High Maintenance S02E01-5: het Amerika dat we willen omarmen

Het beroep van wietdealer is in New York absoluut geen sinecure. Als brenger van levensvreugde, rust en inspiratie loop je allerlei lieden tegen het lijf: macho’s en introverten; atheïsten en gelovigen. The Guy (Ben Sinclair) – hij handelt uitsluitend in hasj en wiet – ontmoet tijdens zijn dagelijkse ronden in de wijk Brooklyn alle kleuren van de regenboog. De boomlange, zachtmoedige stoner fietst op dartele wijze door de wijk. Behalve als zijn vervoersmiddel door een dronkaard per ongeluk is vastgeketend aan een paal; dan neemt hij een Uber – alleen dat gegeven leent zich al voor een aflevering.

Ook het tweede seizoen van High Maintenance – vrij vertaald: onder invloed de maatschappelijk werker uithangen – laat zich omschrijven als een mozaïekvertelling, met The Guy als de gemene deler. De eerste aflevering begint wederom met een bezoek aan een bijdehante Russische barbier: het mag qua haar (op het hoofd, en op z’n kin) wel een onsje minder. Hij wordt flink onder handen genomen. Iets te flink – gelukkig was het slechts een droom. Tussen de scènes door worden flarden van het New Yorkse bestaan getoond: een zwerver raakt een bord mosselen aan bij een restaurant, waarop de mondige klant weigert haar gerecht te verorberen.

Wie weleens in Brooklyn is geweest, kan zich zo’n tafereel zonder enkele moeite voorstellen. Soms gaan de scenaristen – qua inbeelding – een stap verder. Zoals een portretje van stomende hotelkamerseks: een trio – twee mannelijke collega’s en een vrouw – neuken erop los. Met de camera er dicht bovenop. Na diverse orgasmes fungeert The Guy als de verlosser: hij biedt zijn clientèle, in witte badjassen, met zijn uitgestalde waren een contemplatief einde aan hun sensuele dag. Dat er intussen iets indringends is gebeurd – dat zal wel iets met Trump en co te maken hebben – komen ze pas nadien te weten. Ze zijn deze dag vooral bezig met hun eigen bevrediging.

Dan weer zo’n ademmoment: een vader en zoon in de metro, met een ballon. Het is een pakkend, speels vignet: vooral als je weet dat vaderlief een immigrant is. Of zoals de Australische vriendin (Yael Stone uit Orange is the New Black) van The Guy stamelt: ‘His panic is Hispanic.’ Hoewel dat zwaard van Damocles – de dreigende uitzetting van immigranten – vooral onder de oppervlakte blijft. High Maintenance is meer een studie naar hedendaagse cultuur, zonder politieke statements. De serie heeft veel voortkabbelende verhaallijnen die het hier en het nu raken, zoals de verborgen armoede in Brooklyn. Brooklynites verhuren hun vuile appartementen via Airbnb en slapen zelf twee weken bij vrienden.

Scenaristen Sinclair (de hoofdrolspeler) en Katje Blichfeld weten zo’n premisse weer fijn te koppelen aan een bezoek van The Guy, aan datzelfde wooncomplex, waar hij een oude vriend ontmoet, wiens relatie net is verbroken: ‘Ze heeft alles meegenomen.’ Maar de camera liegt niet: de ruimte staat nog vol macabere parafernalia, waaronder schedels en (opgezette) slangen. Op dat moment is het vooral fascinerend hoe Sinclair de balans weet te herstellen, door zijn kompaan gerust te stellen. Dat doet hij in feite bij al zijn klanten en/of volgelingen, want verderop in het seizoen wordt hij afgebeeld in de pose van Jezus Christus.

Zo raken Sinclair en Blichfeld in dit gepolijstere seizoen – High Maintenance begon ooit als een iets vuigere webserie op Vimeo – alle facetten van Brooklyn. Ze geven een dwarsdoorsnede van de wietrokende inwoners. Wie nooit een joint rookt, passeert echter slechts zijdelings door het beeld. Dat is het enige manco van High Maintenance, en andere series als bijvoorbeeld Joe Swanbergs Easy : we hebben hier te maken met hipsters, intellectuelen en vrijzinnige types. Joods, zwart, transgender, feministisch en progressief. High Maintenance vertegenwoordigt derhalve niet per se Amerika, maar wel het (hypothetische) land dat we graag zouden willen omarmen.