles op de korrel: kleinburgerlijk Amerika, reality-televisie en nieuwe trends. Zoals in een sketch waarin Robinson – die de producent speelt van een realityserie over mensen die tijdens hun uitvaart uit hun grafkist donderen – het betreurt dat zijn televisieprogramma door de televisiezender niet op waarde wordt geschat. Zij kunnen er toch niets aan doen dat een op de vijf lijken naakt is? En dat de nabestaanden geen toestemming hebben gegeven voor deze morbide stunts? Het leuke aan I Should Leave with Tim Robinson is dan ook dat de premisse van een grap vaak al geestig is en dan moet de uitvoering – over the top en steevast grotesk – nog komen.

Zoals een sketch in de derde aflevering in een restaurant. Robinson speelt een oud-student die met enkele vakgenoten een diner heeft met een sympathieke oud-professor. Maar als het eten wordt opgediend, blijkt de professor te smachten naar de hamburger die op Robinsons bord ligt. Als kijker denk je: hij gaat hem proberen te pakken. En dat is ook zo, maar wat daarna volgt is een wending die je niet aan ziet komen – iets heerlijk schandaligs, met gaslighting en passief-agressief gedrag. Robinson geeft daarmee nieuwe ladingen aan humoristische clichés. Hij zet de kijker voortdurend op het verkeerde been. En heeft daarvoor bij Netlix ook de artistieke vrijheid, en dat is niet geheel onbelangrijk.

Robinson, die ooit doorbrak bij Saturday Night Live , doet in zijn eigen show wat hij op prime-time-televisie niet mocht: perverse komedie bezigen, vloeken en opzichtig tegen de haren in strijken. Hoewel zijn  sketchshow niet voelt en oogt als het werk van een provocateur, maar meer als het werk van een komiek die laat zien hoe sketches er in de Verenigde Staten anno 2021 óók uit kunnen zien. Gemaakt met durf; en de durf om te falen. Want niet alle stukjes zijn even geslaagd. Dat is niettemin het risico van de discipline. Stiekem hoop je dan ook dat als Lorne Michaels – de artistiek directeur van Saturday Night Live – er ooit de brui aan geeft, Robinson in zijn voetstappen mag treden.