His House: het spookt in een Brits rijtjeshuis

Een echtpaar uit Zuid-Sudan vlucht door de woestijn en komt na een helse tocht uiteindelijk terecht in het Verenigd Koninkrijk. Daar krijgen Bol (Sope Dirisu) en Rial (Wunmi Mosaku) na een periode in een detentiecentrum te hebben gezeten een woning toegewezen. Je zou kunnen stellen dat ze verkassen van een gevangenis naar een gevangenis. Want hoewel ze als asielzoekers de vrije wereld mochten betreden, worden ze door asielmedewerkers op het hart gedrukt dat ze zich aan de strenge regels moeten houden: geen bezoek, netjes integreren en geen rare dingen doen. En hun nieuwe woning – een beduimelde eengezinswoning in een kille wijk – blijkt ook nog eens behekst.

De film opent met de barre tocht die Bol en Rial onderstaan. Later blijkt dat ze onderweg, tijdens de overtocht naar Europa, hun dochter hebben verloren. Als ze eenmaal gesetteld zijn in hun huis, blijkt dochterlief er ook in te zijn getrokken, samen met een keur aan andere drenkelingen. Terwijl Rial de dialoog aangaat met de geesten, poogt Bol in een vlaag van verstandsverbijstering de wezens achter de muren en in de kruipruimtes te bestrijden door ze met een hamer te lijf te gaan. Tot ontsteltenis van hun maatschappelijk werkers, die met lede ogen aanzien dat het huis er nog abominabeler uit begint te zien.

Gaandeweg besluit Bol dat hij definitief in Engeland wil blijven, terwijl Rial, ingefluisterd door de heks die de geesten aanvoert, weer terug wil. Bol probeert te assimileren, contact te leggen met de lokale bevolking; Rial begint zich te hullen in klederdracht en spreekt steeds vaker Dinka (de taal die in Zuid-Sudan en omgeving wordt gesproken). Filmmaker Remi Weekes schetst in zijn op Sundance bewierookte speelfilmdebuut op intelligente wijze het contrast tussen het Westen en Afrika en hoe deze onlosmakelijk verbonden is met de koloniale geschiedenis. Getuige de wijze waarop Rial en Bol worden behandeld, eenmaal gearriveerd in Engeland.

Al eerder zagen we, in bijvoorbeeld Atlantique (2019), hoe goed de genrefilm zich leent voor het over het voetlicht brengen van dit soort thema’s van trauma en verlies. En ditmaal speelt een Britse horrorfilm zich eens niet af in een unheimische villa, maar in een sociale huurwoning. Wie had gedacht dat het minstens net zo kan spoken in een rijtjeshuis? Weekes toont met His House dat er nog talloze gruwelijke en actuele verhalen zijn die een plek verdienen.