Hoogvliegers S01E01-02: genoeg ambitie, krukkig verhaaltje

Foto credits: EO / Christopher Scott

Het is heel duidelijk wat de makers van de nieuwe EO-serie Hoogvliegers en de Luchtmacht, die volledige medewerking verleende, voor ogen stond: een Nederlandse Top Gun. Drie jonge cadetten (natuurtalent Josha Stradowski , Soy Kroon en Sinem Kavus) worden gevolgd tijdens hun opleiding en hun eerste missies als piloot. Regisseur Bobby Boermans ( Mocro Maffia ) mocht in de lucht draaien met echte vliegtuigen en bezocht bases op diverse continenten; bij vlagen is het budget van 3,5 miljoen euro zeker aan de eerste afleveringen af te zien.

Gezien al die moeite is het doodzonde dat de serie tegelijkertijd lijdt onder de krukkigheid van de personages, plot en dialogen. Het is prima dat een verhaal over drie cadetten (een probleemjongere, de zoon van een hoge pief en een meisje met een multiculturele achtergrond) een bepaald sjabloon volgt - het zal niemand verrassen dat ze hun problemen overwinnen en het heel ver schoppen tijdens hun opleiding. En het is niet onoverkomelijk als de werkelijkheid vanuit dramatisch oogpunt wat mooier of gekker wordt gemaakt; de scène waarin een piloot in opleiding de enige is die een Russisch vliegtuig dat het Nederlandse luchtruim binnendringt kan tegenhouden, smaakt oprecht naar meer.

Maar het gemak waarmee op de academie over alle blunders van de jonge piloten wordt heengestapt, is echt storend. En was er nou niemand die aanvoelde hoe onbeholpen, bizar en zelfs lachwekkend de scène is waarin twee cadetten elkaar bij wijze van straf, onder het toeziend oog van de drill-master, op de wc moeten begluren en elkaars kont moeten afvegen? Zelfs topacteurs als Hans Kesting (als drill-master) en Gijs Scholten van Aschat (als generaal met een eigen agenda) kunnen zichtbaar weinig met zinnen als 'ik weet dat jullie net een borrel hebben gehad, maar de vijand houdt geen rekening met jullie kater!'.

Zoveel zorg als er besteed is aan het mooi in beeld brengen van de diverse academies en luchtmachtbases, zo ongeïnteresseerd is regisseur Boermans tegelijkertijd omgesprongen met de meeste bijpersonages en locaties. Het is prima dat het wereldberoemde Hotel Des Indes in Den Haag door moet gaan voor een chique restaurant in Parijs. Maar neem dan in elk geval de moeite het naambordje en het herkenbare Lange Voorhout op de achtergrond even digitaal weg te poetsen.