Hope Street S02E01: kolderieke Noord-Ierse krimi

Foto credit: BBC

Drugs horen niet thuis in Port Devine, is een veelgehoorde proclamatie onder de dorpelingen. De politie voorkomt al sinds jaar en dag dat verboden middelen gemeengoed worden in de idyllische Noord-Ierse kustplaats. Totdat er tijdens een strandfeest een drugsdealer wordt aangehouden. Dit gebeurt onder het gezag van Marlene Pettigrew (Kerri Quinn), die de honneurs waarneemt voor hoofdinspecteur Finn O’Hare (Ciarán McMenamin). O’Hare heeft dus de autocrash van vorig seizoen overleefd, maar is nog niet volledig inzetbaar. Niettemin stelt Pettigrew een onderzoek in. Ze ontdekt al snel een spoor dat leidt naar de schoonheidskliniek van Chanel Kelly (Sophie Robinson).

Kelly, die is getrouwd met maffioso Ronan (Marty Maguire), heeft op eigen houtje een cocaïnehandel gestart. Dat is niet zo verstandig, aangezien manlief er altijd voor heeft gezorgd dat zijn illegale handeltjes niet op de radar van de politie verschenen. Maar er is meer: Kelly en Ronan hebben een dochter van wie de echte biologische vader een andere dorpeling blijkt te zijn. Net op het moment dat deze man toenadering zoekt, besluit Kelly te getuigen tegen haar man in ruil voor een plek in een getuigenbeschermingsprogramma, samen met haar dochter. Zo wordt Hope Street gaandeweg steeds kolderieker van aard.

Cartooneske taferelen stapelen zich op. Zoals wanneer Pettigrew in een busje van een crimineel belandt. Wel handig, zo kan ze zijn gesprekken mooi afluisteren. Ook onbedoeld geestig is wanneer Pettigrew de echtgenote van de biologische vader, die graag moeder wilde worden, vertelt dat ze ook een draagmoeder kan zoeken. Alsof vrouwen met een kinderwens niet op de hoogte zijn van alle opties. Bovenal oogt het soapy , en dat gaat direct ten koste van de geloofwaardigheid. Verhaallijnen draaien meer om relaties en jaloezie, dan om zaken die snel opgelost dienen te worden. Het politiewerk komt in die zin telkens op het tweede spoor. Dat is een gemiste kans.