I am Mother: vertrouwde sci-fi over relatie tussen mens en AI

Het is een troosteloos toekomstbeeld. Over het openingsscherm glijdt de tekst ‘In de herbevolkingsfaciliteit. De dagen sinds uitsterving: 1’. Een kunstmatig intelligente robot haalt een vrouwelijke embryo uit een verzameling van 63.000 menselijke embryo’s, en een volwassen baby arriveert 24 uur later.

De baby groeit in 13.867 dagen op tot een slimme tiener, ofwel Dochter (Clara Rugaard), die wordt verzorgd door de robot, Moeder (stem van Rose Byrne). In de faciliteit verstrijkt de tijd in een ander tempo. Ondanks hun verschillen heeft Dochter een hechte band met Moeder. De robot leert haar ballet en ze krijgt tevens lessen over ethiek.

Regisseur Grant Sputore en scenarist Michael Lloyd Green proberen in het overvolle script een filosofisch uitgangspunt naar voren te halen: wat is de zin van het bestaan? Wie is betrouwbaarder, de gebrekkige mens of de AI-robot? Kan Dochter vertrouwen op haar instincten of op haar cognitieve kennis?

Het verhaal is verdeeld in drie aktes en komt in een stroomversnelling wanneer Moeder en Dochter, de Vrouw (Hilary Swank), tegenkomen – net zoals in een parabel hebben de drie hoofdpersonen in de film geen naam. Ze is gewond, en beweert dat ze is neergeschoten door kunstmatig intelligente robots; bovengronds zijn de robots blijkbaar niet te vertrouwen. De Vrouw beïnvloedt de Dochter met haar paranoïde gedachten, en plant een zaadje met verwondering.

In de kern worstelt de film met het weergeven van menselijke emoties, waardoor deze gedwongen wordt om te vertrouwen op het concept - de enige duurzame relatie in de film is die tussen Moeder en Dochter. Het zijn vrijwel eendimensionale personages, waarbij Swanks personage vooral lijkt ontworpen om Dochter in staat te stellen alles wat haar is opgevallen te bevragen. Rugaard wordt dan ook opgezadeld met het emotionele gewicht van de film.

Hoewel Sputore en Lloyd Green overduidelijk aandacht hebben besteed aan het (filosofische) concept van de film, laat de uiteindelijke uitwerking wat te wensen over. I Am Mother heeft zijn potentieel niet helemaal gerealiseerd. Dit wordt versterkt door de herkenbare sporen van sci-fi klassiekers zoals 2001: A Space Odyssey , Alien, The Terminator en Ex Machina, die je terugziet in het merendeel van de scènes.

I Am Mother heeft voldoende inhoud om je op een regenachtige dag te vermaken, maar verwacht geen grensverleggende sci-fi.